Een jaartje voorbij...

Een jaar geleden stond ik voor de grootste beslissing uit mijn leven. Al lijkt het nu ik eraan terugdenk eerder 'klein', de gevolgen waren GROOT en dat besef maakte het loodzwaar...

De oudste dochter kwam al enkele maanden ziek thuis, had hoofdpijn, koorts, was moe, had geen zin om huiswerk te maken en huilde 's avonds voor het slapengaan dat haar 'hoofdje gewoon veel te vol' zat. Ik maakte me zorgen, want ook 's morgens aan de schoolpoort sloeg ze bleekjes uit en wilde ze niet binnen gaan. Zo kende ik mijn immer vrolijk luide, enthousiaste en creatieve meisje niet!

We gingen een gesprekje aan met haar juf en de tranen rolden over mijn wangen, toen ik de avond na het gesprek zag welke moeite ze had gestoken in ons meisje. Om haar zelfvertrouwen te stimuleren, gaf ze vanaf nu elke dag een briefje mee naar huis waarop iets liefs stond (bijv.: 'wat ben jij een lieve meid' of 'goed bezig!'). Het was vertederend! Maar jammer genoeg niet voldoende... de stress bleef en na gesprekken met de kinderpsychologe en thuisbegeleiding van broerlief werd het duidelijk dat de druk op school haar te veel werd. Ik stuurde een mailtje rond naar de ouders van haar klasgenootjes, om te horen hoe het met hun kind ging. Moesten we het probleem binnen de groep zoeken (misschien was de klas van 32 lln. te groot?) of was ze een alleenstaand geval? Het werd snel duidelijk dat ze geen alleenstaand geval was, maar slechts weinig klasgenootjes gingen zo extreem gebukt onder de klasdruk als zij. 

We besloten een gesprekje aan te vragen bij de directie, aangezien dit eerder om 'structurele' problemen ging (over de grootte van een klas heeft een juf bijvoorbeeld niets te beslissen, evenmin over de opgelegde prestatiedruk). Het was een erg duidelijk gesprek waarin wij onze bezorgdheden konden uiten en waarin we antwoord kregen. De school had een duidelijke visie en dat konden we enkel waarderen. Na lange gesprekken thuis bleek deze visie wel niet helemaal overeen te komen met de noden van onze kinderen. Het werden lange, slapeloze nachten! Want je kinderen van school veranderen, doe je niet zomaar. Ik kan deze blog gemakkelijk met enkele pagina's verlengen, als ik zou beginnen over mijn emoties toen, want zo'n beslissing heeft natuurlijk ingrijpende gevolgen: voor mijn kinderen in de eerste plaats, voor hun klasgenootjes (meerbepaald hun dikste vriendjes --> ik heb emmers tranen gelaten door enkel maar te denken aan hun gevoel), voor hun juffen, voor de andere juffen (zouden zij niet denken nu dat we hen niet voldoende gewaardeerd hadden de voorbije jaren?), voor ons als ouder ... 

Toch besloot ik dat de beste oplossing, niet steeds de gemakkelijkste is en we lieten hen van school veranderen. Niet alleen van school, maar ook van 'onderwijsmethode'.

Wat volgde, was eigenlijk te zot voor woorden. Onze beslissing werd ons niet in dank afgenomen en de kinderen mochten niet meer naar school komen om afscheid te nemen van hun vriendjes (ze waren nu immers ingeschreven in hun nieuwe school en dus niet meer verzekerd in de oude school??). Het brak mijn hart en sterkte me tegelijk in mijn beslissing. Een school, die zo weinig empathie kon opbrengen voor onze kinderen, hun klasgenootjes en hun juffen, past nu eenmaal niet binnen onze warme manier van opvoeden, waarbij we 'respect en zorg dragen voor mekaar' centraal zetten.

De maanden, die volgden, waren nog steeds moeilijk. Het is hard om je kind met autisme elke dag aan de schoolpoort te zien staan tijdens de speeltijden, omdat hij het niet makkelijk vindt vriendjes te maken en wetende dat hij op zijn vorige school eindelijk héél goede vriendjes had... Het is eveneens hard om je kind elke avond in slaap te zien huilen, omdat ze haar klasgenootjes mist en het zo erg vond dat ze geen afscheid had kunnen nemen van haar juf en vriendjes op school (we hebben haar knutselwerkjes meegegeven met anderen). Bovenop het te verwerken verdriet van onze kindjes, kregen we een heleboel geroddel over ons heen! Blijkbaar ging het gerucht door het dorp dat we de directie eens 'flink op haar plaats gezet hadden'?? Dat we 'te ver gegaan' waren?? Enfin blijkbaar hadden we hele foute dingen gedaan, zonder daar zelf enig besef van te hebben (ons hoofddoel bleef toch immers altijd: het welzijn van onze kinderen?)! Een gesprek waar wij zo'n goed gevoel bij hadden, dat zo respectvol was verlopen, ook al kwamen we niet op eenzelfde lijn en liepen onze meningen uiteen... werd plotseling afgebroken alsof wij de meest boertige mensen van het dorp waren (wie mij en mijn empathische kant een beetje kent, moet nu eens hard lachen denk ik :D, want IK die onrespectvol doe tegenover een ander, dat kan er niet anders dan lachwekkend uitzien, denk ik dan zo)!   

Gek gegeven dat het onderwijs zich hier zo kwetsbaar opstelt, terwijl het net diegenen zijn die mij al zo vaak in de steek hebben gelaten (ik ga hier zelfs niet opschrijven hoe dikwijls me een 'vast contract' werd beloofd en ik uiteindelijk met een kluitje in het riet werd weggestuurd). Zij leken toen allesbehalve empathisch, toen onze wereld een stukje instortte en een heel gezin zonder tweede inkomen gezet werd. Er werd ook niet stilgestaan bij wat dit allemaal doet met een mens haar zelfvertrouwen, maar soit... daar heb ik het een andere keer wel eens over - of misschien ook niet, afhankelijk of ik zin heb om die oude wondes open te rijten.

Anyway... ik wilde een erg positief blogje schrijven en dat is het ook. Want hoe hard die beslissing vorig jaar ook was, ik ben zoooo blij dat we ze hebben genomen! Onze kinderen zijn helemaal opengebloeid! Mijn dochter is verongelijkt als het woensdag is (waarom maar een halve dag school mama?!), durft zich op school te tonen zoals ze is en hoeft zich niet om te buigen om in een grote groep te passen, ze durft opkomen voor haar mening en kan haar creativiteit helemaal kwijt (haar lievelingsvak is: 'vrije tekst', een taalmethode waarbij kinderen gestimuleerd worden om vanuit zichzelf te schrijven ipv de gedicteerde zinnetjes uit het lesboek)!

En zoonlief... ik was zooo bang voor hem! Gaat hij hier ook vriendjes maken? Gaat hij zich hier goed in zijn vel voelen? Hoe gaat het hem vergaan met de slechte werkhouding, die hij had op het moment dat hij van school veranderde? Mijn zoon voelde zich nooit beter in zijn vel dan nu! Heeft echte vriendjes op school én ook nog contact met zijn vorige vriendjes (hoe rijk kan je zijn!), wandelt door de gangen van zijn nieuwe school alsof hij hier thuis door onze gang wandelt, stelt leergierige vragen, die hij op school zelf mag onderzoeken, doet alle 'moetjes' zonder morren mee en volgens de juf is het alsof er nooit een klas geweest is zonder hem erbij.

Beslissingen moeten maken, is vaak beangstigend en maakt me soms onzeker, maar deze allermoeilijkste  bleek nadien gewoon de allerbeste te zijn geweest! 

Nieuwjaarsbrief

Beste Meter en Peter, (schoon-, stief-)broers en (schoon-, stief-)zussen, ouders, nonkels en tantes, neven en nichten, vrienden en vriendinnen, buren en ... enfin ge snapt het principe ondertussen wel denk ik ;-), 

Waarom lijkt alles in het leven steeds 'af te hangen van...'? Het ene moment verlangen we aanzien, dan weer streven we naar succes... Zelfs als we ons alleen maar goed in ons vel willen voelen, lijkt dat alleen maar bereikt te kunnen worden ALS... 

We prenten onszelf in dat gewoon gelukkig zijn, alleen maar mogelijk is ALS we dit of dat hebben, hebben gedaan of hebben bereikt... Als we in een groter huis wonen, als we genoeg geld hebben om vervolgens NOG meer te willen, als we de laatste nieuwe playstation hebben gekocht, als we verlost zijn van lichamelijke kwalen, als we de job van ons leven hebben gevonden, als we hebben kunnen loslaten wat ons al zo lang achtervolgt, als we de ideale liefde zijn tegengekomen, als als als...

Het lijkt alsof we ons hele leven in dat wachthokje blijven staan, hopende dat de bus naar ons gouden eilandje 'Geluk' maar snel zal langskomen. En terwijl we staan te wachten, spenderen we de tijd met het verlengen van onze verlanglijstjes...

En toch... volgens mij is de makkelijkste weg naar ons 'ultieme geluk', simpelweg door onszelf te ontdoen van onze verlanglijstjes. Dat maakt gelukkig zijn dus erg goedkoop. Het enige wat je ervoor nodig hebt, is ... NIETS! Waarom blijft het voor velen dan toch zo moeilijk haalbaar? Goedkoop is dus niet per se ook gemakkelijk.

Het  is vaak ook niet altijd even simpel om vanuit 'jezelf' te leven. De maatschappij loert mee over je schouder. En telkens wanneer je denkt het pad naar je geluk te hebben gevonden, voel je haar hete adem akelig dicht tegen je wang. Ze fluistert je sissend toe: "Dit is niet ONZE manierrrr!" (ik moet opeens aan Kaa uit Jungle Book denken, maar dit terzijde). 

Ik heb het afgelopen jaar veel beslissingen gemaakt tegen deze 'maatschappij' in. Vervolgens veel gefluister rondom me waargenomen (mijn oren tuiten ervan) en al is het niet altijd even makkelijk geweest om tegen die stroom in te zwemmen, ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Simpelweg omdat ik gekozen heb om mijn eigen padje te volgen. Het werd een jaar vol veranderingen (innerlijke en uiterlijke) en we zijn nog lang niet aangekomen op onze eindbestemming, maar ik heb het gevoel dat ik op de bus zit of dat de bus althans toch dicht in de buurt van mijn bushokje komt en kan niet anders dan het iedereen aan te bevelen.

Om dus met een plechtige noot te eindigen 'ahum ahum'!
Mijn vroege nieuwjaarsboodschap is er dus eentje om op te vouwen en in een klein schuifje in je hart te stoppen:

"Neem de tijd! Maak tijd! Om te voelen, te leven, uit te vissen wat jou écht gelukkig maakt! In je job, in je relatie, in je huis, in het begeleiden van je kinderen op hun eigen pad! Maak tijd om datgene los te weken in jezelf, dat maakt tot wie je bent. Durf het toe te laten, ook al geeft de maatschappij je een strenge 'NEEN'! Neem tijd om je gelukkig te voelen. Haal er alles voor uit de kast wat nodig is (en dat kan soms letterlijk: haal die penselen en verfborstels van onder het stof of de potloden uit die op slot gedraaide lade!). Want... JIJ bent dat echt wel waard (de l'Oreal wist dat al langer)."

Vanaf  nu is er geen 'ALS' meer, vanaf nu telt alleen nog vandaag! Ik wens je alvast veel succes! 

En als absoluut kersje op de taart krijgen jullie nog: 

EEN DIKKE ZOEN 

VAN JULLIE IMMER KLEIN BLIJVENDE KAPOEN!