A letter to you...

Ik heb even getwijfeld of ik deze brief wel op mijn blog zou zetten... Hij is erg intiem en ik wist niet of ik mijn persoonlijke woorden wel wilde delen met de rest van de wereld. Anderzijds voel ik vertrouwen genoeg in mij om te zien dat de mensen, die mijn blogje lezen échte mensen zijn. Respectvolle en liefdevolle mensen (ik trek trouwens heel bewust ook alleen nog maar deze soort mensen aan in mijn leven en dat lukt :-D!)... Mensen met wie ik met veel plezier en liefde het volgende wil delen.

Lieve zoon,

Enkele weekjes verwijderd van je laatste stappen in de kleuterschool, schrijf ik je deze brief. Een brief waarin ik je wil vertellen hoe erg ik jou bewonder!

Weet je, zoonlief, jij bent een denkertje en een doener! Dat siert je! Ikzelf ben een denker en een voeler. Ik heb geen 'filtertje' op die gevoelens staan en dat maakt dat ik meteen SUPERblij of SUPERverdrietig ben, een 'beetje blij zijn' dat ken ik niet. Mijn emoties kanaliseren, lukt nauwelijks tot niet en daardoor ben ik een open boek, maar ik heb daarmee leren leven (en leer nog elke dag bij). Ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is ... ok. Mijn tranen rollen gul en geregeld. Ik huil als ik verdrietig ben, maar ook als ik ontroerd geraak, meeleef met iemand of trots ben... Ik voel tranen als ik mooie muziek hoor, een mooie associatie maak in mijn hoofd, een mooi kunstwerk zie, als ik kinderen zie spelen, een kuikentje zie in het park... Ik huil zelfs soms gewoon al wanneer ik jou of je zusjes het woord 'mama' hoor zeggen! De moeite he :-D?! Mijn tranen zijn echter voor jou niet altijd even duidelijk. Huilen staat vaak gelijk aan verdriet, vandaar dat ik je dit even wat beter wil uitleggen.  

Ik ben zo trots op jou schat! Zo trots dat ik heb gehuild toen je:

- geboren werd
- je eerste stapjes zette
- voor het eerst naar de onthaalmoeder ging
- toen je je laatste dagje bij de onthaalmoeder ging
- je eerste plasje op het potje deed
- ik je eerste schoentjes kocht
- toen je voor het eerst naar school ging
- een eerste dag flink geweest was op school
- je eerste keer ging voetballen (ook al bleef het maar bij die eerste keer)
- voor het eerst zonder pampertje de nacht door kwam
- na jaren eindelijk eens bij me in bed kroop 's morgens om te knuffelen, ook al duurde die knuffel maar een enkele seconde en voelde hij eerst nog erg ruw
- voor het eerst zelf naar me toe kwam om een knuffel te geven
- toen je voor het eerst naar je nieuwe school ging
- toen je plotseling enkele lettertjes juist uitsprak!
- toen je zelfs totaal onverwachts ALLE lettertjes juist uitsprak en je niet meer naar de logopedist hoefde!
- me vertelde dat je helemaal zelf had opgezocht welke soorten bakstenen er bestaan!
- toen ik hoorde van mama's van vriendjes uit je vorige school dat ze je zo misten
- ik huil op elk schoolfeest als ik je zie optreden
- ik zal (uiteraard) ook huilen als je straks je laatste stapjes in de derde kleuterklas zet en als je het eerste leerjaar zult binnenwandelen

Ik huil misschien zelfs extra tranen, omdat ik weet waar we ondertussen al vandaan komen. Het is niet altijd evident als mama om de toekomst even positief te blijven bekijken als ik zag hoe je je als baby of peuter gedroeg.

Geen knuffels willen, andere kindjes/diertjes pijn doen, wild met je hoofdje tegen me aan bonken of je van me weg duwen, je in je park achterover gooien met je hoofdje tegen de spijlen/speelgoed, speelgoed keihard tegen de venster keilen, jezelf tegen het veiligheidshekje botsen, expres tegen andere kindjes op de speelplaats aanbotsen, niet getroost willen worden als je je pijn had gedaan, geen pijn voelen als je knalhard op de grond viel, na het uit de zetel vallen na wild gedrag er een bloedneus aan overhield en vervolgens gewoon opnieuw uit diezelfde zetel ging hangen, mijzelf een kras op mijn oogbol bezorgen gewoon door wild met je armen te zwaaien (pets in mijn oog zeg patat!)... Vraag me niet hoe het komt (een moederinstinct zal er sowieso  mee te maken gehad hebben), maar al die tijd bleef ik het tegenstrijdige gevoel hebben dat net JIJ moest beschermd worden in plaats van de anderen rondom jou. Dat net JIJ diegene was, die de meeste last had. Dat net JIJ zo'n behoefte had aan veiligheid, ook al duwde je me wild weg als ik je wilde troosten na een valpartij of tijdens een huilbui. Ik vertrouwde dit gevoel en bleek gelijk te krijgen nadien.

Je papa en ikzelf zagen je opgroeien van rondstuiterend, ongeleid projectiel tot rustig ventje dat écht leerde genieten van dingen zoals knuffels krijgen, liefde ontvangen, op ontdekking gaan in de wereld en daarbij steeds nieuwe dingen uitproberen, hulp vragen, om te gaan met mensen en dieren... Een leerprocesje dat we gaan blijven exploreren samen en waar ik al naar uitkijk!  

Als ik je dan zie optreden op het schoolfeest, zie ik niet gewoon een schattig ventje dat ze leuk hebben aangekleed om een koddige vertoning op te voeren samen met zijn klasgenootjes. Ik zie een klein WONDER! Een mirakeltje, waar ik jaren geleden al steeds in ben blijven geloven, maar wat soms mijlenver leek te liggen van wat realistisch zou kunnen zijn...

Als jij straks dat eerste leerjaar binnenwandelt, zie ik niet gewoon een 6-jarig knulletje dat klaar is om nieuwe horizonten te verkennen. Ik zie opnieuw dat wonder! Mijn mirakeltje, dat zich zo ongelooflijk goed kan stand houden in deze -voor hem toch wel- buitengewoon complexe, lawaaiierige, drukke, snelle, chaotische, vaak onbegrijpbare, moeilijke wereld vol woorden (terwijl jouw hoofdje, lijf en hart meer uit beelden bestaat)...

Ik weet als GEEN ANDER hoeveel moeite het je heeft  gekost om te staan, waar jij nu staat! Ik heb samen met jou de tegenslagen opgevangen, de moeilijkheden aangepakt, de 'ik kan het nietjes' omgetoverd tot 'ik kannetjes', vol goede moed opnieuw rechtgestaan als we even gevallen waren, samen doorgebeten als het moeilijk of ronduit vervelend was! En dat blijven we samen doen, schat! Als een echt team! Een team, waarbij we steeds meer en meer lieve en begane mensen rond ons aantrekken, die jou daar nog eens extra bij willen helpen!

En daarom lieve, lieve schat, ben ik zo trots op jou! Maar net zoals bij die andere gevoelens, kan ik niet 'gewoon trots' zijn, de omvang van 'mijn' trots is niet in woorden te vatten...

Liefs,

Je mama 

Regenbooguitbreiding ...

... Jawel hoor, spannend nieuws in ons blogland... ondertussen zijn we fier in verwachting van nummertje vier! Een droom, die we al een tijdje hadden en die vervolgens  toch weer uitgesteld werd om nadien zelfs even helemaal te  verdwijnen, die dan dan weer opgepikt werd om waar gemaakt te worden.

Een keuze, die in ons gezin niet zo evident was, want ook al zei mijn hart al jaren dat dit wel bij ons paste, de realiteit gebood me wel om even wat langer stil te staan dan ons puur blindelings in dit nieuwe avontuur te storten. Die realiteit is dat in ons gezin de kans op een kindje met autisme opnieuw ongeveer 21% is (als het niet meer is) én ons gezin momenteel al om redelijk wat extra zorgjes vraagt. Naast autisme, passeerden nog wel wat andere dingen de revue hier de afgelopen jaren. Onder andere  hoogsensitiviteit is iets waar mensen nog zo weinig over weten, maar wat een gezin wél danig wat uitdaging geeft, pavor nocturnus is een slaapstoornis die we ondertussen ook reeds wisten te overwinnen... nu ja... ze is vanzelf uitgedoofd oeff... (zoek maar eens op op youtube, maar schrik niet! --> ook onder de term 'night terror' te vinden), een fonologische stoornis,  vermoeden van autisme, mogelijks nog wat dyslexie bovenop het potje... Enfin, geen dingen om zielig over te gaan doen, maar ook niet iets om zomaar aan voorbij te gaan vind ik en allerminst te onderschatten. Ik kan je wel vertellen dat mijn woordenschat aan psychische termen erop vooruit gaat :-), binnenkort ben ik een wandelende DSM (diagnosehandboek voor psychiatrische aandoeningen), LOL!

Er is een tijdje geweest dat manlief erg graag voor nummer vier wilde gaan, maar ik het beeld in mijn hoofd had van een braaf, rustig, meegaand kind. Dit is (sowieso nooit) GEEN realistisch beeld en ik dwong mezelf om eerlijk te zijn met mezelf en eerlijk was ik... de extra zorgen dat een kindje met autisme (of iets dergelijks) met zich mee zou brengen, zag ik NIET zitten bovenop ons huidige gezinnetje. Niets is minder eerlijk voor een (zelfs nog) onverwekt kind om reeds zulke verwachtingen boven zijn/haar hoofd te hebben hangen, dus stelde we onze wens nog even uit tot wanneer ik wél klaar was om EENDER welk kindje in mijn hart én leven te kunnen ontvangen (een ingesteldheid, die ik alle toekomstige ouders toewens)!

Voor  mensen, die weinig of geen persoonlijke ervaring met zorgenkindjes hebben, lijkt het me soms alsof wij (mama's mét zorgenkindje) constant alleen maar over die diagnoses liggen te zaniken... Ik sta daar vaak bij stil, want ik wil ook niet zélf het gevoel krijgen dat ik alleen maar daarmee bezig kan zijn. De realiteit is echter dat de diagnose het op zoooveel momenten makkelijker om te dragen maakt. Het is zooooveel liever om over je kind te denken: 'hij heeft het moeilijk, hij heeft het zwaar nu, we bieden te weinig structuur/duidelijkheid op dit moment...' dan wanneer je hem andere 'diagnoses' gaat toekennen: 'stouterik, onbeleefde jongen, koppigaard, luierik, ongehoorzaam kind'  OF diagnoses voor jezelf: 'slechte mama, je geeft te weinig aandacht, je bent te laks, wees wat strenger'! DAT is het grote verschil en DAAROM zijn we vaak bezig over dat 'etiketje', het sust ons, troost ons, maakt ons verdrietig en biedt tegelijk ook handvaten en brillen om door te kijken naar het kind dat zich alweer een beetje vreemd gedraagt.

Autisme... ik kan erover blijven schrijven en het zal me ook mijn levenlang blijven boeien (momenteel verdiep ik me in de epigenetica en lees ik de boeken van Temple Grandin over de wetenschap achter het autistische brein. Het blijft zo interessant!

Maar dus ... superfier in verwachting van nummertje vier!! Een zwangerschap, die weer helemaal anders loopt als bij de broer en zusjes. Helemaal uniek! Opnieuw laat ik me opvolgen door de vroedvrouw, al heb ik het gevoel dat zij deze keer eerder als ondersteuning dient. Ik voelde reeds enkele weken geleden zelf al tot waar mijn baarmoeder kwam (en wist dat het goed zat), heb met een eigen dopplertje al naar het hartje geluisterd (en wist dat het goed zat), weet zelf ondertussen wat ik nodig heb op welke momenten (ijzer, rust, extra vitamientjes, meer water...). Heerlijk, dat gevoel van ontspannenheid en compleet vertrouwen!

De kinderen zelf reageerden een beetje gemengd op het nieuwtje. De oudste werd -gevoelig als ze is- overladen met emoties gaande van jaloezie, intens verdriet, stilaan wat blijheid, grote angst (dat ze aan aandacht zou moeten inboeten, terwijl ze dat net wél heel erg nodig heeft) --> op zo'n momenten is het fijn om een dochter te hebben, die helemaal in mekaar zit zoals ikzelf en ik perfect weet hoe ik met deze momenten moet omgaan (dit inzicht mis ik best vaak bij mijn zoon). Dus mijn lieve meid ziet de toekomst inmiddels gelukkig alweer wat rooskleuriger in en kijkt zelfs uit naar de komst van haar nieuwe brus!

De zoon reageerde enthousiaster dan verwacht, maar wel op zijn eigen rationele manier door op te springen, naar mijn buik te kijken en zonder zijn ogen op te richten te vragen: "Wordt het een jongen of een meisje?". Hij kijkt er naar uit om een nieuwe 'partner in crime' te leren kennen en maakt alvast plannetjes om samen de pyjamahelden te spelen. Heerlijk!

Mini-dochter was het meest content van allemaal. Ze gilde: "Jaaaaa!!!!" en wilde meteen naar de baby kijken (ehm.... door mijn shirt omlaag te trekken, mijn buik aan grondige inspectie te onderwerpen om dan te constateren: "Neen mama, is niet dik, is niet een baby in.").  Ze is enorm begaan bij alles wat de zwangerschap aangaat en doet niet liever dan op youtube filmpjes van bevallingen te bekijken (:-O) en die dan te voorzien van commentaren: "is een beetje bloed op hoofdje, is normaal", "dat is de snavel (= navelstreng) en dat is de koek (= moederkoek)". Nadat ik haar een eerste filmpje had getoond (zonder geluid en waarvan ik van tevoren wist dat het een 'mooie' bevalling was), wist ze van geen ophouden meer en nu komt ze me telkens vragen om filmpjes van baby's (bevallingen dus).

De reacties in de omgeving waren erg positief. Ik had me van tevoren reeds scenario's in mijn hoofd gehaald, waarin mensen ons gewoon voor zot zouden verklaren (hahaha daar had ik eigenlijk ook nog écht wel om kunnen lachen), maar de realiteit was minder waar. Ik kreeg supermooie reacties uit hoeken waarvan ik het het minste had durven dromen. Gaande van: 'we hadden dit sowieso wel zien aankomen bij jullie' tot (de mooiste): 'als je ergens als kind zou geboren willen worden, is het toch wel in jullie gezin zeker, dus super voor jullie' (slik!). Mooie cadeautjes, stuk voor stuk!

En in die mooie roes gaat dat volgend avontuur weer verder... Mijn man en ik zijn ervan overtuigd: we rijden alvast in de goede richting!