A letter to you...

Ik heb even getwijfeld of ik deze brief wel op mijn blog zou zetten... Hij is erg intiem en ik wist niet of ik mijn persoonlijke woorden wel wilde delen met de rest van de wereld. Anderzijds voel ik vertrouwen genoeg in mij om te zien dat de mensen, die mijn blogje lezen échte mensen zijn. Respectvolle en liefdevolle mensen (ik trek trouwens heel bewust ook alleen nog maar deze soort mensen aan in mijn leven en dat lukt :-D!)... Mensen met wie ik met veel plezier en liefde het volgende wil delen.

Lieve zoon,

Enkele weekjes verwijderd van je laatste stappen in de kleuterschool, schrijf ik je deze brief. Een brief waarin ik je wil vertellen hoe erg ik jou bewonder!

Weet je, zoonlief, jij bent een denkertje en een doener! Dat siert je! Ikzelf ben een denker en een voeler. Ik heb geen 'filtertje' op die gevoelens staan en dat maakt dat ik meteen SUPERblij of SUPERverdrietig ben, een 'beetje blij zijn' dat ken ik niet. Mijn emoties kanaliseren, lukt nauwelijks tot niet en daardoor ben ik een open boek, maar ik heb daarmee leren leven (en leer nog elke dag bij). Ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is ... ok. Mijn tranen rollen gul en geregeld. Ik huil als ik verdrietig ben, maar ook als ik ontroerd geraak, meeleef met iemand of trots ben... Ik voel tranen als ik mooie muziek hoor, een mooie associatie maak in mijn hoofd, een mooi kunstwerk zie, als ik kinderen zie spelen, een kuikentje zie in het park... Ik huil zelfs soms gewoon al wanneer ik jou of je zusjes het woord 'mama' hoor zeggen! De moeite he :-D?! Mijn tranen zijn echter voor jou niet altijd even duidelijk. Huilen staat vaak gelijk aan verdriet, vandaar dat ik je dit even wat beter wil uitleggen.  

Ik ben zo trots op jou schat! Zo trots dat ik heb gehuild toen je:

- geboren werd
- je eerste stapjes zette
- voor het eerst naar de onthaalmoeder ging
- toen je je laatste dagje bij de onthaalmoeder ging
- je eerste plasje op het potje deed
- ik je eerste schoentjes kocht
- toen je voor het eerst naar school ging
- een eerste dag flink geweest was op school
- je eerste keer ging voetballen (ook al bleef het maar bij die eerste keer)
- voor het eerst zonder pampertje de nacht door kwam
- na jaren eindelijk eens bij me in bed kroop 's morgens om te knuffelen, ook al duurde die knuffel maar een enkele seconde en voelde hij eerst nog erg ruw
- voor het eerst zelf naar me toe kwam om een knuffel te geven
- toen je voor het eerst naar je nieuwe school ging
- toen je plotseling enkele lettertjes juist uitsprak!
- toen je zelfs totaal onverwachts ALLE lettertjes juist uitsprak en je niet meer naar de logopedist hoefde!
- me vertelde dat je helemaal zelf had opgezocht welke soorten bakstenen er bestaan!
- toen ik hoorde van mama's van vriendjes uit je vorige school dat ze je zo misten
- ik huil op elk schoolfeest als ik je zie optreden
- ik zal (uiteraard) ook huilen als je straks je laatste stapjes in de derde kleuterklas zet en als je het eerste leerjaar zult binnenwandelen

Ik huil misschien zelfs extra tranen, omdat ik weet waar we ondertussen al vandaan komen. Het is niet altijd evident als mama om de toekomst even positief te blijven bekijken als ik zag hoe je je als baby of peuter gedroeg.

Geen knuffels willen, andere kindjes/diertjes pijn doen, wild met je hoofdje tegen me aan bonken of je van me weg duwen, je in je park achterover gooien met je hoofdje tegen de spijlen/speelgoed, speelgoed keihard tegen de venster keilen, jezelf tegen het veiligheidshekje botsen, expres tegen andere kindjes op de speelplaats aanbotsen, niet getroost willen worden als je je pijn had gedaan, geen pijn voelen als je knalhard op de grond viel, na het uit de zetel vallen na wild gedrag er een bloedneus aan overhield en vervolgens gewoon opnieuw uit diezelfde zetel ging hangen, mijzelf een kras op mijn oogbol bezorgen gewoon door wild met je armen te zwaaien (pets in mijn oog zeg patat!)... Vraag me niet hoe het komt (een moederinstinct zal er sowieso  mee te maken gehad hebben), maar al die tijd bleef ik het tegenstrijdige gevoel hebben dat net JIJ moest beschermd worden in plaats van de anderen rondom jou. Dat net JIJ diegene was, die de meeste last had. Dat net JIJ zo'n behoefte had aan veiligheid, ook al duwde je me wild weg als ik je wilde troosten na een valpartij of tijdens een huilbui. Ik vertrouwde dit gevoel en bleek gelijk te krijgen nadien.

Je papa en ikzelf zagen je opgroeien van rondstuiterend, ongeleid projectiel tot rustig ventje dat écht leerde genieten van dingen zoals knuffels krijgen, liefde ontvangen, op ontdekking gaan in de wereld en daarbij steeds nieuwe dingen uitproberen, hulp vragen, om te gaan met mensen en dieren... Een leerprocesje dat we gaan blijven exploreren samen en waar ik al naar uitkijk!  

Als ik je dan zie optreden op het schoolfeest, zie ik niet gewoon een schattig ventje dat ze leuk hebben aangekleed om een koddige vertoning op te voeren samen met zijn klasgenootjes. Ik zie een klein WONDER! Een mirakeltje, waar ik jaren geleden al steeds in ben blijven geloven, maar wat soms mijlenver leek te liggen van wat realistisch zou kunnen zijn...

Als jij straks dat eerste leerjaar binnenwandelt, zie ik niet gewoon een 6-jarig knulletje dat klaar is om nieuwe horizonten te verkennen. Ik zie opnieuw dat wonder! Mijn mirakeltje, dat zich zo ongelooflijk goed kan stand houden in deze -voor hem toch wel- buitengewoon complexe, lawaaiierige, drukke, snelle, chaotische, vaak onbegrijpbare, moeilijke wereld vol woorden (terwijl jouw hoofdje, lijf en hart meer uit beelden bestaat)...

Ik weet als GEEN ANDER hoeveel moeite het je heeft  gekost om te staan, waar jij nu staat! Ik heb samen met jou de tegenslagen opgevangen, de moeilijkheden aangepakt, de 'ik kan het nietjes' omgetoverd tot 'ik kannetjes', vol goede moed opnieuw rechtgestaan als we even gevallen waren, samen doorgebeten als het moeilijk of ronduit vervelend was! En dat blijven we samen doen, schat! Als een echt team! Een team, waarbij we steeds meer en meer lieve en begane mensen rond ons aantrekken, die jou daar nog eens extra bij willen helpen!

En daarom lieve, lieve schat, ben ik zo trots op jou! Maar net zoals bij die andere gevoelens, kan ik niet 'gewoon trots' zijn, de omvang van 'mijn' trots is niet in woorden te vatten...

Liefs,

Je mama 

Regenbooguitbreiding ...

... Jawel hoor, spannend nieuws in ons blogland... ondertussen zijn we fier in verwachting van nummertje vier! Een droom, die we al een tijdje hadden en die vervolgens  toch weer uitgesteld werd om nadien zelfs even helemaal te  verdwijnen, die dan dan weer opgepikt werd om waar gemaakt te worden.

Een keuze, die in ons gezin niet zo evident was, want ook al zei mijn hart al jaren dat dit wel bij ons paste, de realiteit gebood me wel om even wat langer stil te staan dan ons puur blindelings in dit nieuwe avontuur te storten. Die realiteit is dat in ons gezin de kans op een kindje met autisme opnieuw ongeveer 21% is (als het niet meer is) én ons gezin momenteel al om redelijk wat extra zorgjes vraagt. Naast autisme, passeerden nog wel wat andere dingen de revue hier de afgelopen jaren. Onder andere  hoogsensitiviteit is iets waar mensen nog zo weinig over weten, maar wat een gezin wél danig wat uitdaging geeft, pavor nocturnus is een slaapstoornis die we ondertussen ook reeds wisten te overwinnen... nu ja... ze is vanzelf uitgedoofd oeff... (zoek maar eens op op youtube, maar schrik niet! --> ook onder de term 'night terror' te vinden), een fonologische stoornis,  vermoeden van autisme, mogelijks nog wat dyslexie bovenop het potje... Enfin, geen dingen om zielig over te gaan doen, maar ook niet iets om zomaar aan voorbij te gaan vind ik en allerminst te onderschatten. Ik kan je wel vertellen dat mijn woordenschat aan psychische termen erop vooruit gaat :-), binnenkort ben ik een wandelende DSM (diagnosehandboek voor psychiatrische aandoeningen), LOL!

Er is een tijdje geweest dat manlief erg graag voor nummer vier wilde gaan, maar ik het beeld in mijn hoofd had van een braaf, rustig, meegaand kind. Dit is (sowieso nooit) GEEN realistisch beeld en ik dwong mezelf om eerlijk te zijn met mezelf en eerlijk was ik... de extra zorgen dat een kindje met autisme (of iets dergelijks) met zich mee zou brengen, zag ik NIET zitten bovenop ons huidige gezinnetje. Niets is minder eerlijk voor een (zelfs nog) onverwekt kind om reeds zulke verwachtingen boven zijn/haar hoofd te hebben hangen, dus stelde we onze wens nog even uit tot wanneer ik wél klaar was om EENDER welk kindje in mijn hart én leven te kunnen ontvangen (een ingesteldheid, die ik alle toekomstige ouders toewens)!

Voor  mensen, die weinig of geen persoonlijke ervaring met zorgenkindjes hebben, lijkt het me soms alsof wij (mama's mét zorgenkindje) constant alleen maar over die diagnoses liggen te zaniken... Ik sta daar vaak bij stil, want ik wil ook niet zélf het gevoel krijgen dat ik alleen maar daarmee bezig kan zijn. De realiteit is echter dat de diagnose het op zoooveel momenten makkelijker om te dragen maakt. Het is zooooveel liever om over je kind te denken: 'hij heeft het moeilijk, hij heeft het zwaar nu, we bieden te weinig structuur/duidelijkheid op dit moment...' dan wanneer je hem andere 'diagnoses' gaat toekennen: 'stouterik, onbeleefde jongen, koppigaard, luierik, ongehoorzaam kind'  OF diagnoses voor jezelf: 'slechte mama, je geeft te weinig aandacht, je bent te laks, wees wat strenger'! DAT is het grote verschil en DAAROM zijn we vaak bezig over dat 'etiketje', het sust ons, troost ons, maakt ons verdrietig en biedt tegelijk ook handvaten en brillen om door te kijken naar het kind dat zich alweer een beetje vreemd gedraagt.

Autisme... ik kan erover blijven schrijven en het zal me ook mijn levenlang blijven boeien (momenteel verdiep ik me in de epigenetica en lees ik de boeken van Temple Grandin over de wetenschap achter het autistische brein. Het blijft zo interessant!

Maar dus ... superfier in verwachting van nummertje vier!! Een zwangerschap, die weer helemaal anders loopt als bij de broer en zusjes. Helemaal uniek! Opnieuw laat ik me opvolgen door de vroedvrouw, al heb ik het gevoel dat zij deze keer eerder als ondersteuning dient. Ik voelde reeds enkele weken geleden zelf al tot waar mijn baarmoeder kwam (en wist dat het goed zat), heb met een eigen dopplertje al naar het hartje geluisterd (en wist dat het goed zat), weet zelf ondertussen wat ik nodig heb op welke momenten (ijzer, rust, extra vitamientjes, meer water...). Heerlijk, dat gevoel van ontspannenheid en compleet vertrouwen!

De kinderen zelf reageerden een beetje gemengd op het nieuwtje. De oudste werd -gevoelig als ze is- overladen met emoties gaande van jaloezie, intens verdriet, stilaan wat blijheid, grote angst (dat ze aan aandacht zou moeten inboeten, terwijl ze dat net wél heel erg nodig heeft) --> op zo'n momenten is het fijn om een dochter te hebben, die helemaal in mekaar zit zoals ikzelf en ik perfect weet hoe ik met deze momenten moet omgaan (dit inzicht mis ik best vaak bij mijn zoon). Dus mijn lieve meid ziet de toekomst inmiddels gelukkig alweer wat rooskleuriger in en kijkt zelfs uit naar de komst van haar nieuwe brus!

De zoon reageerde enthousiaster dan verwacht, maar wel op zijn eigen rationele manier door op te springen, naar mijn buik te kijken en zonder zijn ogen op te richten te vragen: "Wordt het een jongen of een meisje?". Hij kijkt er naar uit om een nieuwe 'partner in crime' te leren kennen en maakt alvast plannetjes om samen de pyjamahelden te spelen. Heerlijk!

Mini-dochter was het meest content van allemaal. Ze gilde: "Jaaaaa!!!!" en wilde meteen naar de baby kijken (ehm.... door mijn shirt omlaag te trekken, mijn buik aan grondige inspectie te onderwerpen om dan te constateren: "Neen mama, is niet dik, is niet een baby in.").  Ze is enorm begaan bij alles wat de zwangerschap aangaat en doet niet liever dan op youtube filmpjes van bevallingen te bekijken (:-O) en die dan te voorzien van commentaren: "is een beetje bloed op hoofdje, is normaal", "dat is de snavel (= navelstreng) en dat is de koek (= moederkoek)". Nadat ik haar een eerste filmpje had getoond (zonder geluid en waarvan ik van tevoren wist dat het een 'mooie' bevalling was), wist ze van geen ophouden meer en nu komt ze me telkens vragen om filmpjes van baby's (bevallingen dus).

De reacties in de omgeving waren erg positief. Ik had me van tevoren reeds scenario's in mijn hoofd gehaald, waarin mensen ons gewoon voor zot zouden verklaren (hahaha daar had ik eigenlijk ook nog écht wel om kunnen lachen), maar de realiteit was minder waar. Ik kreeg supermooie reacties uit hoeken waarvan ik het het minste had durven dromen. Gaande van: 'we hadden dit sowieso wel zien aankomen bij jullie' tot (de mooiste): 'als je ergens als kind zou geboren willen worden, is het toch wel in jullie gezin zeker, dus super voor jullie' (slik!). Mooie cadeautjes, stuk voor stuk!

En in die mooie roes gaat dat volgend avontuur weer verder... Mijn man en ik zijn ervan overtuigd: we rijden alvast in de goede richting! 

Is Freinet dan echt zoveel anders?

... ik weet het, het is niet de eerste keer dat ik dit onderwerp ter sprake breng, maar ik voel dat er jammer genoeg nog veel nood aan verduidelijking heerst wanneer het over onderwijsvormen gaat, die wat afwijken van het 'reguliere'. Zoals met veel dingen staat onbekend gelijk aan ongeliefd en dan zijn vooroordelen niet veraf. Nog erger vind ik wanneer dochterlief aan een vurige vragenronde wordt onderworpen om te 'checken' of ze wel voldoende 'leert' op school. Bah!

Enkele van die vooroordelen:

- Freinetonderwijs is eigenlijk buitengewoon onderwijs.

- Zijn dat niet de scholen waar kinderen naartoe gaan als het in het traditionele onderwijs niet meer gaat? Dus zitten die klassen dan ook niet vol met kindjes met leerproblemen?

- Het is een school voor kinderen van minder geschoolde ouders (lees: zit eigenlijk vol marginalen en crapuul) hihi sorry met deze moet ik altijd effe lachen?

- Mogen de kinderen daar niet gewoon hun goesting doen de hele dag lang?

- Zijn daar wel regels rond beleefdheid, stiptheid, discipline?

- Ze worden daar veel 'losser' gelaten en er is geen structuur aanwezig.

- De kinderen moeten er niet leren, ze kiezen alleen zelf wat ze moeten kennen.

Hahaha ben ik even blij dat geen een van bovenstaande vooroordelen effectief waar is (en denk nu eens even na: ALS dit al waar zou zijn: wie zou zijn kinderen dan naar zo'n school laten gaan??).

Dé grote vraag, die ik vandaag wil beantwoorden, is wat is het dan wél! Ik ga erg mijn best doen om objectief te blijven, maar de waarheid is natuurlijk dat onze kinderen naar een freinetschool gaan én wij daar écht heel content mee zijn! De waarheid is ook dat onze kinderen eerst naar het reguliere onderwijs gingen en we dus nu de verschillen zien. Maarrr... ik beloof mijn best te doen om wat objectief te blijven.

Krijgen de kinderen in een freinetschool ook rekenen, taal, WO...? En dit dan in dezelfde 'hoeveelheden' als het gewone onderwijs? Staan ze met andere woorden niet 'achter' op de rest?

Alle scholen in België zijn verplicht dezelfde eindtermen, ontwikkelingsdoelen en uitgangspunten te volgen! ALLEMAAL! De manier WAAROP er onderricht wordt, mag verschillen en DAT is nu net het verschil! Onze kinderen zijn dus NIET minder slim en krijgen net dezelfde dingen te leren als de anderen! Net zoals op elke school (of toch zou moeten) wordt er gekeken naar ELK kind zijn/haar talenten en capaciteiten, wat maakt dat de ene al wat beter is in taal dan de andere en de andere al wat beter in rekenen of bewegen, than again... dat is geen verschil met het traditioneel onderwijs.

Groot verschil: waar in het reguliere onderwijs meestal gewerkt wordt met methoden (dit zijn handboeken waarin de leerkrachten hun lessen halen en de bijhorende werkboeken waarin de leerlingen de oefeningen maken), gebeurt dit in het freinetonderwijs op een ervaringsgerichtere manier. Ervaringsgericht betekent: vanuit het kind zelf (amai dat is wel de enoooorm verkorte uitleg, maar daar komt het wel op neer)!

Hoe zit dit dan in de praktijk?

Onze kinderen krijgen net als alle andere leerlingen hun spellingsregels, woordenschat, grammatica... etc. aangeleerd, maar in plaats van deze in te vullen op voorgedrukte blaadjes in voorgedrukte leerboeken, moeten ze deze inoefenen door het vak 'vrije tekst'. Tijdens dit vak moeten de leerlingen zelf een onderwerp uitwerken, waarover ze willen schrijven. Op deze manier leren ze het aangeleerde toepassen in de 'werkelijke' wereld en niet alleen op voorgedrukte blaadjes. Niet voor elk kind is het even gemakkelijk om zomaar een tekst 'uit zijn duim' te zuigen, niet elk kind heeft evenveel fantasie, maar deze kinderen krijgen hier hulpmiddelen aangereikt. Ze krijgen tekstvormen waaruit ze kunnen kiezen: een krantenartikel, een reclameboodschap, een fantasieverhaal, een  verslag over iets wat ze hebben meegemaakt, een boekbespreking... de keuze is eindeloos. Een ander hulpmiddel is de 'praatdobbelsteen' waarop verschillende thema's staan, na enkele keren gooien met deze dobbelstenen, ligt hun onderwerp vast en wordt het een stuk makkelijker om aan de slag te gaan. De juffen helpen deze kinderen door te starten met een woordspin (in het midden staat een kernwoord en daar rond worden losse woorden genoteerd).

Deze teksten worden eerst in hun kladschrift genoteerd, vervolgens verbeterd door de juf met een code (zodat de leerlingen zelf de fout uit het woord moeten halen), nadien overgetypt op de computer, afgeprint én voorzien van een passende illustratie. Een illustratie is NIET: een simpel tekeningetje waarvoor ze 10 minuten tijd krijgen en thuis verder moeten afwerken, WEL: de keuze uit verschillende door de juf aangereikte technieken (sjablonen, achtergrondrollers, collagetechnieken, verschillende verven, inkt, potloden, krijt...). De bijhorende illustratie wordt dus evengoed als erg waardevol gezien!

Rekenen gebeurt in onze school op dezelfde manier als in het traditionele onderwijs: met rekenmethode en bijhorende leerblaadjes. In andere freinetscholen probeert men dit al eens te variëren door 'levend te rekenen' (dwz eveneens ervaringsgericht en niet vanuit een handboek). Dochterlief rekent dus op KRAK dezelfde manier als haar oude klasgenootjes (laat dit vooroordeel dus eveneens verdwijnen aub).

Hoe ziet een dag in een freinetklasje eruit?

Wel, ik kan natuurlijk alleen maar spreken over mijn eigen kinderen en zal het hebben over het lager onderwijs. Mijn dochter zit momenteel in het derde leerjaar en een dag ziet er gemiddeld als volgt uit:

- 's Morgens wordt er ELKE DAG gestart met het kringgesprek (opnieuw iets ERG waardevols binnen freinet). De kinderen krijgen hier de kans om iets te vertellen, te tonen, een gelezen boek voor te stellen, elk kind krijgt geregeld ook de opdracht om iets uit de actualiteit te komen voorstellen... Vaardigheden als actief luisteren, mekaar naar waarde schatten, respect tonen voor mekaar,  voor een groep praten op duidelijke en rustige manier, inleven in andere hun interesses... en ga zo maar voort worden hier actief gestimuleerd. Het zorgt ook voor een enorm hechte sfeer in de klas, want iedereen leert mekaar net iets dieper kennen en leert mekaars sterktes en zwaktes kennen en deze worden ook helemaal geaccepteerd en aanvaard! De juf heeft op dit ogenblik enkel de rol van: ondersteuner (waar nodig) én observator (kijken wat er leeft binnen de klas, welke interesses er boven komen om er later op te kunnen inspelen bij het bepalen van thema's, lees- en rekenlessen etc.). Verder wordt er tijdens dit moment een 'groepsleider' uitgekozen en iemand, die alles noteert in het kringboek (dit kringboek wordt elke dag in de gang gelegd zodat de ouders ELKE dag kunnen lezen wat er verteld geweest is)
Mooie bijkomstigheid is dat de kinderen echt leren met respect om te gaan met mekaar en mekaar niet uitlachen als ze van mekaar leren dat de ene anders in mekaar zit dan de andere! Ze gaan het zelfs voor hen opnemen! Dit heb ik al enkele keren mogen ondervinden en vind ik persoonlijk wel een groot verschil met hun vorige school.

- Vervolgens wordt de rest van de voormiddag gewijd aan taal of rekenen (ja echt hoor!! ook hier krijgen de leerlingen dus écht les! Ongelooflijk he! Ook onze kinderen moeten al eens stil op hun stoeltje zitten en luisteren naar de juf :D!).

- Het middagmaal wordt niet in een bomvolle, lawaaierige refter genuttigd, waar het OFWEL oorverdovend druk is OFWEL net geen woord mag gezegd worden, de leerlingen eten samen met hun juf gezellig in de klas. Er worden taakjes verdeeld om de drankjes rond te delen en om de klas netjes te houden.

- In de namiddag is het ofwel 'werktijd' ofwel 'stille werktijd'. De leerlingen krijgen de kans om hun taal-, reken-, WO-, vrije teksten-... af te werken én gaan op onderzoek! Onderzoekjes zijn zelfgekozen mini-projecten, die alleen of (meestal) in een klein groepje van 2 of 3 leerlingen worden uitgewerkt. Er wordt gekeken WAT ze precies te weten willen komen over hun onderwerp, HOE ze dat kunnen opzoeken (in boeken, door op uitstap te gaan, op het internet, door enquêtes af te nemen, iemand te gaan interviewen...) en gaan vervolgens aan de slag. Dit wordt uiteraard ook sterk begeleid door de juf, die stimuleert door ook vragen te stellen, die sowieso al in het leerplan staan --> de leerlingen leren dus zonder het zelf te beseffen en alle nieuwsgierigheid, leergierigheid wordt dus enkel maar geprikkeld! Vervolgens worden deze onderzoeken in fiches 'gegoten'. Voorzien van een passende foto, illustratie, kunstwerk, maquette of ...

- Vrijdagnamiddag: ofwel is het voorstellen van de projecten ofwel atelier ofwel forum.

Voorstellen van de projecten: de leerlingen vertellen aan de rest van de klas WAT ze te weten gekomen zijn over hun onderzoekje. Eigenlijk geven zij hier de WO-lesjes onder begeleiding van de juf (die de voorstelling eerst al heeft voorbereid en ingeoefend met hen). Ze stellen voor dmv filmpjes, foto's, meegebrachte materialen, een powerpoint, een zelfgemaakte poplet (animatiefilmpje dat ze op de computer maakten), een toneeltje... De rest van de klas kijkt geboeid (en dus ook weer respectvol naar mekaar toe) en is opnieuw aan het leren zonder het eigenlijk te beseffen ;-) (hihihi ze worden er daar nogal ingeluisd eh :-D). Tijdens deze voorstellingen zijn de ouders STEEDS welkom! De ouders, die willen mogen dus komen kijken en zetten zich achterin de klas.
Eerlijk is eerlijk, eerst dacht ik (mijn eigen vooroordeel dus): als kinderen zelf mogen kiezen waarover ze leren/opzoeken, ga je toch alleen maar thema's krijgen als: 'dinosaurussen, pony'kes, tv-programma's, ballerina's etc.', awel daar ben ik misschien nog het meest van al van geschrokken! We mogen er écht wel op vertrouwen dat onze kinderen ALLE nodige dosis leergierigheid in zich hebben om zich effectief te verrijken/ontwikkelen. Enkele voorbeelden van projectjes (lang niet allemaal dus) die dit jaar de revue passeerden in dochterlief haar klas: de spijsvertering, Anne Franck, het roodborstje, de oude steenkoolmijnen, waar komen de kleuren uit een regenboog vandaan, planeten, de eerste en tweede wereldoorlog, de titanic, wat is 'bloed' precies?, wat moet je doen als je een bloedneus hebt?, Moeder Theresa (ik ben dat hier niet aan het uitvinden he), hoe wordt een animatiefilm gemaakt?, hoe werken graanmolens?, hoe ongezond is frisdrank?, het Verenigd Koninkrijk, de jaguar, de zee en nog veel meer!! Ik sta nog steeds versteld wat mijn dochter soms allemaal komt te vertellen! Ik denk niet dat ik op mijn 8 jaar al enig besef had over wie Hitler geweest is, over de functie van de endeldarm, over wie Moeder Theresa was, laat staan dat ik het onderscheid had kunnen maken tussen gewervelde en ongewervelde dieren... Bovendien stopt het leren thuis niet! Waar vroeger na school de boeken TOE gingen, gaan ze nu soms nog verder op onderzoek uit (zo stelde onze zoon de vraag: hoe wordt papier eigenlijk gemaakt? En hoeveel soorten bakstenen bestaan er? --> wupakee onderzoeken die thuis gevoerd worden, zonder dat ik er ook maar iets voor moest aanmoedigen).

Na afloop krijgen alle kinderen alle fiches in hun map en de leerkracht voorziet geregeld een toets (jaja ze krijgen er ZELFS ook toetsen) over de leerstof, die je terug kan vinden in de einddoelen. (zo giet ze zelf alle onderwerpen in de tijdlijn en stelt ze bijkomende vragen, zodat deze passen binnen het leerplan).

Atelier: (en hier moet ik écht proberen objectief te blijven, want hier ben ik MEGA fan van!): Als voorbereiding op het latere beroepsleven worden er allerlei ateliers georganiseerd in de hele school (het hele gebouw wordt trouwens ook écht gebruikt en staat ter beschikking van de kinderen, zowel tijdens werktijden als tijdens ateliers als tijdens onderzoeken...). De hele school (ook de jongste kleuters) mag kiezen aan welk atelier hij/zij wil deelnemen (dit wordt uiteraard op voorhand georganiseerd en gepland). Zowel leerkrachten als ouders mogen ateliers organiseren. Dus waaruit kunnen de leerlingen zoal kiezen (en hoe meer ouders er komen helpen, hoe uitgebreider deze keuzewaaier): breien, schilderen (zelf verf leren maken), kleien, technologie, robotatelier (leren programmeren), houtatelier, bouwatelier, naaien en haken, tuinieren, bewegingsatelier, toneelatelier, dansatelier, uitstap naar het rusthuis, uitstap naar de struisvogelboerderij, paardrijden, yoga, verhalen vertellen, pizza maken, smoothies maken ... Het aanbod is elke keer weer anders en elke keer weer immens! Om de 14 dagen worden deze ateliers gehouden, zodat de kinderen een heel schooljaar lang kunnen 'proeven' van deze vaardigheden, die vaak niet bij het schoolleven geplaatst worden, maar wel des te belangrijker zijn in onze samenleving en in de échte wereld!

Forum: De hele school komt samen en sommige klassen stellen hun klasproject (de kleuters en eerste graad werkt soms nog klasonderzoeken uit waaraan de hele klas meewerkt) voor, verjaardagen van groot en oud worden gevierd en er worden schoolafspraken gemaakt of herhaald.

Verder ook nog:

 Waarin Freinetonderwijs zich ook nog onderscheid van het reguliere onderwijs:

- Bewust kleinere klasgroepen waarin ELK kind aan bod kan komen (en niet met ellebogen moet werken om zichzelf toonbaar/hoorbaar te maken)
- Een enorme ouderparticipatie: ouders zijn op elk moment van de dag welkom! Zo mogen we mee verjaardagen vieren in de kleuterklassen, mee komen helpen tijdens bijv. paasontbijt, carnavalfeest, kerstfeest, ateliers..., we mogen 's morgens bij onze kinderen op de speelplaats blijven tot de bel gaat en gaan onze kinderen 's avonds halen aan de klas zelf (zo hebben we dus ELKE dag de kans om een praatje te maken met de juf van onze kinderen), worden in de klassen uitgenodigd tijdens toneeltjes, projectvoorstellingen etc.
- Er werd dit jaar een heel (anti)pest-buddy-methode opgericht om pesten nog meer te voorkomen en genezen! Hierbij gaat er zowel aandacht naar het slachtoffer als naar de 'pester' (want ook deze heeft aandacht nodig en liefst iets meer dan enkel even 'gestraft' te worden).
- Er heerst een enorm huislijke, vertrouwelijke sfeer in de klassen en op school. Als je de directie tegenkomt in de gangen of op de speelplaats, zwaait ze je van verre al gedag en je kan ALTIJD (zelfs onaangekondigd) bij haar terecht met vragen, opmerkingen waar ook ALTIJD naar geluisterd wordt (én indien mogelijk ook iets mee gedaan wordt!). Je hebt er niet het gevoel dat er een hiërarchie heerst met bovenaan directie, dan leerkrachten en onderaan de leerlingen! Er heerst een enorm respect tussen iedereen! Van leerlingen naar leerkrachten en omgekeerd! Deze huislijke sfeer wordt ook nog eens in de hand gewerkt op allerlei manieren: de kinderen van de lagere school mogen hun pantoffels aandoen in de klas, de juffen moeten niet met 'juf' aangesproken worden (ook al doen we dat meestal uit gewoonte wel :D)... Maar toch zonder dat er een anarchie gaat heersen (uiteraard zijn er afspraken, waar iedereen zich aan dient te houden, het zou nogal schoon zijn anders :D).
- Ze proberen erg om de school als een geheel te beschouwen, waarbij de oudere kinderen de kleintjes kunnen helpen (tijdens ateliers, tijdens klasdoorbrekend werken, leerlingen van de lagere school komen voorlezen of poppenkast spelen in de kleuterklassen...).

Hoe uit zich het ervaringsgerichte nog?

Op school is er een leerlingenraad met uit elke klas enkele 'vertegenwoordigers'. Op deze raad worden allerlei vragen, opmerkingen, ideeën voorgesteld. Hier wordt echt naar geluisterd en indien mogelijk ook iets mee gedaan. (dit lukt jammer genoeg niet altijd: zo wilden de leerlingen heel graag een zwembad op de speelplaats, maar er is hen dan wel uitgelegd geweest dat dit praktisch niet haalbaar was én ook uitgelegd waarom niet :D LOL, charels!) Zo werd er onlangs op vraag van de leerlingen opnieuw een overnachting op school gepland, een carnavalsfeest georganiseerd (dat is dus niet standaard, het hangt echt van de leerlingen zelf af) en zelfs het thema van het schoolfeest wordt volledig  door de leerlingen zelf gekozen (dit jaar 'een reis rond de wereld' --> een ideetje dat dochterlief nog mee geopperd had zelfs, kan je nagaan hoe trots ze is dat mede haar idee werd uitgekozen!)

Ik vergeet nu misschien nog 101 dingen die maken dat een freinetschool een freinetschool is, maar de belangrijkste heb ik nu zeker wel opgesomd. Kernwoorden: ervaringsgericht, respect, ouderparticipatie, welbevinden! 

Dusss nogmaals: NIET de leerstof maakt het verschil wel de leerMETHODE! 

Grote wasjes, kleine wasjes...

Het is een tijdje stil geweest in blogland, maar daar zit de paasvakantie uiteraard wel voor iets tussen (lees: geen tijd). Slecht excuus? Misschien wel, maar so be it!

Ondertussen ben ik aan het experimenteren geslagen met het maken van natuurlijke verzorgmiddeltjes. Sommige onder jullie vroegen me om een aantal receptjes te delen, dus hieronder mijn voorlopig best bevonden middeltjes:

DEO:

Dit is écht de moeite! Ik ging er aanvankelijk nog vanuit dat geen enkele zelfgemaakte deo ging kunnen tippen aan de varianten uit de winkel, maar niets is minder waar. Deze deo doet wat hij hoort te doen (zweetgeurtjes weg houden), smeert gemakkelijk uit (zonder vlekken) en momenteel ook ideaal van textuur en geur énnn last but certainly not least: bevat dus uitsluitend GOEDE dingen (wat over de winkelbroertjes en -zusjes niet gezegd kan worden --> aluminium, alcohol... zijn allemaal NIET ok!):

Ik gebruikte een klein weckpotje (te koop bij ikea per drie) en vulde dit met volgend mengsel:

8 el maizena (ik heb dat zelf niet dus ik gebruikte arrowroot, maar laat dit jullie er niet van weerhouden de maizena-versie te proberen)
8 el baking soda (ik koop deze online via pit-pit.com)
6 el gesmolten kokosolie
enkele druppels etherische olie (ik gebruikte lavendel)

In een papje onder mekaar mengen en in je weckpotje doen en klaar!! Alleen een beetje uitkijken bij warmer weer, want dan wordt de kokosolie dus vloeibaar en smeerrt je deo minder makkelijk uit (ik zet hem dan even in de koelkast).

WASMIDDEL:

Zie vorige blog! Soms heb ik het gevoel dat er toch nog wat vlekken op mijn kleding zit... maar toen ik overschakelde op mijn vorig wasmiddel had ik dat eerlijk gezegd ook nog... Ik wissel nu dus een beetje af tussen het ene en het andere.

VLOERREINIGER:

Zie vorige blog! Ik gebruik mijn wasmiddel dus evengoed als vloerreiniger en hier ben ik dan weer wel supertevreden over!

WASVERZACHTER:

1 kopje baking soda
6 kopjes azijn
etherische olie

Let op! De baking soda en azijn beginnen samen enorm te bruisen, voeg de azijn daarom stapsgewijs toe en blijf. Indien je het mengsel in een plastic fles giet, laat je deze best open staan tot alles wat is uitgebruisd. Ik merk op dat er telkens een laagje baking soda naar de bodem van de fles zakt, daarom schud ik voor elk gebruik flink met de fles én draai ik vervolgens ook snel het dopje van de fles open zodat je niet plots met een kleine explosie zit :-).

SHAMPOO:

HELP!! Hier heb ik nog steeds geen absoluut goed recept voor gevonden. Ik probeerde volgend recep uit:

- 16 gr natuurzeep (dat kan olijfzeep, castillezeep... zijn, ik gebruikte een blok van weleda)
- 1l kokend water

Op zich maakte dit het haar wel schoon, maar door de moeilijk 'inkneedbare' structuur vond ik hem niet makkelijk in gebruik en gebruikte ik er bovendien weer veeeeeel meer van dan bij een gewone shampoo.
Dan heb ik een tijdje geprobeerd onze haren te wassen louter en alleen met de BLOK natuurzeep en eerlijk is eerlijk... dit werkte evengoed (iets minder gekokkerel dus).

Eigenlijk werkt het wassen met water ook best prima, ZEKER bij zoonlief met zijn prachtig dikke blonde manen!

Alleen... zucht... eerlijk is eerlijk... miste ik soms wel écht die frisse geur van pasgewassen kinderhaartjes en ben vervolgens weer in de val gestapt en opnieuw shampoo uit de winkel gekocht (shame on me!). Maar ach... alles is een leerproces, dus ik blijf voorlopig een beetje afwisselen tussen dit alles (blok zeep, geen zeep, winkelshampoo...).

Verder gebruiken we hier erg veel kokosolie voor allerlei dingen: kokosolie + wat etherische olie laten afkoelen en je kan dat gebruiken als lippenbalsem (of zalfje op bijv. muggenbeten of geschaafde knietjes). Gebruik je een antibacteriële olie zoals bijv. tea tree heb je meteen ook een ontsmettend zalfje in huis (mama's met erg jonge kindjes: tea tree is nog niet geschikt voor de allerjongsten, een alternatief is ravinsara deze is wél geschikt voor baby's en peuters!!).

Ziezo ondertussen blijf ik recepten opzoeken en uitproberen! De échte aanraders zal ik jullie niet weerhouden en kom ik nog wel posten ;-)!

Over labels en hokjes...

Over het toekennen van diagnoses bij kinderen (en volwassenen) valt veel te zeggen en het lijkt de  laatste jaren nogal een hot item te zijn, waar we vaak gewoon niet omheen kunnen, want... steeds meer en meer kinderen krijgen 'etiketjes' opgekleefd: autisme, adhd, dyslexie, hoogsensitief, dyspraxie, dyscalculie, add etc. Niet geheel onterecht dus dat er veel mensen zijn, die kritiek uiten over dit overdreven 'hokjes denken'.  Je zou er zelf bijna rillingen van gaan krijgen totdat ... je in de positie komt te staan dat je merkt dat er een en ander 'anders' loopt bij je eigen kind. Plotseling maakt het dan niet meer uit of er nu in hokjes gedacht wordt of niet, zolang jij maar weet WAT er precies met je kind aan de hand is en... meer specifieker nog: WAT je kan doen om je kind zo optimaal mogelijk te begeleiden in zijn/haar ontwikkeling!

Ik vergelijk het een beetje met een vitamine- of mineralentekort... je kan langs de buitenkant signalen opmerken waarvan je niet weet waar ze vandaan komen. Je kan je door een ijzertekort erg moe voelen en daardoor ga je wat vroeger slapen elke avond, maar ... deze reactie gaat weinig verandering brengen in je lichaam natuurlijk, zolang je ijzergehalte te laag blijft. Een onderzoek kan dus leiden tot een oorzaak, waaruit soms ook enkele behandelingen kunnen voortvloeien. Bij het stellen van een diagnose (of toekennen van een 'labeltje') is het vaak precies zo...

We hebben allemaal (of toch de meesten onder ons) een opvoeding meegekregen van thuis en baseren ons daarop als we zelf onze kinderen gaan opvoeden (we kijken welke dingen we willen meenemen en welke dingen we net helemaal anders willen gaan doen). Heel vaak (hoop ik toch) baseren we ons ook op ons buikgevoel... maar... ik spreek nu uit ondervinding dat dit 'buikgevoel' bij een kind mét labeltje niet altijd leidt tot een correcte aanpak. Zo weet ik dat ik een hoogsensitieve dochter niet moet gaan straffen als hij/zij een arrogante mond opzet en dat ik veel meer bereik met begrip, compassie en een goed gesprek waaruit naar boven komt wat er binnenin haar speelt waardoor ze zich zo gaat gedragen. Ik weet dat ik een zoon met autisme net wél even duidelijk moet maken dat zo'n arrogantie NIET ok is en dat hij er helemaaaaal geen baat bij heeft dat ik daar dan al te veel op inga (en een 'woordenwaterval' op hem afvuur). Hij vraagt eigenlijk bijna de tegenovergestelde aanpak.

Het gaat hem dus om het combineren van een moederinstinct (buikgevoel) met een dosis theoretische kennis. Dat kleine beetje achtergrondinformatie zorgt soms voor een wereld van verschil... In mijn ogen is het stellen van diagnoses (indien ze correct gebeuren UITERAARD en het liefst nog multidisciplinair) helemaal niet zo verkeerd, omdat ze je handvaten geven waar je anders misschien nooit zelf opgekomen zou zijn.

De kunst is om deze theoretische kennis in je achterhoofd te bewaren, terwijl je blijft opvoeden vanuit je hart/buik/ziel en daarbij komen die 'labeltjes' dan écht wel op de allerlaatste plaats. 

Zij is twee en ik zeg... HELP!

'Ik ben twee en ik zeg NEE', elke ouder van een opgroeiende tweejarige kent dit fenomeen. En zodus ook wij... We zitten momenteel voor de derde keer op rij in die gezellige fase van de peuterpuberteit. Wat een dankbaar gegeven!

Ouders die zich ook in deze fase bevinden, voelen zich soms ten einde raad en weten begot niet meer wat nog allemaal uit de kast toveren om hun kleintje weer kalm te krijgen: negeren, time-outs, toegeven, troosten, vasthouden in een houdgreep om te doen kalmeren, even naar hun bedje brengen, straffen in de hoek, kwaad worden en roepen, voor afleiding zorgen, een 'pets' op de billen... om eigenlijk allemaal tot hetzelfde resultaat te komen: NIETS! Want zo'n kleintje laat zich door niets of niemand tegenhouden en raast als een kleine orkaan alsmaar door!

Momenteel zitten er twee van deze kleintjes in onze familie en naar aanleiding daarvan schrijf ik dit stukje. Wat doe IK? Hoe pak IK het dan aan? De ervaring van mijn twee vorige kinderen leert me dat ik echt compleet van mijn stuk kan geraken als mijn tweejarige een driftbui krijgt. Na wat dieper te gaan graven in deze gedachte, kwam ik erachter waarom dat zo is... Niet alleen kan het gekrijs, getier, gebonk en soms oorverdovende lawaai me tegen het plafond jagen... de hoofdvraag die ik me steeds stel is echter: 'welke behoefte schuilt hier nu achter?'. Wat heeft MIJN KIND, op DIT ogenblik, in DEZE situatie nodig- en hoe kan ik daaraan tegemoet komen?

Wel, eigenlijk is het heel simpel: op deze momenten heeft je kind het gewoon NODIG om eens goed tekeer te gaan... Niet overtuigd? Probeer dan eens toe te geven en kijk wat er gebeurt... Bijv.: huilt je kind om een snoepje? --> geef er eens eentje, ik durf erom te wedden dat binnen de korste keren hij/zij opnieuw aan je been staat te gillen om NOG een snoepje of NEEN NIET DAT SNOEPJEEEE EEN ANDERRRRR!!!! Ze hebben het gewoon even nodig om hun vervelende gevoel kwijt te kunnen en zoeken daarom situaties op waarin ze hun zin niet krijgen, want dat geeft een reden om even lekker te kunnen zeuren/hangen/brullen/tieren/kwaad zijn...

Ik ben dus absoluut geen voorstander van 'negeren' op die momenten, simpelweg omdat ze je erg nodig hebben dan (niet je fysieke contact daarom, wél je nabijheid en je aandacht/verduidelijking wat er met hen aan de hand is). Ik verwoord ook steeds wat ik zie: 'ik zie dat je boos/verdrietig bent, dat is ok, wees maar eens lekker even boos', maar zonder toe te geven aan elke gril (neen dat snoepje krijg je nu niet). Dat stelt hen gerust, al duurt het dan vaak nog wel even voordat het razen wegebt. Ik moet ook erg mijn best doen om niet te vervallen in een soort afleidingsmanouvre waarbij mijn doel is om zo snel mogelijk de rust weer in huis te doen keren! Want ook dat werkt averechts en kinderen gaan gewoon verder en verder totdat ze ergens anders op stuiten wat hen doet 'ontploffen'.

De truk is dus om jezelf niet constant de vraag te stellen hoe je de driftbui zo snel mogelijk weer over kan laten gaan, maar hem gewoon even te laten 'zijn' (niet gemakkelijk zenne als je aan de schoolpoort staat, je kind in de auto moet krijgen om op tijd te kunnen vertrekken, je in de winkel aan de kassa staat...)

Na drie kinderen ben ik inmiddels niet meer zo bezig met de vraag wat mijn kind nodig heeft tijdens die momenten, ik ga er gewoon vanuit dat ze het nodig hebben om eens lekker uit te razen. OPGELET!! Uiteraard gaat het hier enkel op typische peuterpubertaferelen... als mijn kinderen oprecht honger hebben of moe zijn, geef ik wel toe aan hun vraag... zou maar erg zijn anders. Ik ga echter wél dieper in op mijn EIGEN behoeften (en die van de oudste 2). De oudste krijgen een hoofdtelefoon of gaan even uit de  buurt, ikzelf durf die koptelefoon dan ook wel eens even opzetten (maar blijf wel in de buurt) of ik ga wél even uit de kamer als manlief in de buurt is (mekaar een beetje aflossen helpt), ik zoek naar oplossingen voor MEZELF om deze situatie de baas te kunnen (zo laat ik bijv. enkele mantra's door mijn gedachten glijden: 'het is een fase en alles gaat voorbij' of 'liefdevol handelen is de oplossing voor alles'...

Het lijkt zo moeilijk, die KLIK maken, maar als het je lukt, krijg je er zooooveeel rust in je hoofd voor in de plaats! Je laat je niet langer meevoeren door het moeilijk moment, maar ziet het relatieve ervan. Maarrrr HEY, ik ben moeder Theresa niet en ik val best nog wel eens in de valkuil me wél te laten meeslepen. Dan begin ik te tieren, roepen, gaat mijn hart tekeer... Vreselijk, zowel voor mezelf als voor mijn kleintje! Maarrrr... me hiervan bewust worden, kan dan vaak ook weer voor een ommekeer zorgen, want IK en alleen IK ben verantwoordelijk voor mijn daden én ook mijn gedachten. 

Aan allen die zich momenteel in deze fase bevinden: veel succes, maar ook veel plezier! Want uiteindelijk is het wél waar wat ik hierboven schreef: het IS maar een fase en eens die voorbij is, ga je nog met heimwee terugdenken aan dat grappig, roodaangelopen varkentje dat op de grond staat te stampen, omdat je zijn stift waarmee hij de muren vol schreef, afpakte! 

Ik kan dat niet?

Enkele dagen geleden passeerde er op facebook een foto van een vroegere klasgenoot van me. Op de foto was een prachtig aquarelschilderij te zien dat ze net had gemaakt. Mijn eerste idee was: "Wauw! Zo mooi!", gevolgd door een: "Dat kan ik niet... Kon ik dat maar...". Gelukkig voor mezelf nam ik  die gedachten meteen onder de loep... (een aanradertje trouwens; denken over je denken).

KAN ik dat niet? Kan ik DAT niet? Kan IK dat niet? Kan ik dat NIET? Hoezo? Ik heb twee handen, vingers, een tafel, papier en ZELFS aquarelpotloodjes in huis? Hoezo ik kan dat niet? Ik hoef je niet te vertellen wat eruit volgde... hupakee! Potloodjes, papier, bekertje water en penselen op tafel! Ik besefte dat het resultaat misschien niet zo mooi zou zijn als dat van mijn facebook-vriendinnetje, maar waarom hoefde het ook al daarom te draaien? Waarom zijn we zo gefocust op dat eindproduct? Zolang ik handen, potlood en papier heb, is er geen reden om aan te nemen waarom ik niet zou kunnen tekenen (hoe het eruit zou gaan zien, was een andere vraag). 

Gaandeweg kwamen ook mijn jongste dochtertje, zoonlief en een vriendje dat bleef spelen bij me zitten. Samen lekker knutselen! Mijn gedachten dwaalden weer af... Op welk moment beginnen wij in ons leven zo te twijfelen aan onszelf en aan ons kunnen? Als opgroeiende kleuter ben je nog apetrots op alles wat je doet. 'KIJK EENS MAMA! ZIE EENS WAT IK AL KAN!! EN IK KAN NOG MEER ZENNE!!'... Ik hoorde de twee jongens tegen mekaar praten: 'Kijk eens wat ik gemaakt heb?!' en 'Ja dat kan ik ook!' . Wanneer beginnen we onze tekeningen te verstoppen achter ons hand als er iemand passeert? Wanneer stoppen we met zingen als we merken dat er iemand de kamer binnenkomt? Vanaf wanneer durven we niet meer enthousiast te dansen op de dansvloer, tenzij we voorafgaand enkele glazen achterover kappen? Wanneer kiezen we ervoor om alles waar we als kind zooo zeker van waren in ons leven (KIJK EENS WAT IK KAN!) plots in twijfel te gaan trekken? En waarom?

Mijn gedachten gingen verder en ik bekeek mezelf even als mama-zijnde. Hoe draag ik ertoe bij dat mijn kinderen gaan denken dat enkel het resultaat telt? Ik besef dat ik al best veel in dat  potje 'resultaatgerichtheid' gestoken heb. Elke keer als mijn kinderen een knutselwerk komen tonen, is mijn eerste reactie: "Goh wat mooi!" (of dat nu mooi is of niet). Hoe onbewust en goedbedoeld die woorden ook zijn, ze dragen er wel toe bij dat mijn kinderen gaan denken dat alles wat ze nu knutselen 'mooi' moet zijn. Uiteraard spreek ik ze, net als elke andere ouder, uit om mijn kind zijn/haar zelfvertrouwen te vergroten, maar is dit de juiste manier dan? Ik besloot om enkele alternatieven te bedenken en kwam op de volgende uitspraken (eveneens erg positief, echter veel minder productgericht):
- Vertel eens iets over je tekening! Of simpeler nog, als een kind je iets toont dat hij gemaakt heeft, zeg je: 'Vertel!'
- Ik zie dat je veel (bijv.) oranje hebt gebruikt. Hou je van die kleur? Of waarom heb je dat gedaan?
- Wat vond je het moeilijkste om te doen?
- Heb je ervan genoten om deze tekening te maken?
- Hoe ben je aan de slag gegaan? Hoe heb je dit gemaakt?
- Hoe voelde het voor jou om dit te maken?
-...

Terwijl ik eigenlijk zo kan genieten van de processen an sich, zijn de woorden die uit mijn mond komen, toch vaak eerder gericht op dat eindresultaat... Uit gewoonte... omdat ze zelf tegen mij gezegd geweest zijn toen ik klein was... omdat ik er nog nooit eerder bij stilstond...? Als ik zie hoe onze kids in de tuin een tent in mekaar steken, is dat PUUR GENIETEN! En wat doe ik? Onbewust rollen die woorden weer uit mijn mond: 'Wauw wat een leuke tent mannen!'. Terwijl ik eigenlijk bedoel: 'Ik vind dit zo fantastisch dat jullie samen aan het werken zijn en oplossingen bedenken! Het is zo leuk om jullie samen te zien ploeteren en wroeten!' Pas op hoor ik overdrijf nu een beetje om mijn bedoeling hier weer te geven, uiteraard zeg ik ook wel zo'n dingen, maar toch merk ik dat die resultaatgerichte antwoorden sneller/makkelijker in me opkomen.

Toen ik ontwaakte uit mijn gedachtenwolk en naar mijn tekening keek, die stilaan wat vorm begon te krijgen, moest ik lachen... het resultaat zag er inderdaad niet uit zoals op de foto op facebook, maar was lang ook niet zo slecht als ik eerst had gedacht. Maar dat interesseerde me ondertussen allang niet meer... de levensles, die ik meekreeg tijdens het tekenen, was me zoveel meer waard dan het eindproduct. 

Hét geheim van goed ouderschap...

...heeft volgens mij NIETS te maken met opvoeden zelf. Probeer dat trouwens maar eens los te laten, je kind heeft kracht genoeg in zichzelf om goed te ontwikkelen en vooruit te geraken! Vertrouwen hebben in je kind, is een mooie aanvulling op dat veelbesproken opvoeden! Het grootste geheim schuilt hem volgens mij trouwens eerder in het creëren van een goede organisatie.

Als mama lijk ik steeds een stapje VOOR te moeten zijn op alles en hoe beter ik dit onder de knie krijg, hoe meer rust er in ons gezinnetje komt. Toegegeven: in ons zorgintensieve gezin is een goede organisatie bijna van levensbelang en ik kan me voorstellen dat dit iets minder prioritair is in gezinnen met wat minder zorg. Zowel hoogsensitiviteit als autisme zorgen er hier voor dat een klein beetje minder voorbereiding op sommige dagen kan ontaarden in enorme overprikkelingskids met woedeuitbarstingen, driftbuien, huil/krijsuurtjes als gevolg en hey... eigenlijk is dat best ok. Soms hebben kinderen écht even nood aan lekker uithuilen (liefst van al nog met mond wagenwijd open, lekker veel lawaai en soms zelfs nog wat gestampvoet erbij). Dat is echt helemaal OK! En op die momnten is het echt heel zinloos om je er tegen te willen verzetten. Gewoon even ondergaan, empathisch reageren en er gewoon even 'zijn' voor hen is dan al voldoende en dan keert de rust vanzelf weer terug.

Maar als zo'n huilbui wordt veroorzaakt door overprikkeling, kan ik ze soms net door die voorbereiding wat voor zijn. Enkele voorbeeldjes, waarvan elke mama er ongetwijfeld wel enkelen van zal herkennen:

- Op woensdagnamiddag hebben mijn kinderen steeds een REUZEHONGER! Tegen dat we van school thuis zijn, is het ruim 13u gepasseerd en zijn ze echt compleet uitgehongerd :-D. De tafel op voorhand klaarzetten zodat we METEEN kunnen beginnen eten, helpt hier enorm! 

- Tijdens de gewone schooldagen kan honger eveneens zorgen voor een mega-overprikkeling en dus voorzie ik steeds een snackje voor onderweg in de auto of voor als ze thuis zijn.
- Vakantie/weekend = veel 'oningevulde' vrije tijd = op sommige momenten een hel voor mijn zoontje --> op voorhand activiteiten plannen en deze op zijn kalender zichtbaar maken, helpt.
- Als thuisblijfmama heb ik het grote voordeel heel veel te kunnen voorbereiden zonder de kindjes rondom mij: kleertjes klaarleggen voor de dag nadien, boterhammen smeren, tafel alvast dekken, snackjes klaarleggen die ze zelf in hun boekentas moeten stoppen, verse fruitsapjes maken zodat deze klaar zijn als ze thuiskomen...
- Op tijd kleertjes aankopen voor het nieuwe seizoen voorkomt: overprikkelde kinderen die als het plots mooi weer wordt shirtjes/schoenen aanmoeten, die knellen of niet goed meer zitten OF te dikke truien waarin ze gaan zweten (te warm hebben, is hier bij alledrie een ENORME oorzaak van uitbarstingen). --> al moet ik toegeven dat dit punt het allermoeilijkste blijft voor zoonlief en alle voorbereiding van de wereld helpt hem op sommige momenten nog niet op deze moeilijke momenten jammer genoeg (het ultieme hulpmiddel hiervoor blijf ik echter zoeken, want waar een wil is, is een weg!)
- Altijd een stapje vooruit denken door bijv. op tijd de verkleedkleertjes voor Carnaval te zoeken/knutselen --> ruim op voorhand testen op vervelende naden/kriebelende etiketjes of prikkende stoffen (dit bespaart een hoop ellende als de dag zelf iets niet in orde blijkt te zijn).
- Zelfs het spelen kan je organiseren: zo zet ik soms eens een bak speelgoed (waar al een tijdje niet meer mee gespeeld werd) op tafel en dit nodigt vanzelf uit tot zelfstandig spel. Of ik vervang geregeld onze speelgoedbakken door bakken, die ik even opzij gezet had. En je kan ook gewoon eens een 'knutselnamiddag' organiseren door al het knutselgerief demonstratief tentoon te stellen --> werkt GEGARANDEERD!
- Verveling in de auto kan je tegengaan door bakjes/zakjes met zo'n zipsluiting (dat is niet het juiste woord, maar kom je snapt wel wat ik bedoel...) te vullen met prulletjes, waar ze ook al tijdlang niet meer naar omkeken.
- Onze peuterpuber weigerde na een vermoeiende schooldag om mee naar huis te komen. Ze tierde, gilde en ging op de grond liggen, wilde niet mee stappen, maar ook niet gedragen worden. Sinds ik haar met een buggy ga halen waarin ze rustig mag zitten met haar knuffel/tutje/stukje appel gaat het veel beter. Die buggy zorgt ervoor dat ze even in haar veilig coconnetje kan kruipen en dat is net hetgene waar ze na een drukke schooldag behoefte aan heeft. Bovendien is zo'n buggy ook nog eens reuzehandig om alle boekentassen/zwemzakken van de anderen aan te hangen --> bye bye muilezeltje mama of zeurende kids die hun boekentasje niet willen dragen.
- ...

BELANGRIJK IETS!! Om je kindjes te sussen/troosten als ze een uitbarsting hebben/gaan krijgen, is het GEEN goed idee om iets in hun mondje te stoppen: tutje, snoepje, stuk brood/appel... Waarom niet? Als we als volwassenen vaak teruggrijpen naar voedsel tijdens een moeilijkere periode (emo-eters) ligt de oorzaak daarvan vaak in onze kindertijd. Het klinkt misschien erg vergezocht, maar als je je kindje telkens wanneer het zich boos/verdrietig/ongemakkelijk voelt, iets te eten gaat geven of een tutje in zijn/haar mond stopt, is het niet verwonderlijk dat ze deze gewoonte ook als volwassene mee zullen dragen.

Voor de mama's van mini's raad ik graag enkele boeken van Aletha Solters aan: 'De taal van het huilen' of 'baby's weten wat ze willen' ;-)! Hier lees je meer over waarom het gebruik van fopspeentjes en dergelijke troostmiddelen vaak af te raden zijn...

 Ongetwijfeld zijn er nog een hoop zaken, die ik nu vergeet op te sommen en ongetwijfeld gebruiken jullie zelf ook van deze 'magische' hulpmiddelen. Maar ik ben ook erg benieuwd naar wat jullie helpt! Laat het gerust weten, ik kijk er al naar uit om wat nieuwe tips toe te kunnen voegen aan onze routine ;-)! 

Een mijlpaal...

Wanneer je zwanger bent en je hoofd vol verwachtingen zit, denk je aan alle mijlpalen, die je kind ooit zal bereiken... Eerste lachjes, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste keer naar de onthaalmoeder, eerste keer naar school, lagere school, eerste tandje kwijt... 

'Laatste keer naar de logopedist' stond niet in mijn lijstje destijds... Niemand gaat er immers vanuit dat iets 'vanzelfsprekends' als leren praten, aangeleerd zou moeten worden. Het komt... zoals de meeste vanzelfsprekende dingen VANZELF... toch?

Ik heb nooit het gevoel gehad dat onze kleine man later dan anderen begon te praten, maar het werd wel redelijk snel duidelijk dat hij er een eigen taaltje op nahield, dat anderen niet steeds leken te begrijpen. Geen probleem, hij had nog tijd... we gaven hem die tijd. Maar toen hij op het einde van de eerste kleuterklas nog steeds erg veel klanken systematisch verving door een 'T', was het tijd voor wat externe hulp. Zijn eigen taaltje zat nu zo 'vastgeroest' dat hij er zich maar erg moeilijk van kon losmaken, bovendien was hij voor buitenstaanders zo goed als onverstaanbaar (zelfs wij begrepen niet altijd wat hij bedoelde). Twee keer per week startte onze kleine kleuter bij de logo. Best veel voor zo'n klein mannetje, dat na schooltijd een enorme behoefte aan rust en verwerkingstijd had. Zelfs tijdens de grote vakantie bleef hij gaan: we visten hem dan even voor de les uit het zwembad om hem dan enkele minuten later met zijn natte haartjes op een stoeltje te zien zitten wiebelen. De logolesjes zelf waren superleuk en eigenlijk was het voor hem vooral een beetje gaan spelen en oefenen, maar toch wil ik er niet flauw over doen. Het vergde wel degelijk inspanning van ons kleine spook. Het was leuk om te zien hoe hij zich er amuseerde (of het varkentje al eens uithing), maar als mama speelde het toch ook vaak in mijn achterhoofd: 'Waarom moet mijn mannetje zoveel moeite doen om iets te leren wat bij andere kindjes zo vanzelf gaat?'. Niet leuk, maar veel tijd om te treuren was er niet als je zag met hoeveel plezier hij er in de spelletjeskast dook :-)! 

Vandaag is het zover! Veel sneller dan gedacht eigenlijk mogen we de logopedist volgende week gedag zwaaien! De 'klik' waar we al zo lang op zaten te wachten, is eindelijk gemaakt! Hij hoort nu zelf hoe woordjes horen te klinken en merkt het zelf wanneer hij ze fout zegt! Van het ene moment op het andere lukte het hem wél om zichzelf te verbeteren en te zoeken waar hij fout zat! Van het ene moment op het andere is hij nu ook voor andere mensen verstaanbaar! Het kost hem nog moeite, dat zie ik! Maar zijn doorzettingsvermogen en grote wil het 'goed' te willen doen, helpen hem elke dag meer en meer vooruit! Tool is nu SCHOOL, Te-he is Sterre en not is nu NOG, Bravo lieve schat!! 

Met een beetje weemoed denk ik terug aan deze periode en het valt me op hoe deze kleine man alweer het grote geluk had iemand in zijn leven te hebben, die het zoooo goed met hem voor heeft! De ideale persoon voor hem, op het ideale moment, op de ideale plaats! Zijn logopediste wist hem steeds weer te motiveren (met spelletjes, met beloningskaarten, stickers, extra grote stickers/magneten, cadeautjes, snoepjes voor verjaardagen en Sinterklaas, versieringen in haar bureau, boeken binnen de jaarthema's...), ze werd niet afgeschrikt door zijn wiebelbillen of soms ondeugende uitspattingen. Ze bleef kalm en kreeg hem op die manier telkens weer mee! Respect!!

Nu ik er bij stilsta, bedenk ik me dat hij die grote chance altijd al wel gehad heeft... Telkens weer kwamen er mensen op zijn pad, die hem met zoveel liefde, geduld en kalmte begeleid hebben dat het bijna gaat lijken alsof hij een beschermengel naast zich heeft lopen!

Zo koos ik ervoor om hem naar de supergeduldige onthaalmoeder te laten gaan (die 15 minuten verder rijden woonde dan de eerste waarbij we langsgingen, maar toch een minder goed gevoel bij hadden). Hoewel we toen van zijn problematiek nog maar weinig afwisten, kon zij hem erg goed in de hand houden en voldoende rust en structuur bieden! We zijn haar nog steeds zo dankbaar!

Dan vertrouwde ik hem met een bang hartje toe aan de peuterjuf, die opnieuw zooo liefdevol met hem omging! Die onze zorgen deelde en al-tijd wel tijd had om naar me te luisteren ipv me af te schilderen als 'overbezorgde mama'! De juf van zijn eerste kleuterklas nam hem op de drukke momenten in de gang even apart bij zich op een stoeltje naast haar zodat hij die drukte beter aankon. De juf van de tweede kleuterklas, die hem zoooo positief benaderde en zo goed aanvoelde wanneer het hem even te veel werd! De juf van zijn nieuwe school, die hem met open armen ontving en bij wie hij mocht zijn, wie hij was en die hem alle tijd van de wereld gaf om hem te laten wennen in de nieuwe klas! Uiteindelijk zijn juf van vandaag, die hem opnieuw zo liefdevol en warm biedt wat hij zo nodig heeft (ze is een krak in structuur aanbrengen)! Onze kinderpsychologe, die kijkt naar wat ons kind nodig heeft ipv blindelings de boekjes te volgen. Stuk voor stuk mensen, die zijn wereld zoveel rijker hebben gemaakt!

Dit schrijfsel begint wat te lijken op een soort bedanking op de Oscar uitreikingen, maar dat is het dan ook ergens wel. Wij zijn zo dankbaar dat deze mensen stuk voor stuk hun steentje hebben bijgedragen in ons zoontje zijn leven! Ze hebben er zo mee voor gezorgd dat ons ventje de dag van vandaag staat waar hij staat! En dat is eigenlijk veel verder dan we enkele jaren geleden hadden durven dromen! Aan al die warme, lieve mensen een welgemeende dikke MERCI!

En zo eindigt dus het tijdperk van de praatlesjes... vol trots en euforie ... maar toch ook (zoals steeds bij een mijlpaal) met een vleugje melancholie... 

Welkom in de ziekenboeg...

... waarmee de titel meteen al verduidelijkt waarom ik de afgelopen week geen tijd gehad/gemaakt heb om nog te komen pennen hier. Niets zo ellendigs als zieke kindjes in huis... snottebellen overal, nachtelijke escapades van het ene bed naar het andere (in eigen bed, in grote bed, weer naar eigen bed, weer in grote bed...), gegoochel met medicijnen die minder vlotjes binnengaan (lees: neusdruppels, vieze drankjes, zetpilletjes...), de constante innerlijke vraag (zouden we nu toch niet beter naar den dokter gaan??), gehuil, gezeur, pijntjes hier en daar... De hele reutemeteut!

Stiekem vind ik die momenten niet altijd even verschrikkelijk! Plots verandert die grote stoere bink weer in een klein peutertje dat lekker dicht bij zijn mama wil plakken... Grote meid wordt weer eventjes dat rustige, brave schaapje dat niets anders wil doen dan slapen en kleine meid is weer even platte baby, die constant door mama gedragen wil worden (ok dat klinkt misschien erg vervelend, maar is het niet hoor --> zei Mama Kangoeroe).

Het verplicht je even om STIL te blijven staan. Slow living wordt hier door mij al een tijdje gepromoot, maar tijdens een periode met zieke kindjes, wil ik al helemaaaaaaal niet anders. Lekker rustig, alles op het gemakje, eten als we honger hebben, slapen als we moe zijn... en dan hebben we de basisbehoeften zowat opgesomd denk ik.

Iets vervelender wordt het wel als je zelf ook geveld wordt, zoals mij overkwam deze week. Gezeur en gehuil komen dan net iets minder gefilterd binnen dan anders en het is een hele prestatie om dan je geduld niet te verliezen. Maarrrr...na drie kindjes ken ik de remedie inmiddels wel... alles aan de kant, enkel het hoogst noodzakelijke telt, zijnde: eten, slapen, kids naar school en de rest kan wel even wachten (wasjes, huishouden, post...). En dit niet alleen tijdens het ziek zijn zelf, maar ook nog een of twee dagen erna (het duurt toch nog even voordat alle vermoeidheid uit dat lijf is). Dan maar lekker met de beentjes omhoog in de zonnestoel kruipen (wasdanuweer?? een stoel waarmee je in de zon kunt gaan zitten tiens!). Het grote geluk dat het zonnetje dan ook effectief schijnt op mijn blote tenen, aanvaarden we met het grootste plezier.

ENMEERMOEDANIEZIJN!

Hét onderwijs... zucht...

Ik had het u enkele schrijfsels geleden al eens beloofd het over hét onderwijs te hebben. Moeilijk onderwerp... want eentje waarover ik kan BLIJVEEEEN doorgaan, dus alvast mijn excuses voor enige vorm van langdradigheid :-).
Mijn contact met het onderwijs (op professioneel gebied dan) begon zo'n 14 jaar geleden. Als prille twintiger leek een leven als kleuterjuf me wel de max! Bovendien zat er toen reeds een kleine wereldverbeteraar in mij en ik was echt van plan om iets te kunnen betekenen voor alle jonge kinderen, die ik zou tegenkomen.
Verblind door de mooie werkuren, die uitstekend te combineren vielen met een eigen gezinsleven, het werken met kinderen én het idealisme dat ik hierboven al omschreef, begon ik aan mijn opleiding!

Die opleiding leunde opvallend genoeg best dicht aan bij mijn eigen gevoel. Ervaringsgericht werken werd gepromoot en stond centraal! Voor de leken onder ons: ervaringsgericht werken betekent dat je alles wat je de kinderen 'aanleert' laat ervaren vanuit eigen interesses. Je doet dit door hen zelf te laten experimenteren, onderzoeken, ontdekken... en dat alles gekaderd binnen hun eigen interesses/behoeften dus. Met andere woorden: onze thema's waarrond gewerkt moest worden in de klas, werden dus ook door niemand anders bepaald dan door de kinderen ZELF! (ik vat het hier nu even heeeel kort samen, het is onmogelijk om drie jaren theorie in een blogje te persen).

Deze werkwijze vond ik -nuance VIND ik- héél interessant, omdat je op die manieren zaken als 'schoolmoeheid' en 'slechte werkhoudingen' VOOR bent. Je leert de kinderen zichzelf onderwijzen als het ware en jij krijgt geen plaats als leider (die blindelings gevolgd moet worden), maar als ondersteuner in dat proces. Je helpt waar nodig door materialen aan te brengen, ideetjes te laten 'vallen', veel te observeren en te helpen waar nodig...

Het échte onderwijswereldje daarentegen... is vaak -om niet te zeggen meestal- ALLESBEHALVE ervaringsgericht. Tijdens stages was het soms zelfs onmogelijk om ons aangeleerde toe te passen, simpelweg omdat de stagescholen er niet voor open stonden. Een voorbeeldje: toen ik tijdens mijn stage een vaderdagscadeau knutselde met de kinderen, hadden ze elk een mini-papa'tje gemaakt, dat een zelfgemaakt mandje zelfgemaakte koekjes vasthield (uiteraard alles dus door de KINDEREN gemaakt)... De dag waarop de kindjes hun cadeautje mee naar huis mochten nemen, kwam de klasjuf mét directeur de klas binnengestormd. Ze openden de cadeautjes (die ik samen met de kinderen had ingepakt) en vonden de resultaten ZWAK (ehh... dat die 4-jarige ukjes het allemaal met veel liefde en toewijding hadden gemaakt, was even van weinig belang... neen eigenlijk gewoonweg TOTAAL NIET van belang). Ze moesten verder afgewerkt worden! Eén popje kreeg een hele bos wol op zijn hoofd gekleefd, terwijl ik er met de zoon in kwestie nog zooo fijn aan had geknutseld: dat ventje vond het reuzegrappig dat zijn papa zijn haren de dag voordien had afgeschoren met de tondeuse en dat zijn 'poppetje' dus alleen maar stoppeltjes kreeg... niet dus, van stoppeltjespapa naar freggle! Ik werd op het bureau geroepen en de directeur legde uit dat zijn school eigenlijk zoals een bedrijf was, waarbij de OUDERS de klanten waren. We moesten hen tevreden houden, want anders blijft je school niet draaien (er was het jaar voordien een kindje van school veranderd, omdat zijn papa vond dat er te WEINIG gewerkt werd in de kleuterklas)... Het werd mijn eerste bikkelharde les in de realiteit! Ik was er kapot van! Al die kindjes kregen nu plots een -door de juf- totaal aangepast cadeautje mee naar huis! En erger nog: was DIT mijn droom waarvoor ik leerkracht wilde worden? Om in een bedrijf te werken, waarbij ik de ouders als mijn 'klanten' moest beschouwen??

Maar het échte leven in het onderwijs moest toen nog beginnen... Toen ik als pas afgestudeerde begon in Sint-Jans-Molenbeek trok ik pas écht grote ogen! Ik zag taferelen waar Roald Dahl in zijn 'Mathilda' nog niet aan gedacht zou hebben! Kinderen, die hun jas van de trap naar beneden gooiden, werden door de directie ZELF boven de trap gehouden 'Is het zo dat we ons gerief behandelen manneken?!!!'. Ouders die vrijwillig wilden komen helpen tijdens een uitstapjes (wat niet verwonderlijk was, aangezien we met zo'n 28 kleuters de metro moesten nemen om er te geraken), werden volledig afgeschilderd als 'bemoeials'! Een enkele ouder, die bleef volhouden dat het toch best gevaarlijk was en dat ze gerust wilde helpen, kreeg als resultaat dat haar dochtertje niet mee mocht op de schooluitstap (die mama vertrouwt ons toch niet, awel dat haar dochter dan maar thuisblijft nah!)! Ze is écht op school moeten blijven!!! HELP!! Dit was NIET waarvoor ik gekozen had!

Ik heb in de loop der jaren in zo'n 10 scholen gestaan en heb best wel wat 'stoten' gezien. Juffen met knalrode hoofden, die op ontploffen stonden louter en alleen omdat kinderen (kleuters dan nog!) hun brooddoosje niet hadden leeggegeten (de waanzin??!!), directies die voor de krijtlijn op de speelplaats gingen staan met de armen gespreid zodat de ouders geen stap verder zouden zetten dan nodig (ouders zijn bemoeials!!), een juf die kinderen uit haar klas met wat leermoeilijkheden uitmaakte voor 'mijn doefe mannekes', juffen die tegen peuters begonnen te schreeuwen als ze voor de zoveelste keer 'geeuwden' in hun kring... geeuwden he!!, juffen die dreigden met 'kletsen op de blote poep' als ze een peuter zagen met een plasje in hun broek, juffen die hun kleuters een half uur met hun hoofd op hun armen lieten zitten aan tafel als het te druk werd in de klas, directies die de startvergadering aan het begin van het schooljaar begonnen met het tonen van resultatengrafieken van de leerlingen uit de school + omringende scholen om te kijken hoe ze NOG meer en betere resultaten konden boeken op bepaalde leerdomeinen (ik heb toen op mijn tong moeten bijten om niet te vragen naar de resultaatgrafieken over het welzijn van de kinderen)...

Ik heb écht waar dingen gezien, die je niet meer voor waar acht in deze 21e eeuw... Laat het me nu ook niet overdramatiseren. Ik zag ook heel goede dingen: directies die blauw bevroren peuters van de speelplaats mee in de leraarskamer  op schoot namen om wat op te warmen, leerkrachten die écht begaan zijn met de kinderen in hun klas en dat ook tonen door ze te knuffelen, kusjes te geven, écht te troosten, op te tillen, leerkrachten die hun middagpauzes opofferden om met de kinderen in de klas te gaan haken of voorlezen, directies die staan te zingen op de speelplaats met hun leerlingen... Van deze mensen heb ik ontzettend veel geleerd en het zijn zij aan wie ik mijn hoop toevertrouw! Maar eigenlijk... zouden deze mensen DE standaard moeten zijn in hét onderwijs...

Wat écht jammer is, is dat er zoveel startende leerkrachten vol goede moed het onderwijsveld betreden met maar 1 doel: het GOED doen(en ik rekende mezelf hier tot voor kort even bij)! Maar deze starters worden na een vervangende interim weer met een kluitje uit het riet gestuurd, omdat de anderen reeds 'vastbenoemd' en daardoor dus: onschendbaar zijn!

Wie lang genoeg is kunnen blijven plakken, heeft nadien niets meer te vrezen en kan bij wijze van spreken uitsteken wat hij wil (zo ken ik een kleuterjuf die zelfs niet wist dat ze een daglijn of kalender moest hebben in haar klas en bij wie de 'champignons' nog net niet uit de potloodbakjes groeien van de rommel en vuilligheid). Als ze de kans krijgen om wél ergens te blijven, is het 'meevaren of verzuipen'. Daar sta je dan met je 'ervaringsgerichte ideeën en dromen'... 

Kwaliteit is niet wat telt in het onderwijs! Zelfs onderwijsinspecteurs komen kijken naar wat r aan je muur hangt in plaats van te kijken WIE er voor de klas staat en HOE die persoon dat doet.Ze kijken je mappen in en vragen observatielijsten op! Als DAT onze maatstaf is voor GOED onderwijs, awel merci...

 Ik wil nu zéker niet alle vastbenoemde leerkrachten viseren, want zoals hierboven gezegd: er zitten ook écht waar engelen tussen! En aan die juffen/meesters zeg ik uit naam van alle mama's en papa's: DANKJEWEL! Misschien dat zij ooit op een dag TOCH dat verschil kunnen maken...

Omdat het niet altijd over kinderen moet gaan...

... dan maar over de was...

Ik ben gefascineerd door mensen hun manier van leven en het boeit me om te zien hoeveel variatie je daarin terugvindt, zalig! Zo volg ik ook enkele blogsters, die zich bezig houden met ecologisch leven en dat boeit me enorm... Ondanks het feit dat wijzelf ook enorm ons best doen om ons steentje bij te dragen om in een 'schonere' wereld te leven, geef ik ook toe dat ik sommige dingen wat vergezocht... of beter gezegd: moeilijker haalbaar vind binnen ons gezin.

Ik heb mezelf een tijdje geleden belooft om veel beter naar mezelf te leren luisteren en enkel nog dingen te doen, die me energie terug geven. Dus sommige dingen, hoe ecologisch ook, passen gewoonweg NIET bij mij en daarom doe ik ze ook niet of ik probeer ze uit en zie dan weer wel... Zo geef ik gerust toe dat ik bijv. enorm gehecht ben aan het comfort van onze auto, die gebruik ik dan ook dagelijks. Andere dingen voelen dan wel weer helemaal ok en geven me veel energie terug. Zo houden we kipjes om de afvalberg te verkleinen binnen ons gezin, gebruikte ik herbruikbare katoenen luiers toen ik nog baby's/peuters had, hang ik mijn was te drogen als het mooi weer is, probeer ik zo min mogelijk verpakte groenten/fruit te kopen, gebruik ik geregeld natuurproducten om mijn huis mee schoon te maken (soda, azijn...), kies ik vaak voor biologische producten, probeer ik ook wat met etherische oliën te werken ipv chemische geurstoffen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan...

Eigenlijk ga ik dus een beetje na wat er zich zoal op de 'ecomarkt' bevindt en maak vervolgens mijn (bewuste!) keuze. Zoals nu dus... de website van Greenevelien inspireerde me al een tijdje, maar nog nooit nam ik eigenlijk de tijd om effectief eens iets uit te proberen.

 TOT GISTEREN!!

Op haar site staat een filmpje waarin uitgelegd wordt hoe je zelf wasmiddel maakt. Bovendien zou je met dit wasmiddel ook de vaat kunnen doen en de vloeren schoonmaken... Aangezien de ingrediëntenlijst niet superlang is én de producten niet duur, besloot ik het gewoon eens uit te testen en de resultaten wil ik met veel plezier en liefde met jullie delen. 

HOE WERKT HET?

Je neemt/koopt SODA en wat ouderwetse SUNLIGHT zeep (deze laatste kan nog ecologischer, binnenkort probeer ik eens wat andere olijfzepen uit enzo) en indien gewenst kan je ook nog wat etherische olie toevoegen (is niet noodzakelijk).

 Je brengt 5l water aan de kook en raspt 80gr sunlight (te koop aan:1,69 euro voor 150 gr). Vervolgens voeg je de zeepvlokken toe en giet nadien ook de soda bij het sopje (te koop aan 1,29 euro voor 1000 gr)--> omgerekend is dat een 16gram per liter (aangezien dit een test was, wilde ik beginnen met een liter). Kijk nu eens hoe ongelooflijk weinig je maar nodig hebt voor 1 liter wasmiddel!!

 De zeepvlokjes en soda mooi laten oplossen in het water en indien gewenst ook de etherische olie toevoegen. Gebruik liefst échte etherische olie, geen geurolietjes van 2 of 3 euro per stuk --> een betrouwbaar merk is PRANAROM. Laat het mengsel even afkoelen en giet het vervolgens in een lege fles. Eerst is het sopje nog erg vloeibaar (even vloeibaar als water), maar naarmate de fles afkoelt, wordt het wasmiddel dikker en dikker.

Klaar! Mijn grote test kon beginnen... voor de zekerheid nam ik een oud laken, waar mijn kids mee buiten spelen (moest er dan toch iets misgaan, dan tenminste niet met onze kleren). Ik maakte het even goed vuil buiten :-)! (geen enkele Dash-reclame doet me dit zo goed na!)

Ik gebruikte zelf zilverbalsem spar als etherische olie (wilde eerst lavendel gebruiken, maar aangezien de sunlight van zichzelf al een citroenige geur heeft, besloot ik er iets pittigers aan toe te voegen).

Mijn eerste indruk was eerder kritisch... Het zeepsopje dikte maar niet in, zoals beloofd werd in het filmpje en het rook... speciaal zal ik maar zeggen... 

Maarrr... ik bleek te snel te zijn, want inmiddels koelde de fles goed af en dikte het product toch mooi in. Nu ja, wat je 'mooi' kan noemen natuurlijk: een dikke blubberig/slijmerige substantie ontstond, maar sjah... 't is zeep natuurlijk he! (hey what dit you expect?!)

Dan maar meteen het wasje draaien ennn.... TADAAAA!!! Laken proper énn rook best nog fris ook. Om het helemaal ecologisch te houden, verving ik deze keer ook de wasverzachter door azijn en zelfs deze geur kwam er nog amper door na het wassen (je ruikt het nog wel een beetje, maar stoort helemaal niet en ruikt eerder fris dan zurig). 

Klaar voor de échte test dan... de échte was... Ik las hier en daar dat soda een licht blekende werking kan hebben, maar dat die eigenlijk te verwaarlozen valt. Dus probeerde ik het gelijk een keertje uit op mijn felblauwe was. Spannend zenne, maar als je iets doet, moet je het meteen maar goed doen he! Ik bleef kritisch, want tijdens het wassen merkte ik amper iets van schuim op in de wasmachine (wat normaal gezien bij andere producten toch wel zo is) en vroeg me af of die was nu écht wel schoon zou worden. Maar geloof het of niet: de was kwam er volledig properkes uit (zelfs redelijk straffe vlekken op de jongste haar pyjama waren weg) énnn rook écht fris! 

Wat mij betreft: experiment geslaagd! Ik kan al niet wachten vooraleer mijn andere bussen normaal product leeg zijn, om die dan te kunnen hervullen met het zelfgemaakte product. Stukken ecologischer en bovendien ook nog eens stukken goedkoper!! 

Kleine grootse dingen...

Wat kan ik toch genieten van die kleine dingen in ons gezinnetje, die het leven net dat ietsje meer kleur geven en die vaak niet eens geld hoeven te kosten. Soms gebeuren ze geheel onverwachts, soms gepland, maar altijd geven ze je zo'n warm gevoel vanbinnen.

Ons gezin heeft het niet nodig om elk weekend grote uitstappen te maken, integendeel... Niet alleen door het 'autisme-verhaal' (wat het automatisch al minder makkelijk maakt om grote uitstappen te maken), maar ook omdat we het zelf niet echt nodig hebben... Toch kan je als mama heel gemakkelijk zorgen voor 'warmte' binnen je nest, zonder dat je daardoor dus naar buiten hoeft te vliegen.

Hier zijn enkele voorbeelden, waar ik ENORM van kan genieten en die me een echt warm 'oermoedergevoel' geven (hihihi dat woord lijkt gestolen uit een of ander Urbanus-lied):

- PANNENKOEKEN BAKKEN! Elk warm gezin heeft op tijd nood aan PANNENKOEKEN! Ik bak ze ondertussen samen met de kindjes en het wordt des te leuker als we de eitjes van onze kippen kunnen gebruiken, want dan kost het écht bijna niks!

- Samen lekker in bad! Vooral de jongste kan zoooo genieten van een badje samen. Mijn benen worden dan ineens glijbanen, we spelen 'hotelzeepjesrace' (waarbij je zo'n zeepje moet proberen vinden in het water en proberen vast te houden zonder te laten vallen --> hoe kleiner het zeepje, hoe grappiger het spel), en samen bellen blazen tussen onze vingers blijft topfavoriet!

- Onverwacht een sneeuwbui 's avonds na school: hupsakee donker of niet: laarzen aan en naar buiten!!

- Samen kokerellen: zelfgemaakte pizza's samen beleggen, smoothies maken, chocolade lolly's (chocolade smelten en in vormpjes gieten), koekjes/cake bakken...

- Voorlezen! Door mezelf of grote zus, die er ondertussen ook al aardig wat van kan en niets liever doet! (Roald Dahl is momenteel zowat haar idool :D). Samen onderuitgezakt in de zetel, allemaal dicht bij mekaar gekleefd...

- Gaan wandelen in het bos en daar eigenlijk alleen maar toekijken hoe de mooiste sprookjesverhalen worden verzonnen, de grappigste kampen gebouwd worden tussen de takken, het meest interessante (ahum) knutselmateriaal mee naar huis gesjouwd wordt... (hmmm al denk ik -eerlijk toegegeven- dat dit laatste vooral de kinderen een warm gevoel bezorgd).

- Eerlijk is eerlijk, ik ben niet meteen de grote 'meespeelmama'. Ik doe dat nu eenmaal niet altijd even graag en vind dat ook helemaal ok (om dat dus NIET leuk te vinden). Sommige dingen zijn dan weer wél echt leuk om samen te spelen: zoals met de lego (hoe lang is het geleden dat je zelf nog eens een huisje bouwde) --> al dan niet met stappenplannetjes waar zoonlief momenteel gek op is, een LEUK gezelschapsspel (alleen de leuke!), puzzelen...

- Waar mij hart helemaal warm van wordt, zijn de vele shows, die hier worden opgevoerd: dansacts, goocheltruuks, toneelvoorstellingen, poppenkastjes... Onze oudste dochter kan ongelooflijk goed regisseren en in een mum van tijd iets in mekaar steken waarin elk kind hier een rolletje krijgt.  Superleuk om naar te kijken en hey... ik hoef er alleen maar mijn kont voor op de grond te planten (op een lekker zacht kussentje dat vooraf door hen werd klaargelegd... uiteraard) en de grappigste/ontroerendste momenten worden voor mijn neus neergezet!

Om dus maar te zeggen dat het echt niet elk weekend: zwembad, (binnen)speeltuin, shoppingcenter of pretpark hoeft te zijn :-).

Wat maakt jullie harten warm? Wat zijn voor jullie kleine, grootse momenten? Laat het hieronder weten!! 

Hieronder nog enkele kiekjes van de kiekjes (tijdens kleine grootse momenten):

 De jongste voelde er meer voor om in het konijnenhok te kruipen (om daar vervolgens plat op haar buik tussen de keuteltjes te gaan liggen - lang leve de wasmachine!) :-)... sjah ieder haar ding natuurlijk...