Een jaartje voorbij...

Een jaar geleden stond ik voor de grootste beslissing uit mijn leven. Al lijkt het nu ik eraan terugdenk eerder 'klein', de gevolgen waren GROOT en dat besef maakte het loodzwaar...

De oudste dochter kwam al enkele maanden ziek thuis, had hoofdpijn, koorts, was moe, had geen zin om huiswerk te maken en huilde 's avonds voor het slapengaan dat haar 'hoofdje gewoon veel te vol' zat. Ik maakte me zorgen, want ook 's morgens aan de schoolpoort sloeg ze bleekjes uit en wilde ze niet binnen gaan. Zo kende ik mijn immer vrolijk luide, enthousiaste en creatieve meisje niet!

We gingen een gesprekje aan met haar juf en de tranen rolden over mijn wangen, toen ik de avond na het gesprek zag welke moeite ze had gestoken in ons meisje. Om haar zelfvertrouwen te stimuleren, gaf ze vanaf nu elke dag een briefje mee naar huis waarop iets liefs stond (bijv.: 'wat ben jij een lieve meid' of 'goed bezig!'). Het was vertederend! Maar jammer genoeg niet voldoende... de stress bleef en na gesprekken met de kinderpsychologe en thuisbegeleiding van broerlief werd het duidelijk dat de druk op school haar te veel werd. Ik stuurde een mailtje rond naar de ouders van haar klasgenootjes, om te horen hoe het met hun kind ging. Moesten we het probleem binnen de groep zoeken (misschien was de klas van 32 lln. te groot?) of was ze een alleenstaand geval? Het werd snel duidelijk dat ze geen alleenstaand geval was, maar slechts weinig klasgenootjes gingen zo extreem gebukt onder de klasdruk als zij. 

We besloten een gesprekje aan te vragen bij de directie, aangezien dit eerder om 'structurele' problemen ging (over de grootte van een klas heeft een juf bijvoorbeeld niets te beslissen, evenmin over de opgelegde prestatiedruk). Het was een erg duidelijk gesprek waarin wij onze bezorgdheden konden uiten en waarin we antwoord kregen. De school had een duidelijke visie en dat konden we enkel waarderen. Na lange gesprekken thuis bleek deze visie wel niet helemaal overeen te komen met de noden van onze kinderen. Het werden lange, slapeloze nachten! Want je kinderen van school veranderen, doe je niet zomaar. Ik kan deze blog gemakkelijk met enkele pagina's verlengen, als ik zou beginnen over mijn emoties toen, want zo'n beslissing heeft natuurlijk ingrijpende gevolgen: voor mijn kinderen in de eerste plaats, voor hun klasgenootjes (meerbepaald hun dikste vriendjes --> ik heb emmers tranen gelaten door enkel maar te denken aan hun gevoel), voor hun juffen, voor de andere juffen (zouden zij niet denken nu dat we hen niet voldoende gewaardeerd hadden de voorbije jaren?), voor ons als ouder ... 

Toch besloot ik dat de beste oplossing, niet steeds de gemakkelijkste is en we lieten hen van school veranderen. Niet alleen van school, maar ook van 'onderwijsmethode'.

Wat volgde, was eigenlijk te zot voor woorden. Onze beslissing werd ons niet in dank afgenomen en de kinderen mochten niet meer naar school komen om afscheid te nemen van hun vriendjes (ze waren nu immers ingeschreven in hun nieuwe school en dus niet meer verzekerd in de oude school??). Het brak mijn hart en sterkte me tegelijk in mijn beslissing. Een school, die zo weinig empathie kon opbrengen voor onze kinderen, hun klasgenootjes en hun juffen, past nu eenmaal niet binnen onze warme manier van opvoeden, waarbij we 'respect en zorg dragen voor mekaar' centraal zetten.

De maanden, die volgden, waren nog steeds moeilijk. Het is hard om je kind met autisme elke dag aan de schoolpoort te zien staan tijdens de speeltijden, omdat hij het niet makkelijk vindt vriendjes te maken en wetende dat hij op zijn vorige school eindelijk héél goede vriendjes had... Het is eveneens hard om je kind elke avond in slaap te zien huilen, omdat ze haar klasgenootjes mist en het zo erg vond dat ze geen afscheid had kunnen nemen van haar juf en vriendjes op school (we hebben haar knutselwerkjes meegegeven met anderen). Bovenop het te verwerken verdriet van onze kindjes, kregen we een heleboel geroddel over ons heen! Blijkbaar ging het gerucht door het dorp dat we de directie eens 'flink op haar plaats gezet hadden'?? Dat we 'te ver gegaan' waren?? Enfin blijkbaar hadden we hele foute dingen gedaan, zonder daar zelf enig besef van te hebben (ons hoofddoel bleef toch immers altijd: het welzijn van onze kinderen?)! Een gesprek waar wij zo'n goed gevoel bij hadden, dat zo respectvol was verlopen, ook al kwamen we niet op eenzelfde lijn en liepen onze meningen uiteen... werd plotseling afgebroken alsof wij de meest boertige mensen van het dorp waren (wie mij en mijn empathische kant een beetje kent, moet nu eens hard lachen denk ik :D, want IK die onrespectvol doe tegenover een ander, dat kan er niet anders dan lachwekkend uitzien, denk ik dan zo)!   

Gek gegeven dat het onderwijs zich hier zo kwetsbaar opstelt, terwijl het net diegenen zijn die mij al zo vaak in de steek hebben gelaten (ik ga hier zelfs niet opschrijven hoe dikwijls me een 'vast contract' werd beloofd en ik uiteindelijk met een kluitje in het riet werd weggestuurd). Zij leken toen allesbehalve empathisch, toen onze wereld een stukje instortte en een heel gezin zonder tweede inkomen gezet werd. Er werd ook niet stilgestaan bij wat dit allemaal doet met een mens haar zelfvertrouwen, maar soit... daar heb ik het een andere keer wel eens over - of misschien ook niet, afhankelijk of ik zin heb om die oude wondes open te rijten.

Anyway... ik wilde een erg positief blogje schrijven en dat is het ook. Want hoe hard die beslissing vorig jaar ook was, ik ben zoooo blij dat we ze hebben genomen! Onze kinderen zijn helemaal opengebloeid! Mijn dochter is verongelijkt als het woensdag is (waarom maar een halve dag school mama?!), durft zich op school te tonen zoals ze is en hoeft zich niet om te buigen om in een grote groep te passen, ze durft opkomen voor haar mening en kan haar creativiteit helemaal kwijt (haar lievelingsvak is: 'vrije tekst', een taalmethode waarbij kinderen gestimuleerd worden om vanuit zichzelf te schrijven ipv de gedicteerde zinnetjes uit het lesboek)!

En zoonlief... ik was zooo bang voor hem! Gaat hij hier ook vriendjes maken? Gaat hij zich hier goed in zijn vel voelen? Hoe gaat het hem vergaan met de slechte werkhouding, die hij had op het moment dat hij van school veranderde? Mijn zoon voelde zich nooit beter in zijn vel dan nu! Heeft echte vriendjes op school én ook nog contact met zijn vorige vriendjes (hoe rijk kan je zijn!), wandelt door de gangen van zijn nieuwe school alsof hij hier thuis door onze gang wandelt, stelt leergierige vragen, die hij op school zelf mag onderzoeken, doet alle 'moetjes' zonder morren mee en volgens de juf is het alsof er nooit een klas geweest is zonder hem erbij.

Beslissingen moeten maken, is vaak beangstigend en maakt me soms onzeker, maar deze allermoeilijkste  bleek nadien gewoon de allerbeste te zijn geweest! 

Nieuwjaarsbrief

Beste Meter en Peter, (schoon-, stief-)broers en (schoon-, stief-)zussen, ouders, nonkels en tantes, neven en nichten, vrienden en vriendinnen, buren en ... enfin ge snapt het principe ondertussen wel denk ik ;-), 

Waarom lijkt alles in het leven steeds 'af te hangen van...'? Het ene moment verlangen we aanzien, dan weer streven we naar succes... Zelfs als we ons alleen maar goed in ons vel willen voelen, lijkt dat alleen maar bereikt te kunnen worden ALS... 

We prenten onszelf in dat gewoon gelukkig zijn, alleen maar mogelijk is ALS we dit of dat hebben, hebben gedaan of hebben bereikt... Als we in een groter huis wonen, als we genoeg geld hebben om vervolgens NOG meer te willen, als we de laatste nieuwe playstation hebben gekocht, als we verlost zijn van lichamelijke kwalen, als we de job van ons leven hebben gevonden, als we hebben kunnen loslaten wat ons al zo lang achtervolgt, als we de ideale liefde zijn tegengekomen, als als als...

Het lijkt alsof we ons hele leven in dat wachthokje blijven staan, hopende dat de bus naar ons gouden eilandje 'Geluk' maar snel zal langskomen. En terwijl we staan te wachten, spenderen we de tijd met het verlengen van onze verlanglijstjes...

En toch... volgens mij is de makkelijkste weg naar ons 'ultieme geluk', simpelweg door onszelf te ontdoen van onze verlanglijstjes. Dat maakt gelukkig zijn dus erg goedkoop. Het enige wat je ervoor nodig hebt, is ... NIETS! Waarom blijft het voor velen dan toch zo moeilijk haalbaar? Goedkoop is dus niet per se ook gemakkelijk.

Het  is vaak ook niet altijd even simpel om vanuit 'jezelf' te leven. De maatschappij loert mee over je schouder. En telkens wanneer je denkt het pad naar je geluk te hebben gevonden, voel je haar hete adem akelig dicht tegen je wang. Ze fluistert je sissend toe: "Dit is niet ONZE manierrrr!" (ik moet opeens aan Kaa uit Jungle Book denken, maar dit terzijde). 

Ik heb het afgelopen jaar veel beslissingen gemaakt tegen deze 'maatschappij' in. Vervolgens veel gefluister rondom me waargenomen (mijn oren tuiten ervan) en al is het niet altijd even makkelijk geweest om tegen die stroom in te zwemmen, ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Simpelweg omdat ik gekozen heb om mijn eigen padje te volgen. Het werd een jaar vol veranderingen (innerlijke en uiterlijke) en we zijn nog lang niet aangekomen op onze eindbestemming, maar ik heb het gevoel dat ik op de bus zit of dat de bus althans toch dicht in de buurt van mijn bushokje komt en kan niet anders dan het iedereen aan te bevelen.

Om dus met een plechtige noot te eindigen 'ahum ahum'!
Mijn vroege nieuwjaarsboodschap is er dus eentje om op te vouwen en in een klein schuifje in je hart te stoppen:

"Neem de tijd! Maak tijd! Om te voelen, te leven, uit te vissen wat jou écht gelukkig maakt! In je job, in je relatie, in je huis, in het begeleiden van je kinderen op hun eigen pad! Maak tijd om datgene los te weken in jezelf, dat maakt tot wie je bent. Durf het toe te laten, ook al geeft de maatschappij je een strenge 'NEEN'! Neem tijd om je gelukkig te voelen. Haal er alles voor uit de kast wat nodig is (en dat kan soms letterlijk: haal die penselen en verfborstels van onder het stof of de potloden uit die op slot gedraaide lade!). Want... JIJ bent dat echt wel waard (de l'Oreal wist dat al langer)."

Vanaf  nu is er geen 'ALS' meer, vanaf nu telt alleen nog vandaag! Ik wens je alvast veel succes! 

En als absoluut kersje op de taart krijgen jullie nog: 

EEN DIKKE ZOEN 

VAN JULLIE IMMER KLEIN BLIJVENDE KAPOEN! 

Over Zwarte Pieten (enzo)...

Meningen à la carte de laatste weken, want blijkbaar brengt de 'Zwarte Pieten'- kwestie wel iets teweeg bij mensen... Kindergeluk ligt nu eenmaal erg gevoelig en dat is eigenlijk ook maar terecht.

Toch doet het een mens ook nadenken... Tijdens verhitte discussies worden woorden als 'traditie' en 'stigma's' gestrooid als waren ze letterkoekjes uit de zak van de Zwarte (laat ik hem voor het gemak nog even zo blijven noemen) Piet. Woorden met serieuze betekenissen... woorden waar best wel even stil bij gestaan mag worden.

'Stereotype versus traditie' dus... Maar in hoeverre kan (of mag) je een traditie nog in ere houden als deze andere mensen belachelijk wil maken of zelfs kwetst? Ik denk (HOOP) dat iedereen, die dit leest het er unaniem over eens is, dat het niet de bedoeling mag zijn andere mensen pijn te doen (zij het dan fysiek of psychisch). Ik heb het hier even niet meer over de Zwarte Pieten, die  krijgen deze dagen al genoeg aandacht. Er zou in Kinderland best eens wat dieper in gegaan mogen worden op  'stereotypes'. Wat voor sommigen erg banaal en ludiek lijkt, is het voor anderen helemaal niet! Een streepje inlevingsvermogen lijkt me dan voldoende om het eens vanuit een ander daglicht te bekijken.

WHAT THE HELL IS SHE TALKIN' ABOUT? Hoor ik u zuchten, wel... eigenlijk zit onze kindermedia VOL met stereotypes, die er toch voor zorgen dat er bepaalde vooroordelen gaan ontstaan. Enkele voorbeelden? Met plezier:

- Dikke mensen worden afgestempeld als LUI, GULZIG, SNOEPERS ... daar is 'Mijnheer Spaghetti' wel het levende bewijs van. Dat je als kind met een obesitasprobleem geboren wordt, zal Mijnheer Verhulst worst wezen... (helemaal stigmatiserend wordt het als men er beroepen aan gaat koppelen: postbode kabouter Lui ligt er gelukkig niet wakker van). ZUCHT!

- Ondanks het vele strijden van verscheidene feministenbewegingen blijft 'slank' nu eenmaal het ideale modebeeld! Vooral bij vrouwen/meisjes! Het allermooiste, -knapste, door-menigeen-bewonderde kaboutervrouwtje kreeg de naam 'Smal' (ik denk dat het gewoon niet stereotypischer KAN :-o!). Het figuurtje is niet alleen knap en smal, ze is ook niet meteen de slimste in huis, maar dit terzijde... DIEPERE ZUCHT!

- Brilletjes dragen staat in veel kinderprogramma's gelijk aan de 'wijsneus' van het gezelschap. Het soort persoontjes, die je niet kan uitstaan, maar die wel op alles een (correct) antwoord kunnen formuleren. Brilsmurf kan het u beamen, maar veel lieve kindertjes zien er de lol niet van in.

Gelukkig lijken veel programmamakers zich stilaan bewust te worden van deze achterhaalde typetjes en we kunnen de nieuwe liedjes van K3 over 'meisjes die graag superheld zijn en jongens die zich graag verkleden als prinsesje' alleen maar toejuichen. Maar toch... lijkt het me ook zoo belangrijk om ook hier weer bewust om te gaan. Met wat we onze jonge kinderen tonen, met wat we ze vertellen, met wat of wie we hen als voorbeelden voorgeschoteld geven!  

Ik voel me als mama langs de andere kant enorm bevoorrecht om me zorgen te kunnen maken om dit gevecht 'stereotypes versus tradities'. Er zijn mama's in Syrië, die zich met andere gevechten bezig dienen te houden...
Dit in het achterhoofd houdend... zijn enkele witte Zwarte Pieten met roetvegen in hun gezicht TUSSEN enkele zwarte Zwarte Pieten misschien niet zo erg als ze op het eerste zicht wel lijken? Denk ik dan zo... 

KICK ASS!!

Als mensen me vragen wat ASS (autismespectrumstoornissen, kort gezegd: autisme) betekent in ons gezin, kan ik daar geen 3-seconden-antwoord op geven (terwijl veel mensen dat net wel lijken te verwachten). Ik ga een poging wagen een beetje uit ons dagelijks leven samen te vatten in een blog, al ben ik er nu al van overtuigd dat ik ongetwijfeld een hoop dingen zal vergeten neerschrijven.

Autisme betekent in ons gezin dat op dagen waarop het slecht gaat, alles tot in de puntjes beredeneerd en georganiseerd moet worden. Opstaan, eten, tanden poetsen, kleren aan... eigenlijk alles moet een hele dag lang minuut per minuut voorgekauwd worden of het loopt 'mis' (niets mag aan het toeval worden overgelaten). Als het ook maar even niet zo duidelijk is wat er verlangd wordt (en dat gebeurt algauw op momenten tijdens de vrije tijd bijvoorbeeld of op 'wachtmomenten' bij bijv. dokter, winkelrij etc.), lijkt er een alarmpje af te gaan en veranderd ons rustig, fijn kereltje in een duracel konijn waar net nieuwe batterijen in gestoken zijn. Hij lijkt daar zelf geen last van te hebben, want zijn brede lach doet vermoeden dat alles voor hem een reuze feest is! Niets is echter minder waar. Als ik zie hoe hij al lachend lelijke woorden gilt, rondfladdert, rondrent, huppelt, van me wegloopt, springt, de 'clown' uithangt, weet ik dat het bij hem vanbinnen voelt alsof hij aan een bungee-elastiek hangt, die maar blijft op en neer gaan net zolang tot hij er kotsmisselijk van wordt. Dat merk ik vooral wanneer hij wél weer wat rust gevonden heeft, dan straalt er zoveel ontspanning uit dat kleine lijfje dat je er bijna door verblind wordt (blij dat deze momenten nu geregeld voorkomen, want als baby en peuter had hij deze eigenlijk maar héél zelden).

Autisme in ons gezin betekent ook: constant voorbereid moeten zijn op het ergste zonder die innerlijke spanning te mogen laten merken! Wanneer we zelf een beetje met onszelf in de knoop liggen, voelt hij dit haarfijn aan en lokt het alle negatief gedrag uit zijn kot! Negatieve gevoelens moeten dus stande pede opzij geschoven worden. Maar zoals velen wel kunnen vermoeden, is dat gewoon NIET menselijk of realistisch, dus is de waarheid dat het op die momenten gewoon moeilijk loopt.

Autisme betekent ook dat, ondanks je ERG probeert positief ingesteld te blijven, je je eigenlijk constant zorgen maakt. Zorgen rond de taalontwikkeling, zorgen rond de sociale ontwikkeling, zorgen over hoe het volgend jaar op school zal lopen, zorgen over hoe zijn latere leven eruit zal zien, zorgen over hoe we het einde van de dag gaan halen...

Autisme in ons gezin is soms erg zichtbaar (fladderende handjes, dino's in perfect gesorteerde rijtjes, vreemde geluidjes weerklinken, lawaai dat overstemd moet worden met die geluidjes, 'ontploffende' zoon als het hem even tegenzit of als er een sok weer maar eens niet zit zoals gehoopt, 'eigen wereldjes' waardoor er niet gepraat kan worden met hem over andere dingen dan zijn zelfgekozen onderwerpen, dekens en dozen in  huis om in te kruipen om zich wat weg te stoppen, geen hand of begroeting willen geven als we ergens aankomen, panische angsten voor bijv. tekenfilmfiguurtjes of kaboutertjes in het bos, pictogrammen aan de muren en kasten...)
... en soms ook compleet onzichtbaar (die dagen zie je NIETS anders dan anders).

Daardoor betekent autisme dus ook begrip van de ene mens en onbegrip/ongeloof van de andere (hij ZIET er toch niet autistisch uit??). En daaruit volgt dus ook: respect van de ene persoon en van de andere... sjah... (tegenwoordig hebben ze allemaal wel iets eh madammeke).

Autisme betekent in ons gezin: veel opzoekwerk, observatiewerk, manieren bedenken om zijn ontwikkeling te stimuleren en deze uitproberen door middel van trial and error, vaak samenkomen met school, logo, vriendjes, auti-coach, COS, psycholoog, revalidatiecentrum, thuisbegeleiding etc. Het betekent als ouder dat je er plots enkele taken bij krijgt: die van advocaat, psycholoog, gedragstherapeut, observator, leerkracht, vredesbewaarder, soldaat...

Autisme betekent in ons gezin dat sommige erg logische stapjes in de ontwikkeling, niet zo vanzelf gaan en vaak wat extra ondersteuning nodig hebben. Zindelijkheid, taalontwikkeling, omgaan met andere kindjes, slapen, fatsoenlijk eten, iemand 'groeten', figuurlijke taal leren begrijpen...

Autisme betekent in ons gezin vaak erg veel verdriet. Zusjes, die het niet begrijpen als hun broer alles op ZIJN manier wil en niet anders! Hartjes, die breken bij het aanzicht van zoonlief, die voor de zoveelste nacht op rij volledig onder zijn dekbed badend in het zweet in een bolletje gerold, ligt te slapen, omdat hij zo bang was dat enkel dat holletje veilig genoeg was.

Maar autisme in ons gezin betekent ook een enorme verrijking! Neurodiversiteit wordt bij ons als vanzelfsprekend  gevonden en iedereen groeit hier dagelijks in mee! We mogen allemaal zijn, wie we zijn! En dat zijn levenslessen, die ik mijn kinderen meegeef, maar ook aan den lijve kan laten ondervinden! Prachtig toch?! Een mooi voorbeeld hiervan is mijn zoontje dat zag hoe een jongetje in de binnenspeeltuin maar bleef praten met oma, waarbij hij haar ook nog wilde 'aaien'. Hij antwoordde erg rustig: "Oma, dat kindje heeft misschien gewoon autisme". Kous af! We zijn, wie we zijn, dat kindje is zoals hij is. Dat is ok, dat mag. Punt.

Autisme betekent zeker ook veel plezier en lachen! Als bijv. het zoveelste figuurlijk taalgebruik  verkeerd opgevat wordt en we hem de echte betekenis vertellen (en ja ook hij kan daar echt al wel eens mee lachen).

In ons gezin betekent autisme ook het reduceren van overprikkeling. We zijn extra alert voor dingen als: op tijd gaan slapen, op tijd eten, geen late speelpartijtjes of verjaardagsfeestjes bij vriendjes, niet te veel uitstappen in een maand, niet te veel activiteiten op een dag, zoveel mogelijk prikkels proberen 'rustig' te maken (bijv. de zusjes aansporen rustig en langzaam te praten, geen luide radio/tv...). DIT vind ik persoonlijk een verrijking, waar ik ONTZETTEND dankbaar om ben, aangezien ik zelf ook gemakkelijk overprikkeld geraak.

Autisme in ons gezin betekent talenten opmerken en extra in de verf zetten! Door zijn grote opmerkingsgave voor details vindt hij als geen ander een klein oorbelletje terug op de grond. Zijn knappe 'speurdersogen' worden hier alom geprezen in huis!

Autisme betekent ook: erg veel bijleren, lezen, opzoeken en vervolgens kennis delen! In grote-mensentaal en in kindertaal vertaald. Aan zussen, ouders, familie, leerkrachten, vrienden en in de eerste plaats ook: aan hem zelf!

Autisme in ons gezin betekent dus soms grote chaos, geforceerd opgelegde structuur, meegaan op een rollercoaster door de rest van ons leven, zoveel vertedering, immens verdriet, intense wanhoop, wrede ergernis, heel veel liefde  en...(en dit verschilt niet zoveel van een 'ander' gezin hoop ik dan :D):

EEN HART DAT OVERLOOPT VAN TROTS!

Halloween...

Wat ooit leuk en gezellig spannend moest zijn, is ondertussen uitgegroeid tot een ware nachtmerrie... Wapperende spoken aan deurgevels, griezelige zombies, overal spinnenwebben, schel lachende heksen met pukkels op hun neus en skeletten aan het raam... We doen er al een tijdje niet meer aan mee. Het is allemaal al een tijdje 'te veel'...

Ik stond vroeger nooit eerder stil bij wat dit goedbedoelde, 'leuke' feest niet kon veroorzaken bij (jonge) kinderen! Gek! En dat terwijl ik zelf vroeger hét schrikkescheetje bij uitstek was! 

Sommige dingen leer je pas als je ze zelf van kortbij meemaakt zeker? Onze zoon eet al dagen minder goed 's middags ('ik vind de versiering in het eethuisje NIET leuk mama!') en ook het superleuke griezelboek met leuke geluidjes bij de logopedist wees hij subtiel (of minder subtiel) af. Deze stoere ridder heeft het al benauwd bij het aanschouwen van het kaboutertje in Tivoli, laat staan dat hij zit te wachten op spinnewebben en spoken (maar laat ik dit niet gezegd hebben, in al zijn stoerheid zal hij dit niet luidop durven toegeven).

Eigenlijk zie ik het al jarenlang. Toen ik nog werkte als kleuterjuf, zag ik dat deze dagen voor veel kleuters écht, maar dan ook écht niet leuk waren! Met als apotheose dé vrijdag voor de herfstvakantie: HALLOWEEN op school! Heerlijk akelig geschminkte gezichten, gruwelijke maskers, vieze attributen, zombies, spoken, heksen, bloed, bijlen door hoofden... Het lijkt allemaal zo onschuldig, banaal en plezant! Maar ik zie/zag ook de andere kant: de huilende snoetjes aan de schoolpoort, bibberende tranen in doodsbange oogjes en tot slot kids die allesbehalve nog zin hebben om die avond te gaan slapen! Geen énkele peuter zit hierop te wachten! Waarom is een wit geschminkt gezichtje en laken over je hoofd niet voldoende? Een leuk uitziend heksenjurkje of tovenaarsbroek? Alles lijkt tegenwoordig zoooo 'over the top' te moeten om nog 'mee te zijn'... Kinderen, die moeite hebben met het onderscheid tussen werkelijkheid en fantasie vinden er werkelijk NIKS aan! 

Ik ben dan ook erg blij dat mijn kids op een school zitten waar de griezeligheid aan banden gelegd wordt en waar er de ouders gevraagd wordt om niet te 'overdrijven', om ook eens aan de jongere (én gevoelige) kindjes te denken... Maar als ik op facebook het ene eng verklede/geschminkte/van attributen voorziene kind na het andere zie passeren, stel ik mezelf nog maar 1 vraag: hoeveel kindjes gaan er deze nacht fijn in slaap vallen? Ik ben in dezelfde vallen getrapt, stond er niet bij stil, maar nu ik zelf aan de andere kant van de schoolpoort sta, voel ik mee met alle mama's die me vroeger even kwamen toefluisteren dat hun kind wel een dagje zou 'skippen' die dag.

Verder wens ik jullie alvast  een fijn, maar vooral sfeervolle Halloween! 

Pruttelende peuterpubergelukjes...

Hoe je merkt dat je peuter stilaan écht wel klaar is om naar school te gaan?

Laat er me een blogje aan wijden (dacht ik zo)!

1. Als elk rondslingerend potlood, wascokrijtje, stift of pen in huis benaderd wordt als potentieel wapen! (waarmee lustig behang, vloer, kast of raam mee versierd kan worden) Waardoor special agents Mama en Papa zich ontpoppen tot ware ninja krijgers door met de meest creatieve tijgersprongen 'onopgemerkt' het strijdmiddel in handen proberen te krijgen om het vervolgens ergens achterin  een reeds met peuterverboden projectielen uitpuilende kast te proppen.

2. Als zindelijkheidstraining meer begint te lijken in een tik- of verstopspel, waarbij peuterlief het verfoeit om nog langer op dat plastic 'babypotje' te kruipen ('Mwoeahahaha zie mijn mama achter mij aan crossen, dit is zoooveel cooler dan dat onnozele stickertje achteraf!!?')

3. Als moederlief de naderende schoolstart steeds meer gaat gebruiken als excuus om uitstelgedrag goed te praten: 'Mijn cursus afmaken? Dat doe ik wel als de jongste naar school gaat! Dat boek uitlezen? Gebeurt wel als ze eindelijk naar de peuterklas gaat! Den boven nog eens fatsoenlijk schoonmaken? Is makkelijker als petatje niet langer voor de voeten kan lopen en op school zit! Ademen? Dat doe ik wel als... ehm neen... WAT precies is ademen ook alweer??)'

4. Als elke klus in huis wel 5x zo lang duurt dan anders; Een zakdoek uit de wasmand nemen, een dansje placeren. De zakdoek vouwen, een appel schillen. Verder vouwen, beker water bijvullen. Zakdoek opzij in de kast, gemorste water gaan opkuisen. Kast sluiten, beker water gaan weggieten, omdat er eigenlijk liever melk gedronken wordt.

5. Als elk vezeltje in je lijf tijdens de meditatiemomenten eigenlijk heel luid "WAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!! EAT THIS BUDHAAAAAA!!" wil brullen.

6. Als elk stuk uit je hart goed genoeg beseft dat dit kleine wezen straks haar eerste pasjes in die grote wereld zal zetten zonder jou... en dat stiekem (of niet zo stiekem) best wel wat bij je losmaakt...(en dat laatste kunt u letterlijk nemen).

Hieronder een foto van mijn mandarijntje: 

Dan weer zoet, dan weer zuur, immer mijn! 

Leve de liefde...

Toegegeven, ik heb een beetje op mijn luie kont gezeten wat het bloggen betreft, maar aangezien ik diezelfde kont constant in beweging moest houden om te jongleren, meen ik een goed excuus te hebben. Jaja, u hoort het goed: jongleren! Ik vergelijk de opvoeding van mijn drie kinderen nog het beste met jongleren, waarbij ik dus drie balletjes in de lucht moet proberen te laten balanceren om de boel draaiende te houden. Als er daarbij 1 balletje dwaas gaat doen, dreigen de andere 2 ook vaak op de grond te vallen. Enfin ... tot zover mijn excuses...die er dus eigenlijk ook geen zijn, omdat ik mezelf beloofd heb het me niet kwalijk te gaan nemen als mijn blog eens een tijd op zijn 'gatje' ligt.

Na de 'grote-vakantie-writersblock' diende zich echter gisterenavond een nieuw onderwerp aan, dat me voldoende stof tot schrijven gaf!

Datzelfde onderwerp wandelde gisteren met lichte tred het huis binnen met de woorden: "Ik moet geen vrouw meer zoeken hoor, mama!"..."Eh... wablieft zoneke?" (niet goed begrijpende wat hij met die woorden precies bedoelde). Zoals het een ware moeder betaamd, begonnen mijn hersencelletjes razendsnel te draaien. Had ik hem ooit het idee gegeven dat hij op zoek moest gaan naar een vrouw? Hadden we in onze opvoeding iets te veel nadruk gelegd op het vinden van een levenspartner? Hadden de voorbije weken en maanden een té grote invloed op hem nagelaten, tijdens onze eigen trouwvoorbereidingen? ... Maar voordat ik verder kon nadenken, ging hij verder: "Ik moet geen vrouw meer zoeken, mamaaa" (een beetje ongeduldiger deze keer). Aangezien er geen verdere uitleg volgde en ik toch wel erg nieuwsgierig was geworden, vroeg ik hem wat hij precies bedoelde. Dat werd me met veel plezier, overgave en op kordate toon meegedeeld: "Ik heb mijn vrouw gevonden! Ik moet dus niet meer zoeken, want ik ga trouwen met Fleur. We gaan dan later samen op een boerderij wonen en willen ook kindjes samen!". Wie mijn zoon kent, weet dat emoties niet zijn sterkste kant zijn, maar deze keer leek hij het oprecht te menen. Mijn hart sprong vertederd een gat in de lucht en ik lachte breed. Dat moet hij opgemerkt hebben, want plots besloot hij er verder maar niets meer over te zeggen.

Die stilte duurde niet lang, want een uurtje nadien vroeg hij of ik het telefoonnummer had van Fleur. Hij wilde haar eens opbellen. Mijn zoon, de kleine man wiens familie ik telkens vriendelijk moet verzoeken om zelfs NIET te bellen met zijn verjaardag, omdat hij daar nu eenmaal echt niet van houdt... vroeg nu om te mogen bellen naar Fleur, de liefde van zijn leven! Ik stond perplex!

Een dag later mocht hij van ons eens lekker een dagje 'brossen' zoals we dat hier noemen. Met grote zus op bosklassen, mocht hij als kleuter eens een dagje uitslapen in plaats van naar school gaan (onder het mom 'nu hij nog kleuter is en dat nog MAG/KAN'). WOWWW dat was wel even buiten zijn eigen kleine doch vastberaden mening! " Ik ga wél naar school, mama!!". De reden was ons inmiddels gekend!

De rest van de namiddag (thuis, want op woensdagnamiddag ben je nu eenmaal thuis... tot zijn grote spijt uiteraard) spendeerde hij achter zijn schildersezel waar hij een groot, rood hart voor 'Zijn Fleur' schilderde en achter de tafel waar hij nauwgezet elke F, L, E, U en ... (u raadt het nooit) R omcirkelde in de woorden, die ik had opgelijst.

Breed glimlachend kijk ik erop toe! Zijn hart vol vlinders geeft me een gevoel van gelukzaligheid en ik droom van een ideale wereld... Een wereld waarin hij zijn hele leven lang zo gelukkig verliefd mag blijven als vandaag...

Regenboogmama

... Ik kreeg reeds van enkele mensen de vraag waar 'regenboogmoederen' voor staat. Wel, dit zelfverzonnen woord is bedoeld om aan te duiden hoe uiteenlopend 'mama-zijn' is. Je wordt niet van de ene dag op de andere regenboogmama, het is een proces in ontwikkeling. Het begint bij het observeren van je kinderen en je constant de vraag te stellen 'wat heeft DIT kind (mijn kind-eren) op DIT moment, in DEZE situatie op DEZE plek nodig?'.

In het onderwijs wordt dit 'handelingsgericht werken' genoemd, maar ik noem het dus regenboogmoederen, omdat je vaak enorm moet schipperen tussen emoties, vaardigheden, behoeften etc.

Een regenboogmama is: creatief, bezorgd, soms een beetje zotjes, grappig, rustig (of probeert dit zoveel mogelijk te zijn haha), begaan, attent, vriendelijk, positief... en nog veel meer! Ze heeft dus alle kleurtjes van de regenboog! Maar omdat de ene dag de andere niet is en we uiteindelijk ook maar allemaal mensen zijn, lukt het de ene dag ook al wat beter dan de andere (sometimes I'm a million colors, sometimes just black and white)...

Voila mysterie uitgeklaard!

Confituurmaand

                                     

Het begint stilaan traditie te worden, mei en juni zijn dé confituurmaanden bij uitstek hier! Toen ik enkele jaren geleden volmondig 'ja' antwoordde, toen mijn schoonvader vroeg of we 'nog wat aardbeien konden gebruiken', had ik er geen idee van dat hij de dag nadien met de volle 4 kilo kwam aanzetten! Verdubbel deze hoeveelheid nog eens door mijn schoongrootouders,  tel er vervolgens de eigen-kweek-jarrebezekes bij en ik hoef er geen tekeningetje bij te maken dat mijn keuken de laatste weken gewoon bezaaid lag met de rood blozende bezekes. Ideaal dus voor confituur! 

Mijn poepsimpele, maar oh-zo-lekkere en zelfs door de kinderen (en dat wil al iets zeggen!) geliefd receptje:

- nen hoop jarrebezekes (ik weeg nooit af, ik schat hier ongeveer een kilo?)
- enkele verse rabarberstelen (liefst uit den hof...uiteraard)
- suiker (of geleisuiker)

--> snijd de rabarber in stukjes en laat deze warm worden in een pan op het vuur op uw kookplaat in uw keuken in een door u uitgekozen huis in een straat naar keuze

--> als de rabarber wat zacht begint te worden, voeg dan ook de aardbeien toe en laat samen zacht worden

--> indien er grotere stukken aardbei/rabarber in zitten, die te koppig zijn om uiteen te vallen, kan je deze wat plat stampen met de 'purreestoemper' (op deze manier komt er nog meer pectine vrij, hetgeen ervoor zorgt dat de confituur goed gaat binden)

--> voeg uiteindelijk de (pectine)suiker bij. Op de verpakking staat 1 kilo suiker op 1 kilo fruit, maar ik proef gewoon zelf wat ik het lekkerste vind (zoet genoeg, maar niet zodanig dat uw tanden er al uitvallen gewoon nog maar bij een aanblik)

--> goed doorroeren en gedurende enkele minuten laten koken (zie verpakking)

--> ondertussen glazen potjes + metalen deksels steriliseren (drop ze in een pot kokend water en verwijder ze nadien voorzichtig--> ik gebruik daarvoor zo'n tang waarmee je ook stukken taart kan opscheppen, een 'taartenopscheptang')

--> de confituur warm in de gesteriliseerde potjes gieten en meteen omdraaien! 

--> goed laten afkoelen en na 24u omdraaien en op zijn plaats zetten (bij voorkeur koel en donker, een confituurkelder is ideaal, een gewone kelder ook) 

SMAKELIJK ETEN! 

TBM worden?

Hoe doe je het? Toekomen met 1 inkomen en tegelijk ook nog proberen mee te draaien in de maatschappij. Uiteindelijk moet ook ik zien dat er 's avonds eten op tafel staat (liefst zelfs iets vaker op een dag) en dat onze kinderen gekleed worden (al houdt mijn middelste daar op veel momenten een andere mening op na).

Dé gouden tip om te besparen, heb ik jammer genoeg niet. Het is een combinatie van duizenden inspanningen (de ene al wat groter dan de andere), die ervoor zorgen dat ik voltijds mama kan zijn. Voor wie graag meer wil weten en/of misschien zelf ook droomt over een carrière als Voltijdswerkende moeder/ vader, zet ik deze tips graag even op een rijtje: 

- De belangrijkste tip van al: kies BEWUST voor deze manier van leven! Als je dik tegen je zin je kinderen hun kast vol merkkleding moet ruilen voor wat minder, moet je jezelf ook de vraag durven stellen of dit ECHT wel is wat je wil? Enkel als je er voor de volle 100% achterstaat, hou je het vol en geraak je er! Waar een wil is, is een weg! Valt die wil weg, dan is de weg veel moeilijker te bewandelen. Ook al ben je nog zo overtuigd dat dit DE manier is om je kinderen zo goed mogelijk op te voeden, je moet je er zelf in de eerste plaats goed bij voelen! 

- Tweede tip: doe erg BEWUST boodschappen! Sta stil bij wat je wel en niet nodig hebt. Frisdrank en snoep behoren niet tot de categorie 'benodigdheden' in ons gezin en wordt dus nauwelijks of niet gekocht. We bedenken samen lekkere alternatieven als we dan toch eens iets anders willen drinken dan water van de kraan (ik ben nog volop bezig met het uitkiezen van een goede waterfilter om ook hier de laatste beetjes schadelijke stoffen uit te halen).
Koude fruit/kruidenthee, kruidenlimonade zijn prima alternatieven en nog gezond bovendien! Ik zet nog wel eens enkele recepten online. Of je kan water op smaak brengen met diksap  (dit bevat geen toegevoegde suikers, geen kleurstoffen en bevat enkel fruit) --> niet te verwarren met roosvicee, grenadine of andere siropen!! Deze bevatten wél erg veel suikers en zijn dus een no-go (hoe goedkoop ze ook mogen zijn). Ik schat dat een flesje diksap zo'n 5 euro kost en ik krijg er gemakkelijk 8 kannen fruitsap uit. Even gezond en nog goedkoper is puur water, dus dat drinken we hier nog het meest. Ik krijg vaak erg gekke reacties op deze maatregel... alsof mijn kinderen water voorschotelen ipv cola of limonade een regelrechte crime from hel is... Beetje de wereld op z'n kop soms toch... Of ben ik de enige die daar zo over denkt?

- Werk met een WEEKMENU! Ga 1x per week naar de winkel en haal alles wat je nodig hebt om 1 week lang toe te komen. Sinds ik op deze manier werk, heb ik een stuk minder afval en geef ik veel minder uit! Stel je weekmenu op nadat je hebt gecheckt wat je allemaal in huis hebt en verwerk deze ook in het menu, zodat je zeker bent dat er zo weinig mogelijk overschot overblijft. Verwerk overschotjes in bijv. soep. 

- Winkel in goedkope supermarkten of ga naar de markt en vergelijk! Koop groentenpakketten en stel je weekmenu op nav wat erin zit.

- Diepvriesgroenten bevatten nog erg veel vitamines en zijn vaak een stuk goedkoper. Koop niet alleen diepvries, maar wissel geregeld eens af.

- Hang je was te drogen aan een wasdraad (of koop een droogrek dat je ook binnen of in een tuinberging kan plaatsen)! Mijn favoriet huishoudelijk taakje! Bespaar op deze manier op (onnodige) energiekosten.

- Bak zelf je brood. Schaf hiervoor een (zuinige) broodbakmachine aan en koop je ingrediënten apart of in een samengesteld zakje (dit kost gemiddeld zo'n 50 cent). 

- Breng doktersbriefjes meteen binnen bij de mutualiteit.

- Deze klinkt erg onorigineel, maar kan hem werkelijk heel veel schelen: vergelijk prijzen van tele-operatoren, gsm-abonnementen (misschien kan je wat bezuinigen), verzekeringen (nu ik minder met de auto rijd, omdat ik niet meer naar mijn werk moet, is een kilometerverzekering stukken voordeliger) en elektriciteitsleveranciers.

- Eenvoudige kost, is vaak nog de beste. Mijn kids vinden het heerlijk als er een avond bo'kes op het menu staan (al dan niet met wat soep, een gekookt/gebakken eitje...), ook kip met rijst en curry en wat ananas kosten niet veel en doen het goed bij kinderen.

- Teel, indien mogelijk, zelf groenten en fruit! Niets zo lekker en gezond als een versgeplukte tomaat, recht uit 'den hof'. Mijn man en ik vinden het overigens eveneens erg belangrijk onze kinderen te tonen waar hun eten vandaan komt (en dan bedoel ik niet 'uit den Delhaize'). 

- Hou kippen!! Je staat verstelt van hoeveel je dit bespaart. Waar het keukenafval vroeger in de 'bruine vuilniszak' terechtkwam (die dingen kosten trouwens op zich ook al stukken van mensen), doen we er nu onze chickies nog plezier mee. De eieren verwerk je in je weekmenu (ik bak wekelijks pannenkoeken, maak geregeld wentelteefjes, een gekookt eitje smaakt ook als snackje voor de tv of in rauwkost, een omeletje op de bo'kes in de brooddoos...).

- Wij kopen enkele basisproducten uit de natuurvoedingswinkel: oersuiker, honing, speltbloem, diksap...). Ze zorgen voor een gezonde levensstijl, zonder dat het stukken van mensen hoeft te kosten (je moet niet ALLES biologisch kopen om gezond te leven). Ik bestel meestal online om aan de verleiding te weerstaan meer te gaan kopen dan we werkelijk nodig hebben.

- We verwarmen zoveel mogelijk met onze houtkachel en proberen hiervoor gratis hout op de kop te tikken (buren, die een versleten kast wegdoen, vrienden die wat bomen in hun tuin omkappen en niet weten waar naartoe met het afval...).

- Vraag de apotheek om generische middelen, deze werken evengoed.

-  Maak zo goedkoop mogelijk schoon: azijn en soda zijn voor veel schoonmaakproblemen al efficient genoeg.

- Bak zelf frietjes. Op deze manier maak je ze zo (on)gezond als je zelf wil --> wij bakken liefst van al in kokosolie, maar dit is redelijk kostelijk, olijfolie is een goed alternatief!

- Voorzie voldoende regenwateropvangmogelijkheden, op die manier spoel je de wc door, kan je kleding wassen, eventueel ook je bad vullen... zonder dat het je veel hoeft te kosten.

- Wij kopen onze patatjes bij 'den boer', met 25 kilo komen we vaak meer dan een maand toe en dat heeft ons dan zo'n 8 euro gekost.

- Ook kleine besparingen, zijn besparingen: twee verschillende pakken van 6 appels kunnen gemakkelijk 1 euro in prijs verschillen afhankelijk van het gewicht. Mijn kindjes merken op school niet op of ze nu een grote appel als vieruurtje hebben of eerder een middelmatige... Wissel de aankoop van volle melk al eens af met magere.... Alle beetjes helpen...

- Als je iets nodig hebt, kijk dan eerst eens 2e hands. Vaak vind je daar gloednieuwe, zelfs ongebruikte spullen voor veel minder geld. Wij kochten bijv. voor Sinterklaas een tweedehands houten speelgoedkeukentje voor 30 euro! Nieuwprijs vind je dit niet onder de 100 euro en er is amper aan te zien dat er vroeger al eens mee gespeeld werd. 

- Denk vooruit! Zie je een leuke aanbieding, denk dan alvast eens aan verjaardagen, cadeau's voor kerst etc. Wat maakt het uit of Opa's nieuwe pantoffels onder de kerstboom nu gekocht werden in december of in (de soldenmaand) juli?

- Wij gebruiken herbruikbare luiers en dat scheelt hem echt een heleboel! Een nieuw pak luiers is erg prijslijk en aangezien wij wassen op regenwater, scheelt het hem echt wel veel. Ik vervang een deel wasverzachter door aan te vullen met azijn (voor de geur) en ook dit scheelt hem opnieuw een beetje. We laten ze drogen aan het droogrek en op die manier wordt het bijna kosteloos (hoezo baby's kosten veel geld?). 

- Hoor eens rond bij moeders van kinderen, die een jaartje ouder zijn dan je eigen kinderen. Vaak zijn zij maar al te blij om te klein geworden kleding te kunnen doorverkopen, zodat ze er zelf nog een centje aan overhouden. Ik heb enkele mama's, die me kleding doorverkopen aan 2 of zelfs 1 euro per stuk (waar vind je nu winterjassen aan 1 euro per stuk??)? Doe hetzelfde voor te klein geworden kleding van je eigen kids. Economisch en ecologisch gaan hier vaak hand in hand. Ik voorzie elk seizoen een mooie mix van enkele nieuwe kleertjes uit goedkopere (web)winkels, enkele tweedehands en enkele mooie, duurdere stuks voor een feestje ofzo (outlet/solden...). 

- Wij zijn geen grote voorstanders van massa's speelgoed (hoewel ik de mening al vaak heb moeten herzien als ik soms rondkijk in huis... ahum). Veel kinderen komen makkelijker tot (creatief) spel zonder een overaanbod aan ditjes en datjes (onze kinderen doen niets liever dan met een oud laken naar buiten trekken om tentjes te maken). Ook om die reden vragen we op verjaardagsfeestjes om ofwel samen te leggen voor een degelijker stuk speelgoed of iets bruikbaars (kleding, schoentjes...) of gewoon om opzij te zetten voor wanneer er iets NODIG is. Kijk waar je kinderen écht mee spelen/gelukkig van worden. Mijn oudste dochter doet niets liever dan droedelen en schrijven in note-bookjes. Je doet haar meer plezier met een leeg schriftje dan met een nieuwe barbiepop.

- Een laatste, maar wel belangrijk tip!! Steek voldoende tijd in je 'boekhouding' (jep je bent nu voltijds mama, dat betekent dus ook dat je de 'manager/boekhouder' bent van je gezin). Lijst op welke uitgaven je hebt, waar je op kan besparen.... en doe dit elke maand, zodat je een overzicht hebt van waar je vooral geld aan uitgeeft (voor nodig hebt). Noteer elke maand van tevoren hoeveel geld je waaraan wil uitgeven en probeer je hier zo goed mogelijk aan te houden! Voorzie ook een 'buffer', zodat je ook tijdens moeilijkere maanden rondkomt (bijv. een spaarrekening die je elke maand wat aanzuivert, waar je aan mag 'knabbelen' als het eens wat moeilijker gaat). 

... Ongetwijfeld kan deze lijst nog wel aangevuld worden met tientallen andere tips, waar ik nu niet onmiddellijk op kan komen. Maar de grote vraag blijft: of je het zelf ziet zitten om op deze manier te leven? Ik zou het persoonlijk niet anders meer willen!

Je bespaart overigens ook een heel deel doordat je nu veel taken ZELF kan uitvoeren ipv ze uit te besteden. Denk maar aan: kinderopvang (dit loopt hoog op als je nog kleine kinderen hebt of tijdens de schoolvakanties), voor- en nabewaking op school, strijkhulp, poetshulp, benzine, dat extra broodje tijdens de middag omdat je boterhammen was vergeten smeren, afhaalmaaltijden of restaurantkosten omdat je die dag geen tijd had om te koken... En dan hebben we het hier nu enkel maar over de voordelen op financieel niveau natuurlijk... 

Lijkt je dit wel wat, maar ben je bang de grote sprong te wagen? Zet dan eens enkele maanden heel je inkomen opzij op een spaarrekening. Kom er alleen in absolute noodgevallen aan! Lukt het niet? Dan heb je toch een leuk spaarcentje bijeen gespaard. Wat heb je te verliezen?!   

Thuisblijfmama

Erg grappig eigenlijk hoe de rest van de wereld soms meer meningen lijkt te hebben over mijn thuisblijfmoederschap dan ikzelf. Alsof ik plotseling door die ene bewuste keuze op 'de kaart' ben gezet in het kleine dorpje waar ik woon. 

Waar onze grootmoeders nog scheef bekeken werden als ze (buitenshuis) durfden te gaan werken, lijkt het thuisblijfmoederschap nu met uitsterven bedreigd en zo word ik dan soms ook wel eens benaderd. Dan weer met medelijden (arm dutske), dan weer met jaloezie (tssssss... en wij maar werken, terwijl madam thuis op haar lui gat zit!), dan weer met ongeloof (dan krijg je toch zeker wel nog een werkloosheidsuitkering terwijl je thuis 'zit'??) en soms met absolute ... eh ... ik zoek het respectvolle woord voor 'domheid' ("ah dan ben jij een soort onthaalmoeder voor je eigen kindjes?" ... Ehm neen... ik gebruik liever het woord MOEDER, daar is weinig onthalen aan). 

Moest ik deze zelfde mama's op straat aanspreken en hen vragen wat ze van de partijpunten van Donald Trumph vinden, zo tijdens de nakende presidentsverkiezingen in de VS, denk ik dat ze me gapend zouden aanstaren, maar als het gaat over mijn thuisblijfmoederschap hebben de meesten meteen hun mening (en oordeel) wel klaar. Fijn! Leuk om te horen dat er dan toch ook nog eens nagedacht wordt door sommige mede-ouders waarvan ik bijna vreesde dat bepaalde hersencellen het binnenkort voorgoed voor bekeken zouden houden! Goed zo! (dit is GEEN uitnodiging om nu spontaan die ideeën met mij te komen delen, tenzij ze nu écht over interessant zaken zouden gaan)

Thuis blijven voor mijn kinderen is voor mij een volledig bewuste keuze, zo eentje vanuit het diepste van mijn binnenste... Het is niet altijd zo geweest en eerlijk is eerlijk, het zou ook niet ten allen tijde gekund hebben (laat ons een kat een kat noemen, weet je wel). Maar toen ik nog uit werken ging en mijn kind(eren) moest droppen bij een onthaalmoeder, den opa of een of andere opvang, voelde dit elke keer een beetje onnatuurlijk. Tegen mijn instincten in, OVERHANDIGDE ik dat kleine wriemelende wezentje aan iemand, die er sowieso een stuk minder mee begaan was dan ikzelf (don't argue with me, there's NO ONE in the whole wide world who feels THAT concerned about children than their own parents! Especially their mother! Trust me on that one.). Als datzelfde wezentje dan ook nog eens wat ziekjes was, tandjes kreeg, een slechte nacht had gehad, of gewoon 'ne slechten dag' had, voelde het NOG fouter om hen af te geven... Heel mijn lijf schreeuwde dan: 'TRUTTEBEL! Uw kind heef u nodig en je ZIET het nog ook, je KIEST er alleen voor om nu je rug naar hem/haar toe te keren en richting werk te rijden!'. Niets zo erg als je daar dus volledig bewust van te zijn, maar nog steeds de keuze maken dit gevoel te negeren, omdat dit zogezegd 'nu eenmaal niet anders kan', omdat het zo MOET... Achteraf bekeken best wel bekrompen, maar ik neem mezelf niets kwalijk. Het leven is een leerproces en dat gaat alleen met vallen en opstaan. Het feit dat ik me er toen al zo bewust van was, was de eerste stap in de goede richting (kwestie van alles een beetje positiever te bekijken). 

Ik ben wel van mening (en ik typ dit hier niet om het zout uit de wonden te halen van alle mama's, die er wel voor kiezen om hun moederschap te combineren met uit werken gaan), dat het gerust kan; gelukkig gaan werken, daar voldoening uit halen en ook nog mama zijn. Uiteraard! Zou maar erg zijn anders als al die moeders tegen hun zin zouden gaan werken! En ook voor deze kinderen hoeft dat niet het einde van de wereld te betekenen. Op een enkele vervelende dag na, waarop ze hun mama echt heel fel missen, zullen deze kids ook wel aanvoelen dat hun gelukkige mama ervoor kiest om het op deze manier te doen, omdat zij ervan overtuigd is dat dit de beste weg is om in te slaan. Het gaat me erom dat je ZELF mag beslissen en BEWUST omgaat met de keuzes die je maakt.

Natuurlijk leef je in veel omstandigheden niet alleen samen met je kinderen, er is vaak ook nog een partner aanwezig, die ook iets te zeggen heeft binnen het gezin. Ik zou kunnen zeggen dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben, maar eigenlijk zeg ik dat niet (ik ben het wel, maar ik zeg het niet). Ik zeg het niet, omdat niemand anders dan ikzelf verantwoordelijk is voor mijn eigen leven en de bijhorende beslissingen. Daarmee bedoel ik dat ik uiteraard erg blij ben met een begripvolle partner zoals de mijne, maar het betekent vooral dat ik ZELF ook ooit de keuze heb gemaakt om met die begripvolle partner verder te gaan. Het is dus niet meer dan OORZAAK-GEVOLG, noem het gerust goede KARMA, positive vibes... (u mag van mij). 

Misschien stel ik het hier nu erg simplistisch voor en dat is het ook... en tegelijk ook weer niet, want UITERAARD geldt ook hier de regel van OORZAAK-GEVOLG (ik ga dit nog veel herhalen op mijn blog, ik voel dat nu al aan mijn kleine teentjes... en ik heb een schoenmaat 35 dus dat over die kleine teentjes mag u letterlijk nemen). Als we er als gezin voor kiezen om rond te komen met 1 inkomen, heeft dit inderdaad wel gevolgen voor de financiële kant. Welke tips ons daarbij goed geholpen hebben, komen in het volgende blogje aan bod. 

Dus bij deze als samenvattingske zodat je het niet zou vergeten: LEEF JE EIGEN LEVEN EN NEEM ELKE BESLISSING ZO BEWUST MOGELIJK! 

WELKOM

Wees welkom allemaal op mijn blog!

Ik ben zelf een thuisblijfmama van 3 leuke kids. Mijn levensmotto is: maak elke beslissing, die je neemt zo bewust mogelijk! Klinkt dat leuk in de oren, stick around and feel free to join me on this quest...

Alvast veel plezier!