Nieuwjaarsbrief

Beste Meter en Peter, (schoon-, stief-)broers en (schoon-, stief-)zussen, ouders, nonkels en tantes, neven en nichten, vrienden en vriendinnen, buren en ... enfin ge snapt het principe ondertussen wel denk ik ;-), 

Waarom lijkt alles in het leven steeds 'af te hangen van...'? Het ene moment verlangen we aanzien, dan weer streven we naar succes... Zelfs als we ons alleen maar goed in ons vel willen voelen, lijkt dat alleen maar bereikt te kunnen worden ALS... 

We prenten onszelf in dat gewoon gelukkig zijn, alleen maar mogelijk is ALS we dit of dat hebben, hebben gedaan of hebben bereikt... Als we in een groter huis wonen, als we genoeg geld hebben om vervolgens NOG meer te willen, als we de laatste nieuwe playstation hebben gekocht, als we verlost zijn van lichamelijke kwalen, als we de job van ons leven hebben gevonden, als we hebben kunnen loslaten wat ons al zo lang achtervolgt, als we de ideale liefde zijn tegengekomen, als als als...

Het lijkt alsof we ons hele leven in dat wachthokje blijven staan, hopende dat de bus naar ons gouden eilandje 'Geluk' maar snel zal langskomen. En terwijl we staan te wachten, spenderen we de tijd met het verlengen van onze verlanglijstjes...

En toch... volgens mij is de makkelijkste weg naar ons 'ultieme geluk', simpelweg door onszelf te ontdoen van onze verlanglijstjes. Dat maakt gelukkig zijn dus erg goedkoop. Het enige wat je ervoor nodig hebt, is ... NIETS! Waarom blijft het voor velen dan toch zo moeilijk haalbaar? Goedkoop is dus niet per se ook gemakkelijk.

Het  is vaak ook niet altijd even simpel om vanuit 'jezelf' te leven. De maatschappij loert mee over je schouder. En telkens wanneer je denkt het pad naar je geluk te hebben gevonden, voel je haar hete adem akelig dicht tegen je wang. Ze fluistert je sissend toe: "Dit is niet ONZE manierrrr!" (ik moet opeens aan Kaa uit Jungle Book denken, maar dit terzijde). 

Ik heb het afgelopen jaar veel beslissingen gemaakt tegen deze 'maatschappij' in. Vervolgens veel gefluister rondom me waargenomen (mijn oren tuiten ervan) en al is het niet altijd even makkelijk geweest om tegen die stroom in te zwemmen, ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Simpelweg omdat ik gekozen heb om mijn eigen padje te volgen. Het werd een jaar vol veranderingen (innerlijke en uiterlijke) en we zijn nog lang niet aangekomen op onze eindbestemming, maar ik heb het gevoel dat ik op de bus zit of dat de bus althans toch dicht in de buurt van mijn bushokje komt en kan niet anders dan het iedereen aan te bevelen.

Om dus met een plechtige noot te eindigen 'ahum ahum'!
Mijn vroege nieuwjaarsboodschap is er dus eentje om op te vouwen en in een klein schuifje in je hart te stoppen:

"Neem de tijd! Maak tijd! Om te voelen, te leven, uit te vissen wat jou écht gelukkig maakt! In je job, in je relatie, in je huis, in het begeleiden van je kinderen op hun eigen pad! Maak tijd om datgene los te weken in jezelf, dat maakt tot wie je bent. Durf het toe te laten, ook al geeft de maatschappij je een strenge 'NEEN'! Neem tijd om je gelukkig te voelen. Haal er alles voor uit de kast wat nodig is (en dat kan soms letterlijk: haal die penselen en verfborstels van onder het stof of de potloden uit die op slot gedraaide lade!). Want... JIJ bent dat echt wel waard (de l'Oreal wist dat al langer)."

Vanaf  nu is er geen 'ALS' meer, vanaf nu telt alleen nog vandaag! Ik wens je alvast veel succes! 

En als absoluut kersje op de taart krijgen jullie nog: 

EEN DIKKE ZOEN 

VAN JULLIE IMMER KLEIN BLIJVENDE KAPOEN!