Hét onderwijs... zucht...

Ik had het u enkele schrijfsels geleden al eens beloofd het over hét onderwijs te hebben. Moeilijk onderwerp... want eentje waarover ik kan BLIJVEEEEN doorgaan, dus alvast mijn excuses voor enige vorm van langdradigheid :-).
Mijn contact met het onderwijs (op professioneel gebied dan) begon zo'n 14 jaar geleden. Als prille twintiger leek een leven als kleuterjuf me wel de max! Bovendien zat er toen reeds een kleine wereldverbeteraar in mij en ik was echt van plan om iets te kunnen betekenen voor alle jonge kinderen, die ik zou tegenkomen.
Verblind door de mooie werkuren, die uitstekend te combineren vielen met een eigen gezinsleven, het werken met kinderen én het idealisme dat ik hierboven al omschreef, begon ik aan mijn opleiding!

Die opleiding leunde opvallend genoeg best dicht aan bij mijn eigen gevoel. Ervaringsgericht werken werd gepromoot en stond centraal! Voor de leken onder ons: ervaringsgericht werken betekent dat je alles wat je de kinderen 'aanleert' laat ervaren vanuit eigen interesses. Je doet dit door hen zelf te laten experimenteren, onderzoeken, ontdekken... en dat alles gekaderd binnen hun eigen interesses/behoeften dus. Met andere woorden: onze thema's waarrond gewerkt moest worden in de klas, werden dus ook door niemand anders bepaald dan door de kinderen ZELF! (ik vat het hier nu even heeeel kort samen, het is onmogelijk om drie jaren theorie in een blogje te persen).

Deze werkwijze vond ik -nuance VIND ik- héél interessant, omdat je op die manieren zaken als 'schoolmoeheid' en 'slechte werkhoudingen' VOOR bent. Je leert de kinderen zichzelf onderwijzen als het ware en jij krijgt geen plaats als leider (die blindelings gevolgd moet worden), maar als ondersteuner in dat proces. Je helpt waar nodig door materialen aan te brengen, ideetjes te laten 'vallen', veel te observeren en te helpen waar nodig...

Het échte onderwijswereldje daarentegen... is vaak -om niet te zeggen meestal- ALLESBEHALVE ervaringsgericht. Tijdens stages was het soms zelfs onmogelijk om ons aangeleerde toe te passen, simpelweg omdat de stagescholen er niet voor open stonden. Een voorbeeldje: toen ik tijdens mijn stage een vaderdagscadeau knutselde met de kinderen, hadden ze elk een mini-papa'tje gemaakt, dat een zelfgemaakt mandje zelfgemaakte koekjes vasthield (uiteraard alles dus door de KINDEREN gemaakt)... De dag waarop de kindjes hun cadeautje mee naar huis mochten nemen, kwam de klasjuf mét directeur de klas binnengestormd. Ze openden de cadeautjes (die ik samen met de kinderen had ingepakt) en vonden de resultaten ZWAK (ehh... dat die 4-jarige ukjes het allemaal met veel liefde en toewijding hadden gemaakt, was even van weinig belang... neen eigenlijk gewoonweg TOTAAL NIET van belang). Ze moesten verder afgewerkt worden! Eén popje kreeg een hele bos wol op zijn hoofd gekleefd, terwijl ik er met de zoon in kwestie nog zooo fijn aan had geknutseld: dat ventje vond het reuzegrappig dat zijn papa zijn haren de dag voordien had afgeschoren met de tondeuse en dat zijn 'poppetje' dus alleen maar stoppeltjes kreeg... niet dus, van stoppeltjespapa naar freggle! Ik werd op het bureau geroepen en de directeur legde uit dat zijn school eigenlijk zoals een bedrijf was, waarbij de OUDERS de klanten waren. We moesten hen tevreden houden, want anders blijft je school niet draaien (er was het jaar voordien een kindje van school veranderd, omdat zijn papa vond dat er te WEINIG gewerkt werd in de kleuterklas)... Het werd mijn eerste bikkelharde les in de realiteit! Ik was er kapot van! Al die kindjes kregen nu plots een -door de juf- totaal aangepast cadeautje mee naar huis! En erger nog: was DIT mijn droom waarvoor ik leerkracht wilde worden? Om in een bedrijf te werken, waarbij ik de ouders als mijn 'klanten' moest beschouwen??

Maar het échte leven in het onderwijs moest toen nog beginnen... Toen ik als pas afgestudeerde begon in Sint-Jans-Molenbeek trok ik pas écht grote ogen! Ik zag taferelen waar Roald Dahl in zijn 'Mathilda' nog niet aan gedacht zou hebben! Kinderen, die hun jas van de trap naar beneden gooiden, werden door de directie ZELF boven de trap gehouden 'Is het zo dat we ons gerief behandelen manneken?!!!'. Ouders die vrijwillig wilden komen helpen tijdens een uitstapjes (wat niet verwonderlijk was, aangezien we met zo'n 28 kleuters de metro moesten nemen om er te geraken), werden volledig afgeschilderd als 'bemoeials'! Een enkele ouder, die bleef volhouden dat het toch best gevaarlijk was en dat ze gerust wilde helpen, kreeg als resultaat dat haar dochtertje niet mee mocht op de schooluitstap (die mama vertrouwt ons toch niet, awel dat haar dochter dan maar thuisblijft nah!)! Ze is écht op school moeten blijven!!! HELP!! Dit was NIET waarvoor ik gekozen had!

Ik heb in de loop der jaren in zo'n 10 scholen gestaan en heb best wel wat 'stoten' gezien. Juffen met knalrode hoofden, die op ontploffen stonden louter en alleen omdat kinderen (kleuters dan nog!) hun brooddoosje niet hadden leeggegeten (de waanzin??!!), directies die voor de krijtlijn op de speelplaats gingen staan met de armen gespreid zodat de ouders geen stap verder zouden zetten dan nodig (ouders zijn bemoeials!!), een juf die kinderen uit haar klas met wat leermoeilijkheden uitmaakte voor 'mijn doefe mannekes', juffen die tegen peuters begonnen te schreeuwen als ze voor de zoveelste keer 'geeuwden' in hun kring... geeuwden he!!, juffen die dreigden met 'kletsen op de blote poep' als ze een peuter zagen met een plasje in hun broek, juffen die hun kleuters een half uur met hun hoofd op hun armen lieten zitten aan tafel als het te druk werd in de klas, directies die de startvergadering aan het begin van het schooljaar begonnen met het tonen van resultatengrafieken van de leerlingen uit de school + omringende scholen om te kijken hoe ze NOG meer en betere resultaten konden boeken op bepaalde leerdomeinen (ik heb toen op mijn tong moeten bijten om niet te vragen naar de resultaatgrafieken over het welzijn van de kinderen)...

Ik heb écht waar dingen gezien, die je niet meer voor waar acht in deze 21e eeuw... Laat het me nu ook niet overdramatiseren. Ik zag ook heel goede dingen: directies die blauw bevroren peuters van de speelplaats mee in de leraarskamer  op schoot namen om wat op te warmen, leerkrachten die écht begaan zijn met de kinderen in hun klas en dat ook tonen door ze te knuffelen, kusjes te geven, écht te troosten, op te tillen, leerkrachten die hun middagpauzes opofferden om met de kinderen in de klas te gaan haken of voorlezen, directies die staan te zingen op de speelplaats met hun leerlingen... Van deze mensen heb ik ontzettend veel geleerd en het zijn zij aan wie ik mijn hoop toevertrouw! Maar eigenlijk... zouden deze mensen DE standaard moeten zijn in hét onderwijs...

Wat écht jammer is, is dat er zoveel startende leerkrachten vol goede moed het onderwijsveld betreden met maar 1 doel: het GOED doen(en ik rekende mezelf hier tot voor kort even bij)! Maar deze starters worden na een vervangende interim weer met een kluitje uit het riet gestuurd, omdat de anderen reeds 'vastbenoemd' en daardoor dus: onschendbaar zijn!

Wie lang genoeg is kunnen blijven plakken, heeft nadien niets meer te vrezen en kan bij wijze van spreken uitsteken wat hij wil (zo ken ik een kleuterjuf die zelfs niet wist dat ze een daglijn of kalender moest hebben in haar klas en bij wie de 'champignons' nog net niet uit de potloodbakjes groeien van de rommel en vuilligheid). Als ze de kans krijgen om wél ergens te blijven, is het 'meevaren of verzuipen'. Daar sta je dan met je 'ervaringsgerichte ideeën en dromen'... 

Kwaliteit is niet wat telt in het onderwijs! Zelfs onderwijsinspecteurs komen kijken naar wat r aan je muur hangt in plaats van te kijken WIE er voor de klas staat en HOE die persoon dat doet.Ze kijken je mappen in en vragen observatielijsten op! Als DAT onze maatstaf is voor GOED onderwijs, awel merci...

 Ik wil nu zéker niet alle vastbenoemde leerkrachten viseren, want zoals hierboven gezegd: er zitten ook écht waar engelen tussen! En aan die juffen/meesters zeg ik uit naam van alle mama's en papa's: DANKJEWEL! Misschien dat zij ooit op een dag TOCH dat verschil kunnen maken...

Omdat het niet altijd over kinderen moet gaan...

... dan maar over de was...

Ik ben gefascineerd door mensen hun manier van leven en het boeit me om te zien hoeveel variatie je daarin terugvindt, zalig! Zo volg ik ook enkele blogsters, die zich bezig houden met ecologisch leven en dat boeit me enorm... Ondanks het feit dat wijzelf ook enorm ons best doen om ons steentje bij te dragen om in een 'schonere' wereld te leven, geef ik ook toe dat ik sommige dingen wat vergezocht... of beter gezegd: moeilijker haalbaar vind binnen ons gezin.

Ik heb mezelf een tijdje geleden belooft om veel beter naar mezelf te leren luisteren en enkel nog dingen te doen, die me energie terug geven. Dus sommige dingen, hoe ecologisch ook, passen gewoonweg NIET bij mij en daarom doe ik ze ook niet of ik probeer ze uit en zie dan weer wel... Zo geef ik gerust toe dat ik bijv. enorm gehecht ben aan het comfort van onze auto, die gebruik ik dan ook dagelijks. Andere dingen voelen dan wel weer helemaal ok en geven me veel energie terug. Zo houden we kipjes om de afvalberg te verkleinen binnen ons gezin, gebruikte ik herbruikbare katoenen luiers toen ik nog baby's/peuters had, hang ik mijn was te drogen als het mooi weer is, probeer ik zo min mogelijk verpakte groenten/fruit te kopen, gebruik ik geregeld natuurproducten om mijn huis mee schoon te maken (soda, azijn...), kies ik vaak voor biologische producten, probeer ik ook wat met etherische oliën te werken ipv chemische geurstoffen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan...

Eigenlijk ga ik dus een beetje na wat er zich zoal op de 'ecomarkt' bevindt en maak vervolgens mijn (bewuste!) keuze. Zoals nu dus... de website van Greenevelien inspireerde me al een tijdje, maar nog nooit nam ik eigenlijk de tijd om effectief eens iets uit te proberen.

 TOT GISTEREN!!

Op haar site staat een filmpje waarin uitgelegd wordt hoe je zelf wasmiddel maakt. Bovendien zou je met dit wasmiddel ook de vaat kunnen doen en de vloeren schoonmaken... Aangezien de ingrediëntenlijst niet superlang is én de producten niet duur, besloot ik het gewoon eens uit te testen en de resultaten wil ik met veel plezier en liefde met jullie delen. 

HOE WERKT HET?

Je neemt/koopt SODA en wat ouderwetse SUNLIGHT zeep (deze laatste kan nog ecologischer, binnenkort probeer ik eens wat andere olijfzepen uit enzo) en indien gewenst kan je ook nog wat etherische olie toevoegen (is niet noodzakelijk).

 Je brengt 5l water aan de kook en raspt 80gr sunlight (te koop aan:1,69 euro voor 150 gr). Vervolgens voeg je de zeepvlokken toe en giet nadien ook de soda bij het sopje (te koop aan 1,29 euro voor 1000 gr)--> omgerekend is dat een 16gram per liter (aangezien dit een test was, wilde ik beginnen met een liter). Kijk nu eens hoe ongelooflijk weinig je maar nodig hebt voor 1 liter wasmiddel!!

 De zeepvlokjes en soda mooi laten oplossen in het water en indien gewenst ook de etherische olie toevoegen. Gebruik liefst échte etherische olie, geen geurolietjes van 2 of 3 euro per stuk --> een betrouwbaar merk is PRANAROM. Laat het mengsel even afkoelen en giet het vervolgens in een lege fles. Eerst is het sopje nog erg vloeibaar (even vloeibaar als water), maar naarmate de fles afkoelt, wordt het wasmiddel dikker en dikker.

Klaar! Mijn grote test kon beginnen... voor de zekerheid nam ik een oud laken, waar mijn kids mee buiten spelen (moest er dan toch iets misgaan, dan tenminste niet met onze kleren). Ik maakte het even goed vuil buiten :-)! (geen enkele Dash-reclame doet me dit zo goed na!)

Ik gebruikte zelf zilverbalsem spar als etherische olie (wilde eerst lavendel gebruiken, maar aangezien de sunlight van zichzelf al een citroenige geur heeft, besloot ik er iets pittigers aan toe te voegen).

Mijn eerste indruk was eerder kritisch... Het zeepsopje dikte maar niet in, zoals beloofd werd in het filmpje en het rook... speciaal zal ik maar zeggen... 

Maarrr... ik bleek te snel te zijn, want inmiddels koelde de fles goed af en dikte het product toch mooi in. Nu ja, wat je 'mooi' kan noemen natuurlijk: een dikke blubberig/slijmerige substantie ontstond, maar sjah... 't is zeep natuurlijk he! (hey what dit you expect?!)

Dan maar meteen het wasje draaien ennn.... TADAAAA!!! Laken proper énn rook best nog fris ook. Om het helemaal ecologisch te houden, verving ik deze keer ook de wasverzachter door azijn en zelfs deze geur kwam er nog amper door na het wassen (je ruikt het nog wel een beetje, maar stoort helemaal niet en ruikt eerder fris dan zurig). 

Klaar voor de échte test dan... de échte was... Ik las hier en daar dat soda een licht blekende werking kan hebben, maar dat die eigenlijk te verwaarlozen valt. Dus probeerde ik het gelijk een keertje uit op mijn felblauwe was. Spannend zenne, maar als je iets doet, moet je het meteen maar goed doen he! Ik bleef kritisch, want tijdens het wassen merkte ik amper iets van schuim op in de wasmachine (wat normaal gezien bij andere producten toch wel zo is) en vroeg me af of die was nu écht wel schoon zou worden. Maar geloof het of niet: de was kwam er volledig properkes uit (zelfs redelijk straffe vlekken op de jongste haar pyjama waren weg) énnn rook écht fris! 

Wat mij betreft: experiment geslaagd! Ik kan al niet wachten vooraleer mijn andere bussen normaal product leeg zijn, om die dan te kunnen hervullen met het zelfgemaakte product. Stukken ecologischer en bovendien ook nog eens stukken goedkoper!! 

Kleine grootse dingen...

Wat kan ik toch genieten van die kleine dingen in ons gezinnetje, die het leven net dat ietsje meer kleur geven en die vaak niet eens geld hoeven te kosten. Soms gebeuren ze geheel onverwachts, soms gepland, maar altijd geven ze je zo'n warm gevoel vanbinnen.

Ons gezin heeft het niet nodig om elk weekend grote uitstappen te maken, integendeel... Niet alleen door het 'autisme-verhaal' (wat het automatisch al minder makkelijk maakt om grote uitstappen te maken), maar ook omdat we het zelf niet echt nodig hebben... Toch kan je als mama heel gemakkelijk zorgen voor 'warmte' binnen je nest, zonder dat je daardoor dus naar buiten hoeft te vliegen.

Hier zijn enkele voorbeelden, waar ik ENORM van kan genieten en die me een echt warm 'oermoedergevoel' geven (hihihi dat woord lijkt gestolen uit een of ander Urbanus-lied):

- PANNENKOEKEN BAKKEN! Elk warm gezin heeft op tijd nood aan PANNENKOEKEN! Ik bak ze ondertussen samen met de kindjes en het wordt des te leuker als we de eitjes van onze kippen kunnen gebruiken, want dan kost het écht bijna niks!

- Samen lekker in bad! Vooral de jongste kan zoooo genieten van een badje samen. Mijn benen worden dan ineens glijbanen, we spelen 'hotelzeepjesrace' (waarbij je zo'n zeepje moet proberen vinden in het water en proberen vast te houden zonder te laten vallen --> hoe kleiner het zeepje, hoe grappiger het spel), en samen bellen blazen tussen onze vingers blijft topfavoriet!

- Onverwacht een sneeuwbui 's avonds na school: hupsakee donker of niet: laarzen aan en naar buiten!!

- Samen kokerellen: zelfgemaakte pizza's samen beleggen, smoothies maken, chocolade lolly's (chocolade smelten en in vormpjes gieten), koekjes/cake bakken...

- Voorlezen! Door mezelf of grote zus, die er ondertussen ook al aardig wat van kan en niets liever doet! (Roald Dahl is momenteel zowat haar idool :D). Samen onderuitgezakt in de zetel, allemaal dicht bij mekaar gekleefd...

- Gaan wandelen in het bos en daar eigenlijk alleen maar toekijken hoe de mooiste sprookjesverhalen worden verzonnen, de grappigste kampen gebouwd worden tussen de takken, het meest interessante (ahum) knutselmateriaal mee naar huis gesjouwd wordt... (hmmm al denk ik -eerlijk toegegeven- dat dit laatste vooral de kinderen een warm gevoel bezorgd).

- Eerlijk is eerlijk, ik ben niet meteen de grote 'meespeelmama'. Ik doe dat nu eenmaal niet altijd even graag en vind dat ook helemaal ok (om dat dus NIET leuk te vinden). Sommige dingen zijn dan weer wél echt leuk om samen te spelen: zoals met de lego (hoe lang is het geleden dat je zelf nog eens een huisje bouwde) --> al dan niet met stappenplannetjes waar zoonlief momenteel gek op is, een LEUK gezelschapsspel (alleen de leuke!), puzzelen...

- Waar mij hart helemaal warm van wordt, zijn de vele shows, die hier worden opgevoerd: dansacts, goocheltruuks, toneelvoorstellingen, poppenkastjes... Onze oudste dochter kan ongelooflijk goed regisseren en in een mum van tijd iets in mekaar steken waarin elk kind hier een rolletje krijgt.  Superleuk om naar te kijken en hey... ik hoef er alleen maar mijn kont voor op de grond te planten (op een lekker zacht kussentje dat vooraf door hen werd klaargelegd... uiteraard) en de grappigste/ontroerendste momenten worden voor mijn neus neergezet!

Om dus maar te zeggen dat het echt niet elk weekend: zwembad, (binnen)speeltuin, shoppingcenter of pretpark hoeft te zijn :-).

Wat maakt jullie harten warm? Wat zijn voor jullie kleine, grootse momenten? Laat het hieronder weten!! 

Hieronder nog enkele kiekjes van de kiekjes (tijdens kleine grootse momenten):

 De jongste voelde er meer voor om in het konijnenhok te kruipen (om daar vervolgens plat op haar buik tussen de keuteltjes te gaan liggen - lang leve de wasmachine!) :-)... sjah ieder haar ding natuurlijk...

Leven vanuit vertrouwen...

Deze dinsdag stond ik op met een vreselijk grieperig gevoel. Bah! Lang geleden dat ik me nog zo rot had gevoeld! Met manlief in het buitenland voor de opleiding van zijn nieuwe job kon dit zowat het ergste zijn wat had kunnen gebeuren... De kinderen ziek tot daar aan toe, maar ikzelf... HELP! Menig mama zal het beamen dat dit zowat het vervelendste/moeilijkste is wat je gezin kan overkomen... En al zeker als manlief niet in de buurt is...

Ik besloot er het beste van te maken en begon ijverig de jongste aan te kleden. Algauw bleek dat zelfs dit kleine karweitje -nu ja 'kleine karweitje'- bergen energie van me vroeg en terwijl ik ineengestuikt op de grond zat, besloot ik het op te geven... Hahaha neen, niet het leven he zottekes! Ik besloot om op te geven altijd alles zelf onder controle te willen hebben. Ik besloot om toe te geven dat ik als mama ook maar een mens ben en pas écht een goede mama kan zijn door goed voor mezelf te zorgen in de eerste plaats.

Voor het eerst in mijn leven belde ik mijn schoonvader om hulp. Hij woont bij wijze van spreken  achter de hoek en heeft het me al zo vaak heeft gezegd: "Als er iets is, dan bel je maar!" ('jaja' dacht ik dan telkens in mezelf, terwijl ik er zo rotsvast van overtuigd was dat ik het wel alleen de baas kon en dat ik mijn verantwoordelijkheden niet in een ander zijn schoenen wilde schuiven). Ik vroeg of hij de kids naar school kon brengen. Na het beëindigen van het telefoongesprek, besloot ik om vanaf nu volledig te leven vanuit vertrouwen... Vertrouwen dat er oplossingen aangereikt zouden worden, dat ik de kracht zou hebben om mijn trots opzij te schuiven om die oplossingen ook te willen ZIEN, vervolgens ook aan te nemen en dat alles wel goed zou komen... Waarom dacht ik vroeger zo vaak dat ik meer GESLAAGD was als ik het allemaal zelf deed? Alsof ik per situatie, die ik onder controle kon houden, een punt extra op mijn beloningskaart kreeg...

Ik beloofde mezelf plechtig om me niet schuldig te gaan voelen omwille van het feit dat ik mijn schoonvader zo vroeg had moeten wakker bellen of omdat mijn kinderen het helemaal niet leuk vonden dat hun dagelijkse structuur en routine verbroken werd... (geloof me dit was een kleine ramp voor hen, maar tevens dus ook een goede les in dat 'loslaten' en meer leven vanuit vertrouwen, win-win dus... al zullen zij dat nog niet op die manier hebben ervaren natuurlijk :D).

Ongelooflijk hoeveel lichter het leven op dat ogenblik plots werd! En -geloof het of niet- het leek alleen maar meer hulp aan te trekken... Een mama waarmee ik een speelafspraak had geregeld voor Sterre, stelde voor(zonder zelfs maar te weten dat ik ziek was) om Sterre woensdagnamiddag van school mee te nemen en pas na het avondeten terug te brengen, mijn schoonvader besloot om 's avonds mee te helpen tot wanneer de kinderen in hun bedjes lagen en ook voor de diertjes te zorgen, mijn mama stelde voor op donderdag te komen (dat was sowieso al gepland) en ook nog eens te helpen om het avondeten mee klaar te maken en de kids van school te gaan halen!

Ik had die dinsdagochtend mezelf verder kunnen slepen, met de nodige medicatie overladen de kids naar school kunnen brengen, uit beleefdheid alle voorstellen in de wind kunnen slaan en vooral erg erg beginnen jammeren over waarom dit nu NET NU moest gebeuren! In tegenstelling daarvan bekeek ik alles vanuit een mildheid naar mezelf toe, een vertrouwen dat alles wel op zijn pootjes zou vallen en een dankbaarheid voor alle aangereikte oplossingen! Wat een geluk had ik ook dat ik op maandag al alle inkopen had gedaan voor die week, zodat ik daar ook al niet meer aan hoefde te denken! In plaats van een ongeluksvogel zag ik mezelf nu als een ongelooflijk gelukzakje!

Enfin ... misschien schrijf ik dit nog onder lichte invloed van de koorts, waardoor ik wat meer (NOG meer :-D) dan anders begin te zweven, maar so be it... Het heeft me maar mooi geleerd dat zelfs in noodsituaties hoeft het glas niet halfleeg te zijn ;-)!

Verjaardagman...

Enkele jaren geleden lag ik op dit ogenblik met een kersvers hoopje zoon in mijn armen... Reden genoeg dus voor een momentje nostalgie. Hieronder enkele wist-je-datjes over die geweldige tweede man in mijn leven:

WIST JE DAT...

... ik hem elke avond moet zoeken tussen zijn lakens voordat ik hem een late-night-kusje kan geven. De woelewater ligt elke keer helemaal tussen zijn dekens en kussens verstrengeld.

... hij de meest innemende blauwe oogjes heeft? 

... je niet anders kan dan mee in een deuk liggen als hij begint te schatterlachen met zijn aanstekelijk gibberlachje?

... hij zo'n heerlijke 'take me of leave me'-mentaliteit heeft, waar ik eigenlijk stiekem stikjaloers op ben?

... het enkele jaren heeft geduurd voordat hij lichamelijk contact begon te verdragen, waardoor hij niet geknuffeld wilde worden?

... hij sinds een tijdje wel is beginnen knuffelen, waardoor elke knuffel nu dubbel zo warm aanvoelt (we zijn aan het inhaalmanouvre begonnen)?

... hij tijdens de speeltijd graag LYNX of PROTOCERATOPS speelt(ik wist nog niet eens dat dat echt bestond en dacht dat hij het verzon... totdat we gingen opzoeken in zijn dinoboek dat deze dus wel echt bestaan heeft)? Kwestie van het traditionele 'moedertje en vadertje' eens te doorbreken natuurlijk :-).

... hij vriendinnetjes bij de vleet heeft?

... hij die vriendinnetjes soms ook al echte kusjes geeft (op de mond!!) --> Cassanova

... ik hem echt de allerliefste vind!! 

Gelukkige verjaardagsdag zoonlief!! 

Voeden of opvoeden?

Stel je jezelf ooit wel eens de vraag wat 'opvoeden' voor jou betekent? Wat heeft ze voor jou betekent toen je zelf nog kind was en wat betekent het voor je nu je zelf ouder bent?

Opvoeden kan betekenen: zorgen dat je kind zich 'gepast' gedraagt (in huis, op familiebezoek, in het restaurant, op school...). Dit is althans de definitie, die ik afleid uit menig tv-programma dat over kinderen gaat, uit artikels in tijdschriften of die ik terugvind in menig opvoedkundige boeken. De supernanny's gooien tips rond onze oren om onze kinderen toch maar te laten gedragen hoe wij dat willen. We gebruiken beloningssystemen, maken gezinsafspraken, verzinnen 'nadenkstoelen', doen aan empathisch/actief luisteren, dreigen ('als je nu niet... dan...'), delen time-outs uit, worden kwaad of gaan nog een stapje verder en delen ook echte straffen uit. Begrijp me niet verkeerd, over deze methoden wil ik niet discussiëren en een deel ervan gebruik ik zelf als mama ook af en toe.

Het gaat me echter om het resultaat. Wat is de reden van ons 'opvoeden'? Staan we er zelf soms eens bij stil dat we op 'moeilijke dagen' continue bezig zijn met het 'bijsturen' oftewel plooien van onze kinderen hun gedrag? Eigenlijk leren we onze kinderen dan constant om tegen hun gevoel in te handelen...

- WAUW wat een superrrdiepe regenplas op straat!! Even testen hoe hoog ik het water kan laten spatten! --> Niet doen! Kom daaruit! Maak je nieuwe schoenen nu niet vuil!
- PFFFFF ik ben zoooo moe na deze dag school... slenter, slenter. --> Schiet op! Zo geraken we nooit thuis!
- HMMM ik vraag me af hoe dat venster zou voelen (met mijn tong!), hmm lekker glad en koud en ... --> Stop daarmee! De ruiten werden net gepoetst!
- Woehoeww (dansend)... ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo ... --> Doe eens een beetje kalmaan!
- WEEIIIIHHHHH mijn koekje is in twee gebro-keeeeeennn!! --> Niet flauw doen, droog je tranen en eet verder!
- PFJOEW ik heb echt geen honger vanavond. Bweik dan ook nog eens spruitjes! --> Eet je bord leeg voor je van tafel gaat!

Tranen moeten worden gedroogd (ook al zijn ze verdrietig), lijfjes moeten vooral RUSTIG blijven zitten/staan (ook al willen ze dansen en springen), uitdagingen en experimenten moeten worden vermeden om niet vuil te worden (ook al is dit de enige manier waarop kinderen écht kunnen leren) en gevoelens moeten worden onderdrukt (terwijl we als volwassen eigenlijk toch goed genoeg beseffen dat dit opkroppen allesbehalve goed voor je kan zijn). Alles om toch maar het 'gewenst' gedrag te bekomen... Hoe goed zitten wij -als volwassenen- in ons vel na onze eigen opvoeding? Voelen we ons gerespecteerd en gewaardeerd? Hebben wij het gevoel dat we mogen zijn wie we zijn? Mogen wij onze echte gevoelens tonen? Hebben we zelf respect voor onze lijfjes? Of gaan we toch maar beter werken vandaag ook al voelen we ons zo ziek als een hond? Knikken we toch maar van 'goed' als ons gevraagd wordt hoe het met ons gaat, ook al voelen we ons belabberd en verdrietig?

In plaats van steeds bezig te zijn met opvoeden (tonen hoe het moet en vooral wijzen op wat niet MAG), kunnen we onze kinderen ook meer VOEDEN. Je kan hen uitleggen dat je het niet leuk als je ramen worden vuilgemaakt met speeksel nadat je ze net had schoongemaakt en voorstellen om ze samen weer schoon te maken (nadat het 'experiment' is afgelopen), je kan hen laten huilen als ze daar nood aan hebben (ook al is het met tranen, tuiten en veel lawaai), je kan hun gevoelens benoemen en jezelf afvragen wat je kind 'verkeerd' doet met dansen en zingen? (tenzij je net ligt te recupereren van een zware hersenschudding, in that case ... 'Ga boven op je kamer maar wat zingen!'.

Ik voed mijn kindjes met waarden en nomen, die we zelf belangrijk achten (dus niet volgens wat 'moet' of 'niet mag' volgens de maatschappij) door hen bij te brengen hoe belangrijk het is naar je eigen lichaam te luisteren en dit te respecteren, hoe fijn het is als anderen je respecteren en jijzelf anderen respecteert (dat kan dus ook door niet met vuile handjes aan de net schoongemaakte ramen te komen), hoe heerlijk het is om te komen knuffelen na een woedebui (voelt er iets heerlijkers dan gewoon aanvaard te worden hoe je bent?), door hen te stimuleren de wereld te ontdekken (trek hen desnoods regenlaarsjes aan als je toch zo bekommert bent om hun nieuwe schoenen)... Ik voed hen met liefdevolle gedachten en ideeën, omdat ik wil dat ze later opgroeien tot wijze, empathische, respectvolle mensen... Maar ik voed hen niet OP, omdat ik wil dat ze zich gaan gedragen zoals wij -de maatschappij- dat wil of verlangt!

De eerlijkheid in mij gebiedt me erbij te vermelden dat ik deze woorden vertrouw, dat ik erachter sta, maar dat ik ze niet altijd toepas! Het leven is een leerproces en (op)voeden hoort daar ook bij. Ik probeer er wél bij stil te staan (hier gaan we weer ... daar draait heel mijn blogspot om: BEWUST leven!!) zonder mezelf te verwijten als het eens mis gaat en ik mezelf betrap op brullen en tieren, omdat dochterlief treuzelt bij het schoenen aandoen terwijl we al 5 minuten te laat zijn... Wat hey... we zijn immers allemaal maar mensen... 


Woehoeeww even iets helemaal anders nu: er komen ook nog fotootjes aan! Ik moet dringend de tijd eens nemen om mijn nieuw fototoestel grondig los te laten en dan beloof ik jullie om jullie geregeld te trakteren op een 'binnenpiepkiekje' ...

Het dinomuseum

Note to myself: volgend jaar meer 'uitstapjes' onder de kerstboom leggen! Met ons gezin op pad gaan, loopt niet altijd vanzelfsprekend, is op sommige momenten een hele opgave en vergt sowieso een berg energie (van voorbereiding tot het uitstapje zelf tot eventuele 'naverwerking'), maar ALS het dan lukt, zijn het herinneringen om te koesteren tot in de eeuwigheid!

Zo zijn we vandaag naar het museum voor natuurwetenschappen gegaan, beter bekend als: 'het dinomuseum' in Brussel! Omdat de groots- en wijdsheid (lol wat een leuk woord is dat: wijdsheid! :D) voor de jongste veel te innemend zou zijn, besloten we haar een dagje te laten verwennen bij opa en gingen we met de oudste patatjes op pad.

Het plezier begon al in de trein, waar het -tot onze grote vreugde en opluchting- erg rustig was (rust geeft een uitstapje altijd al net iets meer kans op slagen 😃). In het museum zelf aangekomen, was ik vergeten hoe ongelooflijk kindvriendelijk het daar is! Alles is er erg gericht op kinderen en ondanks dat het er dus ook wat luidruchtiger  aan toegaat (wat normaal ook een nadeel kan zijn), maakte het ook dat onze kids iets minder 'opvielen' in de drukte. Ze konden rennen, experimenteren, kijken, voelen enthousiaste kreetjes slaken, fladderen en op knopjes drukken ... dat het een lieve lust was!

Het deed onszelf, als ouder, er even bij stilstaan zelf hoe we onze opvoeding soms 'kleuren'  wanneer we het huis verlaten. Alsof we ons toch meer dan we willen iets aantrekken van de mening van 'buitenaf' en bang zijn dat anderen onze kids algauw als 'wild, vervelend, tegendraads of stout' zouden bestempelen, waardoor we onze kids op die momenten in een soort keurslijf willen dwingen, terwijl we daar eigenlijk helemaal niet achter staan (en wat vaak zelfs averechts werkt).

Een nieuw voornemen (dat mag nog he, nu we nog maar begin januari zijn) voor 2017 ontstond: meer ons 'buikgevoel' volgen tijdens het opvoeden zonder ons daarbij te laten leiden door meningen/blikken van buitenaf. Niet dat we onze kinderen willen laten verloren lopen in een wereld zonder afspraken of grenzen, maar hoe meer mijn man en ik het erover hadden, hoe meer we vonden dat mensen (in het algemeen) eigenlijk ook best wat verdraagzamer mochten worden... Maar we zijn geen zeurpieten en geloven nog steeds dat je, als je dan toch de wereld wil veranderen, je best bij jezelf begint. We kunnen ons eigen denken, 'doen en laten' aanpassen en geloven erin dat deze positieve vibes dan ook wel terecht zullen komen bij anderen (dat bewijs kreeg ik ondertussen al van verschillende lezers, die me erg lieve woordjes stuurden na het schrijven van enkele vorige blogposts, waarvoor dikke merci!! Ze gingen recht in mijn hart! 💕). 

Na een geslaagd museumbezoekje was er niets heerlijkers dan thuiskomen, het kacheltje aan te steken en met een kopje melk met honing samen in de zetel te ploffen. Wat mij betreft: missie geslaagd! En meermoedaniezijn! 

Over emancipatie en vrouwen aan de haard enzo ...

Dat er van vrouwen tegenwoordig veel verwacht wordt, is alom geweten. Mensen zoals in the Gentlemom spelen daar met recht en rede op in! Je moet als jonge mama poverdorie over een enorme dosis energie, geduld en uithoudingsvermogen beschikken om te overleven in een wereld, die je lijkt opgelegd te zijn (de combinatie: werken, gezin, kinderen, huishouden... is immers VANZELFSPREKEND).

Terwijl iedereen staat te roepen dat het leven als jonge mama onhoudbaar zwaar is en het onmogelijke van je verwacht wordt, kijken veel mensen er tegelijkertijd toch gek van op als ik zeg dat ik ervoor gekozen heb om NIET mee te doen aan deze ratrace... Alsof ze weigeren aan te nemen dat die keuze 'ook nog' bestaat...(da's toch iets van vroeger, neen?)

Dé vraag, die mij de afgelopen maanden geregeld werd gesteld: 'Wat doe je toch zoal overdag als jij thuis bent en de kinderen op school?' Het intrigeerde blijkbaar menig persoon (fijn dat mensen zo begaan zijn met mij -zucht-).

Zonder hier complete, persoonlijke dagschema's uit de doeken te komen doen, antwoord ik erg graag op deze vraag. Uiteraard zijn mijn dagen al goedgevuld met wassen en plassen, drie kids (en enkele bijhorende zorgjes), koken, poetsen, bo'kes smeren en de recent aangeschafte Duitse herder.... Maar dat alleen zou de creativiteit in mezelf iets te veel doden, denk ik... Thuisblijfmama zijn, betekent voor mij meer dan 'huissloofje' spelen. Het is geen job, het is een levenswijze... die ik met plezier deel met fijne mensen, die er naar vragen.

Mij gaat het allemaal om het 'bewust leven'. Er bewust voor kiezen om me volledig te kunnen richten op dat wat ikzelf en mijn gezin nodig heeft, is iets wat me veel minder makkelijk zou lukken als ik zou gaan werken. Een voorbeeldje? Met plezier, eentje uit ons (privé)leven gegrepen: mijn bloedjes hebben na school erg veel behoefte aan structuur, regelmaat, maar vooral VOORAL aan RUST! Deze rust vergt (tegenstrijdig klinkend genoeg) enorm veel energie van mij. Het is een hele klus om die rust te bekrijgen én te behouden. Ik doe het bijv. door op voorhand mijn eten al klaar te zetten, zodat ik mijn handen volledig vrij heb voor hen. Zo kan ik helpen met huiswerk en taakjes, kan ik luisteren naar hun verhalen/bekommernissen/ergernissen/nieuwe plannen, ik kan ZIEN en AANVOELEN WAT zij op die ogenblikken nodig hebben om te bekomen van een (voor hen dikwijls) zware dag.... Ik kan er in 1 woord voor hen ZIJN...  (moest ik terwijl eten moeten maken, boterhammen smeren, kleertjes klaarleggen, wassen en plassen... zou ik mijn aandacht nooit zo aan hen kunnen schenken). 

Onze oudste maakt enorme dingen mee op een dag (ze beleeft heel intens en heeft een enorme behoefte om daar na school uitvoerig over te kunnen praten/veel dingen en gevoelens een plekje te geven, tot rust te komen, te verwerken...), de middelste heeft het geregeld lastig met de overgang tussen school en thuis en komt op deze momenten geregeld tot een kleine tot grotere tot mega 'meltdown' --> tijdens zo'n meltdown kan ik alleen maar met hem bezig zijn en moet al de rest eventjes wijken (zelfs de zusjes dan), de jongste is nog erg jong en heeft mijn nabijheid nog zoooo nodig --> ze moet worden  geknuffeld, opgetild, gedragen, vastgehouden te worden, moet kunnen 'verdwijnen' in mijn haren bij wijze van spreken... (bovendien heeft ze het dus ook nog vaak van doen dat ik haar 's middags kom halen, waardoor ze in de namiddag thuis is). 

Die behoeften kan je 'onnodig' achten en het ook erge verwennerij vinden dat ik er zomaar op inga... Ik heb de keuze zelf of ik dat doe of niet, maar stel dat ik het niet zou doen, dan verandert dat niets aan hun behoefte op dat ogenblik, want die IS er nu eenmaal of ik ze nu zou negeren of niet. Ik kies er dus voor om er wél op in te gaan (laat het me kort houden bij het feit dat dit nu eenmaal hoort bij de zelfontworpen, aanvoelende, bewuste, empathische opvoedingsstijl die ik hanteer (eyla dat klinkt al chique eh! misschien schrijf ik er ooit wel eens een boeksken over), waarbij ik handelingsgericht ga kijken naar WAT mijn kindjes op DAT ogenblik in DIE situatie nodig hebben en hoe ik daar het beste voor kan zorgen).

Zorgen voor mijn kinderen maakt hen niet verwend, hen dompelen in een wereld waarin verzamelwoede de maatstaf lijkt te zijn, wél.  But hey, that's just an opinion of course...

Moest ik gaan werken, kan ik deze rust niet brengen in huis op de momenten dat ze het zo nodig hebben, aangezien ik me dan bezig zou moeten houden met de taken die ik overdag al reeds heb gedaan.

Maar dit klinkt nu allemaal eigenlijk nog best wel wat 'huissloverig' he? Wel...

Werken als thuisblijfmama betekent voor mij ook  dat ik zelf beter in staat ben aan te voelen wat IK nodig heb en  dat is iets wat de meeste werkende mama's als eerste overboord gooien, nl.: hun eigen behoeften en dat vind ik héééél erg! Je eigen behoeftes opzij schuiven, is eigenlijk een klein beetje zelfmoord plegen!

Ik zeg niet dat werken hetzelfde is als zelfmoord plegen (amai m'n oor)! Maar eigen behoeftes opzij schuiven wel! En het is voor veel vrouwen (sorry mannen) nu eenmaal écht niet evident om zowel een carrière, huishouden, kinderen én tijd maken voor jezelf te kunnen combineren! En dat was eigenlijk heel mijn punt in dit blogje! Dat er potverdikke enorm veel van ons 'verwacht' wordt! En dat het dus mijn keuze is om niet aan die 'verwachtingen' toe te geven.

Een geëmancipeerde vrouw gaat werken, zorgt voor het huishouden, regelt het zo dat ook haar man zich mee inzet voor de opvoeding van de kinderen, terwijl ze dikwijls toch nog het merendeel op haar eigen nek terecht krijgt en is daar allemaal heel content mee?? Neen, een geëmancipeerde vrouw zou het recht moeten hebben om ervoor uit te komen wat wat ze wel en niet aankan en de keuze kunnen maken wat ze wel of niet wil! Aan alle andere 'emancipatie' veeg ik mijn ... Enfin u begrijpt me wel.

Om ten slotte nog te antwoorden op de tmisschien nog MEER gestelde) vraag 'hoe lukt het jullie dan toch om rond te komen met 1 inkomen?' verwijs ik met heel veel plezier door naar al die alleenstaande collega-ouders, die hun kinderen evengoed geven wat ze nodig hebben. Zij MOETEN het maar zien te redden met 1 inkomen... of ze er nu voor kiezen of niet. RESPECT aan hen!!