... Jawel hoor, spannend nieuws in ons blogland...
ondertussen zijn we fier in verwachting van nummertje vier! Een droom, die we
al een tijdje hadden en die vervolgens toch weer uitgesteld werd om nadien zelfs even
helemaal te verdwijnen, die dan dan weer
opgepikt werd om waar gemaakt te worden.
Een keuze, die in ons gezin niet zo evident was, want ook al
zei mijn hart al jaren dat dit wel bij ons paste, de realiteit gebood me wel om
even wat langer stil te staan dan ons puur blindelings in dit nieuwe avontuur
te storten. Die realiteit is dat in ons gezin de kans op een kindje met autisme
opnieuw ongeveer 21% is (als het niet meer is) én ons gezin momenteel al om redelijk
wat extra zorgjes vraagt. Naast autisme, passeerden nog wel wat andere dingen
de revue hier de afgelopen jaren. Onder andere
hoogsensitiviteit is iets waar mensen nog zo weinig over weten, maar wat
een gezin wél danig wat uitdaging geeft, pavor nocturnus is een slaapstoornis
die we ondertussen ook reeds wisten te overwinnen... nu ja... ze is vanzelf
uitgedoofd oeff... (zoek maar eens op op youtube, maar schrik niet! --> ook onder de term 'night terror' te vinden), een fonologische
stoornis, vermoeden van autisme, mogelijks nog wat dyslexie
bovenop het potje... Enfin, geen dingen om zielig over te gaan doen, maar ook
niet iets om zomaar aan voorbij te gaan vind ik en allerminst te onderschatten.
Ik kan je wel vertellen dat mijn woordenschat aan psychische termen erop
vooruit gaat :-), binnenkort ben ik een wandelende DSM (diagnosehandboek voor
psychiatrische aandoeningen), LOL!
Er is een tijdje geweest dat manlief erg graag voor nummer vier
wilde gaan, maar ik het beeld in mijn hoofd had van een braaf, rustig, meegaand
kind. Dit is (sowieso nooit) GEEN realistisch beeld en ik dwong mezelf om
eerlijk te zijn met mezelf en eerlijk was ik... de extra zorgen dat een kindje
met autisme (of iets dergelijks) met zich mee zou brengen, zag ik NIET zitten
bovenop ons huidige gezinnetje. Niets is minder eerlijk voor een (zelfs nog)
onverwekt kind om reeds zulke verwachtingen boven zijn/haar hoofd te hebben
hangen, dus stelde we onze wens nog even uit tot wanneer ik wél klaar was om
EENDER welk kindje in mijn hart én leven te kunnen ontvangen (een
ingesteldheid, die ik alle toekomstige ouders toewens)!
Voor mensen, die
weinig of geen persoonlijke ervaring met zorgenkindjes hebben, lijkt het me
soms alsof wij (mama's mét zorgenkindje) constant alleen maar over die
diagnoses liggen te zaniken... Ik sta daar vaak bij stil, want ik wil ook niet
zélf het gevoel krijgen dat ik alleen maar daarmee bezig kan zijn. De realiteit
is echter dat de diagnose het op zoooveel momenten makkelijker om te dragen
maakt. Het is zooooveel liever om over je kind te denken: 'hij heeft het
moeilijk, hij heeft het zwaar nu, we bieden te weinig structuur/duidelijkheid
op dit moment...' dan wanneer je hem andere 'diagnoses' gaat toekennen:
'stouterik, onbeleefde jongen, koppigaard, luierik, ongehoorzaam kind' OF diagnoses voor jezelf: 'slechte mama, je
geeft te weinig aandacht, je bent te laks, wees wat strenger'! DAT is het grote
verschil en DAAROM zijn we vaak bezig over dat 'etiketje', het sust ons, troost
ons, maakt ons verdrietig en biedt tegelijk ook handvaten en brillen om door te
kijken naar het kind dat zich alweer een beetje vreemd gedraagt.
Autisme... ik kan erover blijven schrijven en het zal me ook
mijn levenlang blijven boeien (momenteel verdiep ik me in de epigenetica en
lees ik de boeken van Temple Grandin over de wetenschap achter het autistische
brein. Het blijft zo interessant!
Maar dus ... superfier in verwachting van nummertje vier!!
Een zwangerschap, die weer helemaal anders loopt als bij de broer en zusjes.
Helemaal uniek! Opnieuw laat ik me opvolgen door de vroedvrouw, al heb ik het
gevoel dat zij deze keer eerder als ondersteuning dient. Ik voelde reeds enkele
weken geleden zelf al tot waar mijn baarmoeder kwam (en wist dat het goed zat),
heb met een eigen dopplertje al naar het hartje geluisterd (en wist dat het
goed zat), weet zelf ondertussen wat ik nodig heb op welke momenten (ijzer,
rust, extra vitamientjes, meer water...). Heerlijk, dat gevoel van
ontspannenheid en compleet vertrouwen!
De kinderen zelf reageerden een beetje gemengd op het
nieuwtje. De oudste werd -gevoelig als ze is- overladen met emoties gaande van
jaloezie, intens verdriet, stilaan wat blijheid, grote angst (dat ze aan
aandacht zou moeten inboeten, terwijl ze dat net wél heel erg nodig heeft)
--> op zo'n momenten is het fijn om een dochter te hebben, die helemaal in
mekaar zit zoals ikzelf en ik perfect weet hoe ik met deze momenten moet omgaan
(dit inzicht mis ik best vaak bij mijn zoon). Dus mijn lieve meid ziet de
toekomst inmiddels gelukkig alweer wat rooskleuriger in en kijkt zelfs uit naar
de komst van haar nieuwe brus!
De zoon reageerde enthousiaster dan verwacht, maar wel op
zijn eigen rationele manier door op te springen, naar mijn buik te kijken en
zonder zijn ogen op te richten te vragen: "Wordt het een jongen of een
meisje?". Hij kijkt er naar uit om een nieuwe 'partner in crime' te leren
kennen en maakt alvast plannetjes om samen de pyjamahelden te spelen. Heerlijk!
Mini-dochter was het meest content van allemaal. Ze gilde:
"Jaaaaa!!!!" en wilde meteen naar de baby kijken (ehm.... door mijn
shirt omlaag te trekken, mijn buik aan grondige inspectie te onderwerpen om dan
te constateren: "Neen mama, is niet dik, is niet een baby in."). Ze is enorm begaan bij alles wat de
zwangerschap aangaat en doet niet liever dan op youtube filmpjes van
bevallingen te bekijken (:-O) en die dan te voorzien van commentaren: "is
een beetje bloed op hoofdje, is normaal", "dat is de snavel (=
navelstreng) en dat is de koek (= moederkoek)". Nadat ik haar een eerste
filmpje had getoond (zonder geluid en waarvan ik van tevoren wist dat het een
'mooie' bevalling was), wist ze van geen ophouden meer en nu komt ze me telkens
vragen om filmpjes van baby's (bevallingen dus).
De reacties in de omgeving waren erg positief. Ik had me van
tevoren reeds scenario's in mijn hoofd gehaald, waarin mensen ons gewoon voor
zot zouden verklaren (hahaha daar had ik eigenlijk ook nog écht wel om kunnen
lachen), maar de realiteit was minder waar. Ik kreeg supermooie reacties uit
hoeken waarvan ik het het minste had durven dromen. Gaande van: 'we hadden dit
sowieso wel zien aankomen bij jullie' tot (de mooiste): 'als je ergens als kind
zou geboren willen worden, is het toch wel in jullie gezin zeker, dus super
voor jullie' (slik!). Mooie cadeautjes, stuk voor stuk!
En in die mooie roes gaat dat volgend avontuur weer
verder... Mijn man en ik zijn ervan overtuigd: we rijden alvast in de goede
richting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten