Erg grappig eigenlijk hoe de rest van de wereld soms meer meningen lijkt te hebben over mijn thuisblijfmoederschap dan ikzelf. Alsof ik plotseling door die ene bewuste keuze op 'de kaart' ben gezet in het kleine dorpje waar ik woon.
Waar onze grootmoeders nog scheef bekeken werden als ze (buitenshuis) durfden te gaan werken, lijkt het thuisblijfmoederschap nu met uitsterven bedreigd en zo word ik dan soms ook wel eens benaderd. Dan weer met medelijden (arm dutske), dan weer met jaloezie (tssssss... en wij maar werken, terwijl madam thuis op haar lui gat zit!), dan weer met ongeloof (dan krijg je toch zeker wel nog een werkloosheidsuitkering terwijl je thuis 'zit'??) en soms met absolute ... eh ... ik zoek het respectvolle woord voor 'domheid' ("ah dan ben jij een soort onthaalmoeder voor je eigen kindjes?" ... Ehm neen... ik gebruik liever het woord MOEDER, daar is weinig onthalen aan).
Moest ik deze zelfde mama's op straat aanspreken en hen vragen wat ze van de partijpunten van Donald Trumph vinden, zo tijdens de nakende presidentsverkiezingen in de VS, denk ik dat ze me gapend zouden aanstaren, maar als het gaat over mijn thuisblijfmoederschap hebben de meesten meteen hun mening (en oordeel) wel klaar. Fijn! Leuk om te horen dat er dan toch ook nog eens nagedacht wordt door sommige mede-ouders waarvan ik bijna vreesde dat bepaalde hersencellen het binnenkort voorgoed voor bekeken zouden houden! Goed zo! (dit is GEEN uitnodiging om nu spontaan die ideeën met mij te komen delen, tenzij ze nu écht over interessant zaken zouden gaan)
Thuis blijven voor mijn kinderen is voor mij een volledig bewuste keuze, zo eentje vanuit het diepste van mijn binnenste... Het is niet altijd zo geweest en eerlijk is eerlijk, het zou ook niet ten allen tijde gekund hebben (laat ons een kat een kat noemen, weet je wel). Maar toen ik nog uit werken ging en mijn kind(eren) moest droppen bij een onthaalmoeder, den opa of een of andere opvang, voelde dit elke keer een beetje onnatuurlijk. Tegen mijn instincten in, OVERHANDIGDE ik dat kleine wriemelende wezentje aan iemand, die er sowieso een stuk minder mee begaan was dan ikzelf (don't argue with me, there's NO ONE in the whole wide world who feels THAT concerned about children than their own parents! Especially their mother! Trust me on that one.). Als datzelfde wezentje dan ook nog eens wat ziekjes was, tandjes kreeg, een slechte nacht had gehad, of gewoon 'ne slechten dag' had, voelde het NOG fouter om hen af te geven... Heel mijn lijf schreeuwde dan: 'TRUTTEBEL! Uw kind heef u nodig en je ZIET het nog ook, je KIEST er alleen voor om nu je rug naar hem/haar toe te keren en richting werk te rijden!'. Niets zo erg als je daar dus volledig bewust van te zijn, maar nog steeds de keuze maken dit gevoel te negeren, omdat dit zogezegd 'nu eenmaal niet anders kan', omdat het zo MOET... Achteraf bekeken best wel bekrompen, maar ik neem mezelf niets kwalijk. Het leven is een leerproces en dat gaat alleen met vallen en opstaan. Het feit dat ik me er toen al zo bewust van was, was de eerste stap in de goede richting (kwestie van alles een beetje positiever te bekijken).
Ik ben wel van mening (en ik typ dit hier niet om het zout uit de wonden te halen van alle mama's, die er wel voor kiezen om hun moederschap te combineren met uit werken gaan), dat het gerust kan; gelukkig gaan werken, daar voldoening uit halen en ook nog mama zijn. Uiteraard! Zou maar erg zijn anders als al die moeders tegen hun zin zouden gaan werken! En ook voor deze kinderen hoeft dat niet het einde van de wereld te betekenen. Op een enkele vervelende dag na, waarop ze hun mama echt heel fel missen, zullen deze kids ook wel aanvoelen dat hun gelukkige mama ervoor kiest om het op deze manier te doen, omdat zij ervan overtuigd is dat dit de beste weg is om in te slaan. Het gaat me erom dat je ZELF mag beslissen en BEWUST omgaat met de keuzes die je maakt.
Natuurlijk leef je in veel omstandigheden niet alleen samen met je kinderen, er is vaak ook nog een partner aanwezig, die ook iets te zeggen heeft binnen het gezin. Ik zou kunnen zeggen dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben, maar eigenlijk zeg ik dat niet (ik ben het wel, maar ik zeg het niet). Ik zeg het niet, omdat niemand anders dan ikzelf verantwoordelijk is voor mijn eigen leven en de bijhorende beslissingen. Daarmee bedoel ik dat ik uiteraard erg blij ben met een begripvolle partner zoals de mijne, maar het betekent vooral dat ik ZELF ook ooit de keuze heb gemaakt om met die begripvolle partner verder te gaan. Het is dus niet meer dan OORZAAK-GEVOLG, noem het gerust goede KARMA, positive vibes... (u mag van mij).
Misschien stel ik het hier nu erg simplistisch voor en dat is het ook... en tegelijk ook weer niet, want UITERAARD geldt ook hier de regel van OORZAAK-GEVOLG (ik ga dit nog veel herhalen op mijn blog, ik voel dat nu al aan mijn kleine teentjes... en ik heb een schoenmaat 35 dus dat over die kleine teentjes mag u letterlijk nemen). Als we er als gezin voor kiezen om rond te komen met 1 inkomen, heeft dit inderdaad wel gevolgen voor de financiële kant. Welke tips ons daarbij goed geholpen hebben, komen in het volgende blogje aan bod.
Dus bij deze als samenvattingske zodat je het niet zou vergeten: LEEF JE EIGEN LEVEN EN NEEM ELKE BESLISSING ZO BEWUST MOGELIJK!
