Hét geheim van goed ouderschap...

...heeft volgens mij NIETS te maken met opvoeden zelf. Probeer dat trouwens maar eens los te laten, je kind heeft kracht genoeg in zichzelf om goed te ontwikkelen en vooruit te geraken! Vertrouwen hebben in je kind, is een mooie aanvulling op dat veelbesproken opvoeden! Het grootste geheim schuilt hem volgens mij trouwens eerder in het creëren van een goede organisatie.

Als mama lijk ik steeds een stapje VOOR te moeten zijn op alles en hoe beter ik dit onder de knie krijg, hoe meer rust er in ons gezinnetje komt. Toegegeven: in ons zorgintensieve gezin is een goede organisatie bijna van levensbelang en ik kan me voorstellen dat dit iets minder prioritair is in gezinnen met wat minder zorg. Zowel hoogsensitiviteit als autisme zorgen er hier voor dat een klein beetje minder voorbereiding op sommige dagen kan ontaarden in enorme overprikkelingskids met woedeuitbarstingen, driftbuien, huil/krijsuurtjes als gevolg en hey... eigenlijk is dat best ok. Soms hebben kinderen écht even nood aan lekker uithuilen (liefst van al nog met mond wagenwijd open, lekker veel lawaai en soms zelfs nog wat gestampvoet erbij). Dat is echt helemaal OK! En op die momnten is het echt heel zinloos om je er tegen te willen verzetten. Gewoon even ondergaan, empathisch reageren en er gewoon even 'zijn' voor hen is dan al voldoende en dan keert de rust vanzelf weer terug.

Maar als zo'n huilbui wordt veroorzaakt door overprikkeling, kan ik ze soms net door die voorbereiding wat voor zijn. Enkele voorbeeldjes, waarvan elke mama er ongetwijfeld wel enkelen van zal herkennen:

- Op woensdagnamiddag hebben mijn kinderen steeds een REUZEHONGER! Tegen dat we van school thuis zijn, is het ruim 13u gepasseerd en zijn ze echt compleet uitgehongerd :-D. De tafel op voorhand klaarzetten zodat we METEEN kunnen beginnen eten, helpt hier enorm! 

- Tijdens de gewone schooldagen kan honger eveneens zorgen voor een mega-overprikkeling en dus voorzie ik steeds een snackje voor onderweg in de auto of voor als ze thuis zijn.
- Vakantie/weekend = veel 'oningevulde' vrije tijd = op sommige momenten een hel voor mijn zoontje --> op voorhand activiteiten plannen en deze op zijn kalender zichtbaar maken, helpt.
- Als thuisblijfmama heb ik het grote voordeel heel veel te kunnen voorbereiden zonder de kindjes rondom mij: kleertjes klaarleggen voor de dag nadien, boterhammen smeren, tafel alvast dekken, snackjes klaarleggen die ze zelf in hun boekentas moeten stoppen, verse fruitsapjes maken zodat deze klaar zijn als ze thuiskomen...
- Op tijd kleertjes aankopen voor het nieuwe seizoen voorkomt: overprikkelde kinderen die als het plots mooi weer wordt shirtjes/schoenen aanmoeten, die knellen of niet goed meer zitten OF te dikke truien waarin ze gaan zweten (te warm hebben, is hier bij alledrie een ENORME oorzaak van uitbarstingen). --> al moet ik toegeven dat dit punt het allermoeilijkste blijft voor zoonlief en alle voorbereiding van de wereld helpt hem op sommige momenten nog niet op deze moeilijke momenten jammer genoeg (het ultieme hulpmiddel hiervoor blijf ik echter zoeken, want waar een wil is, is een weg!)
- Altijd een stapje vooruit denken door bijv. op tijd de verkleedkleertjes voor Carnaval te zoeken/knutselen --> ruim op voorhand testen op vervelende naden/kriebelende etiketjes of prikkende stoffen (dit bespaart een hoop ellende als de dag zelf iets niet in orde blijkt te zijn).
- Zelfs het spelen kan je organiseren: zo zet ik soms eens een bak speelgoed (waar al een tijdje niet meer mee gespeeld werd) op tafel en dit nodigt vanzelf uit tot zelfstandig spel. Of ik vervang geregeld onze speelgoedbakken door bakken, die ik even opzij gezet had. En je kan ook gewoon eens een 'knutselnamiddag' organiseren door al het knutselgerief demonstratief tentoon te stellen --> werkt GEGARANDEERD!
- Verveling in de auto kan je tegengaan door bakjes/zakjes met zo'n zipsluiting (dat is niet het juiste woord, maar kom je snapt wel wat ik bedoel...) te vullen met prulletjes, waar ze ook al tijdlang niet meer naar omkeken.
- Onze peuterpuber weigerde na een vermoeiende schooldag om mee naar huis te komen. Ze tierde, gilde en ging op de grond liggen, wilde niet mee stappen, maar ook niet gedragen worden. Sinds ik haar met een buggy ga halen waarin ze rustig mag zitten met haar knuffel/tutje/stukje appel gaat het veel beter. Die buggy zorgt ervoor dat ze even in haar veilig coconnetje kan kruipen en dat is net hetgene waar ze na een drukke schooldag behoefte aan heeft. Bovendien is zo'n buggy ook nog eens reuzehandig om alle boekentassen/zwemzakken van de anderen aan te hangen --> bye bye muilezeltje mama of zeurende kids die hun boekentasje niet willen dragen.
- ...

BELANGRIJK IETS!! Om je kindjes te sussen/troosten als ze een uitbarsting hebben/gaan krijgen, is het GEEN goed idee om iets in hun mondje te stoppen: tutje, snoepje, stuk brood/appel... Waarom niet? Als we als volwassenen vaak teruggrijpen naar voedsel tijdens een moeilijkere periode (emo-eters) ligt de oorzaak daarvan vaak in onze kindertijd. Het klinkt misschien erg vergezocht, maar als je je kindje telkens wanneer het zich boos/verdrietig/ongemakkelijk voelt, iets te eten gaat geven of een tutje in zijn/haar mond stopt, is het niet verwonderlijk dat ze deze gewoonte ook als volwassene mee zullen dragen.

Voor de mama's van mini's raad ik graag enkele boeken van Aletha Solters aan: 'De taal van het huilen' of 'baby's weten wat ze willen' ;-)! Hier lees je meer over waarom het gebruik van fopspeentjes en dergelijke troostmiddelen vaak af te raden zijn...

 Ongetwijfeld zijn er nog een hoop zaken, die ik nu vergeet op te sommen en ongetwijfeld gebruiken jullie zelf ook van deze 'magische' hulpmiddelen. Maar ik ben ook erg benieuwd naar wat jullie helpt! Laat het gerust weten, ik kijk er al naar uit om wat nieuwe tips toe te kunnen voegen aan onze routine ;-)! 

Een mijlpaal...

Wanneer je zwanger bent en je hoofd vol verwachtingen zit, denk je aan alle mijlpalen, die je kind ooit zal bereiken... Eerste lachjes, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste keer naar de onthaalmoeder, eerste keer naar school, lagere school, eerste tandje kwijt... 

'Laatste keer naar de logopedist' stond niet in mijn lijstje destijds... Niemand gaat er immers vanuit dat iets 'vanzelfsprekends' als leren praten, aangeleerd zou moeten worden. Het komt... zoals de meeste vanzelfsprekende dingen VANZELF... toch?

Ik heb nooit het gevoel gehad dat onze kleine man later dan anderen begon te praten, maar het werd wel redelijk snel duidelijk dat hij er een eigen taaltje op nahield, dat anderen niet steeds leken te begrijpen. Geen probleem, hij had nog tijd... we gaven hem die tijd. Maar toen hij op het einde van de eerste kleuterklas nog steeds erg veel klanken systematisch verving door een 'T', was het tijd voor wat externe hulp. Zijn eigen taaltje zat nu zo 'vastgeroest' dat hij er zich maar erg moeilijk van kon losmaken, bovendien was hij voor buitenstaanders zo goed als onverstaanbaar (zelfs wij begrepen niet altijd wat hij bedoelde). Twee keer per week startte onze kleine kleuter bij de logo. Best veel voor zo'n klein mannetje, dat na schooltijd een enorme behoefte aan rust en verwerkingstijd had. Zelfs tijdens de grote vakantie bleef hij gaan: we visten hem dan even voor de les uit het zwembad om hem dan enkele minuten later met zijn natte haartjes op een stoeltje te zien zitten wiebelen. De logolesjes zelf waren superleuk en eigenlijk was het voor hem vooral een beetje gaan spelen en oefenen, maar toch wil ik er niet flauw over doen. Het vergde wel degelijk inspanning van ons kleine spook. Het was leuk om te zien hoe hij zich er amuseerde (of het varkentje al eens uithing), maar als mama speelde het toch ook vaak in mijn achterhoofd: 'Waarom moet mijn mannetje zoveel moeite doen om iets te leren wat bij andere kindjes zo vanzelf gaat?'. Niet leuk, maar veel tijd om te treuren was er niet als je zag met hoeveel plezier hij er in de spelletjeskast dook :-)! 

Vandaag is het zover! Veel sneller dan gedacht eigenlijk mogen we de logopedist volgende week gedag zwaaien! De 'klik' waar we al zo lang op zaten te wachten, is eindelijk gemaakt! Hij hoort nu zelf hoe woordjes horen te klinken en merkt het zelf wanneer hij ze fout zegt! Van het ene moment op het andere lukte het hem wél om zichzelf te verbeteren en te zoeken waar hij fout zat! Van het ene moment op het andere is hij nu ook voor andere mensen verstaanbaar! Het kost hem nog moeite, dat zie ik! Maar zijn doorzettingsvermogen en grote wil het 'goed' te willen doen, helpen hem elke dag meer en meer vooruit! Tool is nu SCHOOL, Te-he is Sterre en not is nu NOG, Bravo lieve schat!! 

Met een beetje weemoed denk ik terug aan deze periode en het valt me op hoe deze kleine man alweer het grote geluk had iemand in zijn leven te hebben, die het zoooo goed met hem voor heeft! De ideale persoon voor hem, op het ideale moment, op de ideale plaats! Zijn logopediste wist hem steeds weer te motiveren (met spelletjes, met beloningskaarten, stickers, extra grote stickers/magneten, cadeautjes, snoepjes voor verjaardagen en Sinterklaas, versieringen in haar bureau, boeken binnen de jaarthema's...), ze werd niet afgeschrikt door zijn wiebelbillen of soms ondeugende uitspattingen. Ze bleef kalm en kreeg hem op die manier telkens weer mee! Respect!!

Nu ik er bij stilsta, bedenk ik me dat hij die grote chance altijd al wel gehad heeft... Telkens weer kwamen er mensen op zijn pad, die hem met zoveel liefde, geduld en kalmte begeleid hebben dat het bijna gaat lijken alsof hij een beschermengel naast zich heeft lopen!

Zo koos ik ervoor om hem naar de supergeduldige onthaalmoeder te laten gaan (die 15 minuten verder rijden woonde dan de eerste waarbij we langsgingen, maar toch een minder goed gevoel bij hadden). Hoewel we toen van zijn problematiek nog maar weinig afwisten, kon zij hem erg goed in de hand houden en voldoende rust en structuur bieden! We zijn haar nog steeds zo dankbaar!

Dan vertrouwde ik hem met een bang hartje toe aan de peuterjuf, die opnieuw zooo liefdevol met hem omging! Die onze zorgen deelde en al-tijd wel tijd had om naar me te luisteren ipv me af te schilderen als 'overbezorgde mama'! De juf van zijn eerste kleuterklas nam hem op de drukke momenten in de gang even apart bij zich op een stoeltje naast haar zodat hij die drukte beter aankon. De juf van de tweede kleuterklas, die hem zoooo positief benaderde en zo goed aanvoelde wanneer het hem even te veel werd! De juf van zijn nieuwe school, die hem met open armen ontving en bij wie hij mocht zijn, wie hij was en die hem alle tijd van de wereld gaf om hem te laten wennen in de nieuwe klas! Uiteindelijk zijn juf van vandaag, die hem opnieuw zo liefdevol en warm biedt wat hij zo nodig heeft (ze is een krak in structuur aanbrengen)! Onze kinderpsychologe, die kijkt naar wat ons kind nodig heeft ipv blindelings de boekjes te volgen. Stuk voor stuk mensen, die zijn wereld zoveel rijker hebben gemaakt!

Dit schrijfsel begint wat te lijken op een soort bedanking op de Oscar uitreikingen, maar dat is het dan ook ergens wel. Wij zijn zo dankbaar dat deze mensen stuk voor stuk hun steentje hebben bijgedragen in ons zoontje zijn leven! Ze hebben er zo mee voor gezorgd dat ons ventje de dag van vandaag staat waar hij staat! En dat is eigenlijk veel verder dan we enkele jaren geleden hadden durven dromen! Aan al die warme, lieve mensen een welgemeende dikke MERCI!

En zo eindigt dus het tijdperk van de praatlesjes... vol trots en euforie ... maar toch ook (zoals steeds bij een mijlpaal) met een vleugje melancholie... 

Welkom in de ziekenboeg...

... waarmee de titel meteen al verduidelijkt waarom ik de afgelopen week geen tijd gehad/gemaakt heb om nog te komen pennen hier. Niets zo ellendigs als zieke kindjes in huis... snottebellen overal, nachtelijke escapades van het ene bed naar het andere (in eigen bed, in grote bed, weer naar eigen bed, weer in grote bed...), gegoochel met medicijnen die minder vlotjes binnengaan (lees: neusdruppels, vieze drankjes, zetpilletjes...), de constante innerlijke vraag (zouden we nu toch niet beter naar den dokter gaan??), gehuil, gezeur, pijntjes hier en daar... De hele reutemeteut!

Stiekem vind ik die momenten niet altijd even verschrikkelijk! Plots verandert die grote stoere bink weer in een klein peutertje dat lekker dicht bij zijn mama wil plakken... Grote meid wordt weer eventjes dat rustige, brave schaapje dat niets anders wil doen dan slapen en kleine meid is weer even platte baby, die constant door mama gedragen wil worden (ok dat klinkt misschien erg vervelend, maar is het niet hoor --> zei Mama Kangoeroe).

Het verplicht je even om STIL te blijven staan. Slow living wordt hier door mij al een tijdje gepromoot, maar tijdens een periode met zieke kindjes, wil ik al helemaaaaaaal niet anders. Lekker rustig, alles op het gemakje, eten als we honger hebben, slapen als we moe zijn... en dan hebben we de basisbehoeften zowat opgesomd denk ik.

Iets vervelender wordt het wel als je zelf ook geveld wordt, zoals mij overkwam deze week. Gezeur en gehuil komen dan net iets minder gefilterd binnen dan anders en het is een hele prestatie om dan je geduld niet te verliezen. Maarrrr...na drie kindjes ken ik de remedie inmiddels wel... alles aan de kant, enkel het hoogst noodzakelijke telt, zijnde: eten, slapen, kids naar school en de rest kan wel even wachten (wasjes, huishouden, post...). En dit niet alleen tijdens het ziek zijn zelf, maar ook nog een of twee dagen erna (het duurt toch nog even voordat alle vermoeidheid uit dat lijf is). Dan maar lekker met de beentjes omhoog in de zonnestoel kruipen (wasdanuweer?? een stoel waarmee je in de zon kunt gaan zitten tiens!). Het grote geluk dat het zonnetje dan ook effectief schijnt op mijn blote tenen, aanvaarden we met het grootste plezier.

ENMEERMOEDANIEZIJN!