vrijdag 8 juni 2018

Ode aan het kind dat 'snel content' is...

Voor het eerst in lange tijd na mijn zwangerschaps- en moederschapsverlof weer een blogje. Dat wil echter niet zeggen dat de opvoedfilosoof in mij ooit verlof genomen heeft. De gedachten in mijn hoofd rennen soms zo snel dat mijn benen ze nauwelijks kunnen bijhouden.

Een 'ode aan...' leek me een mooike om opnieuw te starten. Deze keer de ode aan het kind dat rap content is. Je kent ze wel, als ouder krijg je dat vaak te horen op het oudercontact: 'alles gaat prima met uw zoon/dochter, maar hij/zij is wel nogal RAP content he?'. Wat word je verwacht te antwoorden? 'Ehmm...I assume that's a bad thing?'

Dat de leerkracht de opener gebruikt om aan te geven dat er vermoedelijk meer in je kind zit dan hij/zij kiest om te tonen aan de buitenwereld, spreekt voor zich, maar laat het ons eens wat van dichterbij bekijken... Snel content zijn... snel tevreden zijn... Het blijft vreemd aanvoelen om dat woord 'tevreden' te bekijken vanuit een negatieve context. Is 'tevreden zijn' dan geen basisvoorwaarde om ook gelukkig te zijn? Toegegeven niet iedereen, die 'content' is, zal ook diep gelukkig zijn vanbinnen, maar het omgekeerde geldt toch wel: wie ontevreden is, is waarschijnlijk ook niet gelukkig, toch? En is het dan erg om snel tevreden te zijn? Snel gelukkig te zijn? Kan je dan té snel tevreden zijn?

Ik denk dat menig ouder van een perfectionistisch kind af en toe eens hoopt op een kind dat 'rap content' is en ook als volwassene lijkt men dit plots niet langer als een voordeel te beschouwen. 'Oei oei, zie maar dat je niet overwerkt geraakt, want een burn-out is niet veraf dan!' of 'Wees toch een beetje minder kieskeurig, want zo ga je echt nooit van straat geraken!' of ... (eentje dichter bij huis): 'laat het huishouden af en toe eens voor wat het is, dat gaat heus niet lopen, er zijn belangrijkere dingen dan dat!'. Plotseling lijkt 'goed is goed genoeg' de nieuwe trend te zijn en termen als 'calm down', 'easy', 'chill-out', 'gentle' zie je zelfs als mantra's op shirts verschijnen in het modebeeld.

Leve het kind dat dus snel content is (om niet te zeggen lui), dat zijn veters niet hoeft te knopen zoals mama dat in gedachten had, dat haar huiswerk niet op tijd klaar kreeg omdat ze veel te druk bezig was met dagdromen, dat zijn toets niet ingevuld kreeg omdat de werkmannen buiten véél interessanter waren, dat niet snel snel mee wilde stappen naar de bakker omdat er onderweg LIEVEHEERSTBEESTJES te zien waren (magisch!), dat het dopje van de tandpasta niet op de tube schroefde... gewoon omdat hij dat niet NODIG vond... Niet dat ik in dit pleidooi wil zeggen dat ze soms wel eens een spreekwoordelijke (en ik herhaal SPREEKWOORDELIJKE... once an auti mom, always an auti-mom) 'sjot onder hun kontje' verdienen. Aan alles zijn grenzen... uiteraard.

Terwijl ik dit typ, droogt mijn pas schoongemaakte blinkende vloer... geen kruimeltje meer te bespeuren, zelfs de voetsporen die mijn schoenzolen nalieten tijdens de weg naar de pc werden zorgvuldig uitgewist... Blijkbaar niet rap content dus, althans wat mijn vloerke betreft. Waarom? De 8 benen, die straks binnen komen gerend/gesprongen/geschuifeld/geploeterd, gaan heus niet met diezelfde nauwkeurigheid te werk gaan. Ik lach... we hebben allemaal onze werkpuntjes, nietwaar?



vrijdag 2 juni 2017

A letter to you...

Ik heb even getwijfeld of ik deze brief wel op mijn blog zou zetten... Hij is erg intiem en ik wist niet of ik mijn persoonlijke woorden wel wilde delen met de rest van de wereld. Anderzijds voel ik vertrouwen genoeg in mij om te zien dat de mensen, die mijn blogje lezen échte mensen zijn. Respectvolle en liefdevolle mensen (ik trek trouwens heel bewust ook alleen nog maar deze soort mensen aan in mijn leven en dat lukt :-D!)... Mensen met wie ik met veel plezier en liefde het volgende wil delen.

Lieve zoon,

Enkele weekjes verwijderd van je laatste stappen in de kleuterschool, schrijf ik je deze brief. Een brief waarin ik je wil vertellen hoe erg ik jou bewonder!

Weet je, zoonlief, jij bent een denkertje en een doener! Dat siert je! Ikzelf ben een denker en een voeler. Ik heb geen 'filtertje' op die gevoelens staan en dat maakt dat ik meteen SUPERblij of SUPERverdrietig ben, een 'beetje blij zijn' dat ken ik niet. Mijn emoties kanaliseren, lukt nauwelijks tot niet en daardoor ben ik een open boek, maar ik heb daarmee leren leven (en leer nog elke dag bij). Ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is ... ok. Mijn tranen rollen gul en geregeld. Ik huil als ik verdrietig ben, maar ook als ik ontroerd geraak, meeleef met iemand of trots ben... Ik voel tranen als ik mooie muziek hoor, een mooie associatie maak in mijn hoofd, een mooi kunstwerk zie, als ik kinderen zie spelen, een kuikentje zie in het park... Ik huil zelfs soms gewoon al wanneer ik jou of je zusjes het woord 'mama' hoor zeggen! De moeite he :-D?! Mijn tranen zijn echter voor jou niet altijd even duidelijk. Huilen staat vaak gelijk aan verdriet, vandaar dat ik je dit even wat beter wil uitleggen.  

Ik ben zo trots op jou schat! Zo trots dat ik heb gehuild toen je:
- geboren werd
- je eerste stapjes zette
- voor het eerst naar de onthaalmoeder ging
- toen je je laatste dagje bij de onthaalmoeder ging
- je eerste plasje op het potje deed
- ik je eerste schoentjes kocht
- toen je voor het eerst naar school ging
- een eerste dag flink geweest was op school
- je eerste keer ging voetballen (ook al bleef het maar bij die eerste keer)
- voor het eerst zonder pampertje de nacht door kwam
- na jaren eindelijk eens bij me in bed kroop 's morgens om te knuffelen, ook al duurde die knuffel maar een enkele seconde en voelde hij eerst nog erg ruw
- voor het eerst zelf naar me toe kwam om een knuffel te geven
- toen je voor het eerst naar je nieuwe school ging
- toen je plotseling enkele lettertjes juist uitsprak!
- toen je zelfs totaal onverwachts ALLE lettertjes juist uitsprak en je niet meer naar de logopedist hoefde!
- me vertelde dat je helemaal zelf had opgezocht welke soorten bakstenen er bestaan!
- toen ik hoorde van mama's van vriendjes uit je vorige school dat ze je zo misten
- ik huil op elk schoolfeest als ik je zie optreden
- ik zal (uiteraard) ook huilen als je straks je laatste stapjes in de derde kleuterklas zet en als je het eerste leerjaar zult binnenwandelen

Ik huil misschien zelfs extra tranen, omdat ik weet waar we ondertussen al vandaan komen. Het is niet altijd evident als mama om de toekomst even positief te blijven bekijken als ik zag hoe je je als baby of peuter gedroeg.

Geen knuffels willen, andere kindjes/diertjes pijn doen, wild met je hoofdje tegen me aan bonken of je van me weg duwen, je in je park achterover gooien met je hoofdje tegen de spijlen/speelgoed, speelgoed keihard tegen de venster keilen, jezelf tegen het veiligheidshekje botsen, expres tegen andere kindjes op de speelplaats aanbotsen, niet getroost willen worden als je je pijn had gedaan, geen pijn voelen als je knalhard op de grond viel, na het uit de zetel vallen na wild gedrag er een bloedneus aan overhield en vervolgens gewoon opnieuw uit diezelfde zetel ging hangen, mijzelf een kras op mijn oogbol bezorgen gewoon door wild met je armen te zwaaien (pets in mijn oog zeg patat!)... Vraag me niet hoe het komt (een moederinstinct zal er sowieso  mee te maken gehad hebben), maar al die tijd bleef ik het tegenstrijdige gevoel hebben dat net JIJ moest beschermd worden in plaats van de anderen rondom jou. Dat net JIJ diegene was, die de meeste last had. Dat net JIJ zo'n behoefte had aan veiligheid, ook al duwde je me wild weg als ik je wilde troosten na een valpartij of tijdens een huilbui. Ik vertrouwde dit gevoel en bleek gelijk te krijgen nadien.

Je papa en ikzelf zagen je opgroeien van rondstuiterend, ongeleid projectiel tot rustig ventje dat écht leerde genieten van dingen zoals knuffels krijgen, liefde ontvangen, op ontdekking gaan in de wereld en daarbij steeds nieuwe dingen uitproberen, hulp vragen, om te gaan met mensen en dieren... Een leerprocesje dat we gaan blijven exploreren samen en waar ik al naar uitkijk!  

Als ik je dan zie optreden op het schoolfeest, zie ik niet gewoon een schattig ventje dat ze leuk hebben aangekleed om een koddige vertoning op te voeren samen met zijn klasgenootjes. Ik zie een klein WONDER! Een mirakeltje, waar ik jaren geleden al steeds in ben blijven geloven, maar wat soms mijlenver leek te liggen van wat realistisch zou kunnen zijn...

Als jij straks dat eerste leerjaar binnenwandelt, zie ik niet gewoon een 6-jarig knulletje dat klaar is om nieuwe horizonten te verkennen. Ik zie opnieuw dat wonder! Mijn mirakeltje, dat zich zo ongelooflijk goed kan stand houden in deze -voor hem toch wel- buitengewoon complexe, lawaaiierige, drukke, snelle, chaotische, vaak onbegrijpbare, moeilijke wereld vol woorden (terwijl jouw hoofdje, lijf en hart meer uit beelden bestaat)...

Ik weet als GEEN ANDER hoeveel moeite het je heeft  gekost om te staan, waar jij nu staat! Ik heb samen met jou de tegenslagen opgevangen, de moeilijkheden aangepakt, de 'ik kan het nietjes' omgetoverd tot 'ik kannetjes', vol goede moed opnieuw rechtgestaan als we even gevallen waren, samen doorgebeten als het moeilijk of ronduit vervelend was! En dat blijven we samen doen, schat! Als een echt team! Een team, waarbij we steeds meer en meer lieve en begane mensen rond ons aantrekken, die jou daar nog eens extra bij willen helpen!

En daarom lieve, lieve schat, ben ik zo trots op jou! Maar net zoals bij die andere gevoelens, kan ik niet 'gewoon trots' zijn, de omvang van 'mijn' trots is niet in woorden te vatten...

Liefs,

Je mama 

donderdag 1 juni 2017

Regenbooguitbreiding ...



... Jawel hoor, spannend nieuws in ons blogland... ondertussen zijn we fier in verwachting van nummertje vier! Een droom, die we al een tijdje hadden en die vervolgens  toch weer uitgesteld werd om nadien zelfs even helemaal te  verdwijnen, die dan dan weer opgepikt werd om waar gemaakt te worden.

Een keuze, die in ons gezin niet zo evident was, want ook al zei mijn hart al jaren dat dit wel bij ons paste, de realiteit gebood me wel om even wat langer stil te staan dan ons puur blindelings in dit nieuwe avontuur te storten. Die realiteit is dat in ons gezin de kans op een kindje met autisme opnieuw ongeveer 21% is (als het niet meer is) én ons gezin momenteel al om redelijk wat extra zorgjes vraagt. Naast autisme, passeerden nog wel wat andere dingen de revue hier de afgelopen jaren. Onder andere  hoogsensitiviteit is iets waar mensen nog zo weinig over weten, maar wat een gezin wél danig wat uitdaging geeft, pavor nocturnus is een slaapstoornis die we ondertussen ook reeds wisten te overwinnen... nu ja... ze is vanzelf uitgedoofd oeff... (zoek maar eens op op youtube, maar schrik niet! --> ook onder de term 'night terror' te vinden), een fonologische stoornis,  vermoeden van autisme, mogelijks nog wat dyslexie bovenop het potje... Enfin, geen dingen om zielig over te gaan doen, maar ook niet iets om zomaar aan voorbij te gaan vind ik en allerminst te onderschatten. Ik kan je wel vertellen dat mijn woordenschat aan psychische termen erop vooruit gaat :-), binnenkort ben ik een wandelende DSM (diagnosehandboek voor psychiatrische aandoeningen), LOL!

Er is een tijdje geweest dat manlief erg graag voor nummer vier wilde gaan, maar ik het beeld in mijn hoofd had van een braaf, rustig, meegaand kind. Dit is (sowieso nooit) GEEN realistisch beeld en ik dwong mezelf om eerlijk te zijn met mezelf en eerlijk was ik... de extra zorgen dat een kindje met autisme (of iets dergelijks) met zich mee zou brengen, zag ik NIET zitten bovenop ons huidige gezinnetje. Niets is minder eerlijk voor een (zelfs nog) onverwekt kind om reeds zulke verwachtingen boven zijn/haar hoofd te hebben hangen, dus stelde we onze wens nog even uit tot wanneer ik wél klaar was om EENDER welk kindje in mijn hart én leven te kunnen ontvangen (een ingesteldheid, die ik alle toekomstige ouders toewens)!

Voor  mensen, die weinig of geen persoonlijke ervaring met zorgenkindjes hebben, lijkt het me soms alsof wij (mama's mét zorgenkindje) constant alleen maar over die diagnoses liggen te zaniken... Ik sta daar vaak bij stil, want ik wil ook niet zélf het gevoel krijgen dat ik alleen maar daarmee bezig kan zijn. De realiteit is echter dat de diagnose het op zoooveel momenten makkelijker om te dragen maakt. Het is zooooveel liever om over je kind te denken: 'hij heeft het moeilijk, hij heeft het zwaar nu, we bieden te weinig structuur/duidelijkheid op dit moment...' dan wanneer je hem andere 'diagnoses' gaat toekennen: 'stouterik, onbeleefde jongen, koppigaard, luierik, ongehoorzaam kind'  OF diagnoses voor jezelf: 'slechte mama, je geeft te weinig aandacht, je bent te laks, wees wat strenger'! DAT is het grote verschil en DAAROM zijn we vaak bezig over dat 'etiketje', het sust ons, troost ons, maakt ons verdrietig en biedt tegelijk ook handvaten en brillen om door te kijken naar het kind dat zich alweer een beetje vreemd gedraagt.

Autisme... ik kan erover blijven schrijven en het zal me ook mijn levenlang blijven boeien (momenteel verdiep ik me in de epigenetica en lees ik de boeken van Temple Grandin over de wetenschap achter het autistische brein. Het blijft zo interessant!

Maar dus ... superfier in verwachting van nummertje vier!! Een zwangerschap, die weer helemaal anders loopt als bij de broer en zusjes. Helemaal uniek! Opnieuw laat ik me opvolgen door de vroedvrouw, al heb ik het gevoel dat zij deze keer eerder als ondersteuning dient. Ik voelde reeds enkele weken geleden zelf al tot waar mijn baarmoeder kwam (en wist dat het goed zat), heb met een eigen dopplertje al naar het hartje geluisterd (en wist dat het goed zat), weet zelf ondertussen wat ik nodig heb op welke momenten (ijzer, rust, extra vitamientjes, meer water...). Heerlijk, dat gevoel van ontspannenheid en compleet vertrouwen!

De kinderen zelf reageerden een beetje gemengd op het nieuwtje. De oudste werd -gevoelig als ze is- overladen met emoties gaande van jaloezie, intens verdriet, stilaan wat blijheid, grote angst (dat ze aan aandacht zou moeten inboeten, terwijl ze dat net wél heel erg nodig heeft) --> op zo'n momenten is het fijn om een dochter te hebben, die helemaal in mekaar zit zoals ikzelf en ik perfect weet hoe ik met deze momenten moet omgaan (dit inzicht mis ik best vaak bij mijn zoon). Dus mijn lieve meid ziet de toekomst inmiddels gelukkig alweer wat rooskleuriger in en kijkt zelfs uit naar de komst van haar nieuwe brus!

De zoon reageerde enthousiaster dan verwacht, maar wel op zijn eigen rationele manier door op te springen, naar mijn buik te kijken en zonder zijn ogen op te richten te vragen: "Wordt het een jongen of een meisje?". Hij kijkt er naar uit om een nieuwe 'partner in crime' te leren kennen en maakt alvast plannetjes om samen de pyjamahelden te spelen. Heerlijk!

Mini-dochter was het meest content van allemaal. Ze gilde: "Jaaaaa!!!!" en wilde meteen naar de baby kijken (ehm.... door mijn shirt omlaag te trekken, mijn buik aan grondige inspectie te onderwerpen om dan te constateren: "Neen mama, is niet dik, is niet een baby in.").  Ze is enorm begaan bij alles wat de zwangerschap aangaat en doet niet liever dan op youtube filmpjes van bevallingen te bekijken (:-O) en die dan te voorzien van commentaren: "is een beetje bloed op hoofdje, is normaal", "dat is de snavel (= navelstreng) en dat is de koek (= moederkoek)". Nadat ik haar een eerste filmpje had getoond (zonder geluid en waarvan ik van tevoren wist dat het een 'mooie' bevalling was), wist ze van geen ophouden meer en nu komt ze me telkens vragen om filmpjes van baby's (bevallingen dus).

De reacties in de omgeving waren erg positief. Ik had me van tevoren reeds scenario's in mijn hoofd gehaald, waarin mensen ons gewoon voor zot zouden verklaren (hahaha daar had ik eigenlijk ook nog écht wel om kunnen lachen), maar de realiteit was minder waar. Ik kreeg supermooie reacties uit hoeken waarvan ik het het minste had durven dromen. Gaande van: 'we hadden dit sowieso wel zien aankomen bij jullie' tot (de mooiste): 'als je ergens als kind zou geboren willen worden, is het toch wel in jullie gezin zeker, dus super voor jullie' (slik!). Mooie cadeautjes, stuk voor stuk!


En in die mooie roes gaat dat volgend avontuur weer verder... Mijn man en ik zijn ervan overtuigd: we rijden alvast in de goede richting! 

vrijdag 28 april 2017

Is Freinet dan echt zoveel anders?


... ik weet het, het is niet de eerste keer dat ik dit onderwerp ter sprake breng, maar ik voel dat er jammer genoeg nog veel nood aan verduidelijking heerst wanneer het over onderwijsvormen gaat, die wat afwijken van het 'reguliere'. Zoals met veel dingen staat onbekend gelijk aan ongeliefd en dan zijn vooroordelen niet veraf. Nog erger vind ik wanneer dochterlief aan een vurige vragenronde wordt onderworpen om te 'checken' of ze wel voldoende 'leert' op school. Bah!

Enkele van die vooroordelen:
- Freinetonderwijs is eigenlijk buitengewoon onderwijs.
- Zijn dat niet de scholen waar kinderen naartoe gaan als het in het traditionele onderwijs niet meer gaat? Dus zitten die klassen dan ook niet vol met kindjes met leerproblemen?
- Het is een school voor kinderen van minder geschoolde ouders (lees: zit eigenlijk vol marginalen en crapuul) hihi sorry met deze moet ik altijd effe lachen?
- Mogen de kinderen daar niet gewoon hun goesting doen de hele dag lang?
- Zijn daar wel regels rond beleefdheid, stiptheid, discipline?
- Ze worden daar veel 'losser' gelaten en er is geen structuur aanwezig.
- De kinderen moeten er niet leren, ze kiezen alleen zelf wat ze moeten kennen.
Hahaha ben ik even blij dat geen een van bovenstaande vooroordelen effectief waar is (en denk nu eens even na: ALS dit al waar zou zijn: wie zou zijn kinderen dan naar zo'n school laten gaan??).
Dé grote vraag, die ik vandaag wil beantwoorden, is wat is het dan wél! Ik ga erg mijn best doen om objectief te blijven, maar de waarheid is natuurlijk dat onze kinderen naar een freinetschool gaan én wij daar écht heel content mee zijn! De waarheid is ook dat onze kinderen eerst naar het reguliere onderwijs gingen en we dus nu de verschillen zien. Maarrr... ik beloof mijn best te doen om wat objectief te blijven.

Krijgen de kinderen in een freinetschool ook rekenen, taal, WO...? En dit dan in dezelfde 'hoeveelheden' als het gewone onderwijs? Staan ze met andere woorden niet 'achter' op de rest?
Alle scholen in België zijn verplicht dezelfde eindtermen, ontwikkelingsdoelen en uitgangspunten te volgen! ALLEMAAL! De manier WAAROP er onderricht wordt, mag verschillen en DAT is nu net het verschil! Onze kinderen zijn dus NIET minder slim en krijgen net dezelfde dingen te leren als de anderen! Net zoals op elke school (of toch zou moeten) wordt er gekeken naar ELK kind zijn/haar talenten en capaciteiten, wat maakt dat de ene al wat beter is in taal dan de andere en de andere al wat beter in rekenen of bewegen, than again... dat is geen verschil met het traditioneel onderwijs.
Groot verschil: waar in het reguliere onderwijs meestal gewerkt wordt met methoden (dit zijn handboeken waarin de leerkrachten hun lessen halen en de bijhorende werkboeken waarin de leerlingen de oefeningen maken), gebeurt dit in het freinetonderwijs op een ervaringsgerichtere manier. Ervaringsgericht betekent: vanuit het kind zelf (amai dat is wel de enoooorm verkorte uitleg, maar daar komt het wel op neer)!

Hoe zit dit dan in de praktijk?
Onze kinderen krijgen net als alle andere leerlingen hun spellingsregels, woordenschat, grammatica... etc. aangeleerd, maar in plaats van deze in te vullen op voorgedrukte blaadjes in voorgedrukte leerboeken, moeten ze deze inoefenen door het vak 'vrije tekst'. Tijdens dit vak moeten de leerlingen zelf een onderwerp uitwerken, waarover ze willen schrijven. Op deze manier leren ze het aangeleerde toepassen in de 'werkelijke' wereld en niet alleen op voorgedrukte blaadjes. Niet voor elk kind is het even gemakkelijk om zomaar een tekst 'uit zijn duim' te zuigen, niet elk kind heeft evenveel fantasie, maar deze kinderen krijgen hier hulpmiddelen aangereikt. Ze krijgen tekstvormen waaruit ze kunnen kiezen: een krantenartikel, een reclameboodschap, een fantasieverhaal, een  verslag over iets wat ze hebben meegemaakt, een boekbespreking... de keuze is eindeloos. Een ander hulpmiddel is de 'praatdobbelsteen' waarop verschillende thema's staan, na enkele keren gooien met deze dobbelstenen, ligt hun onderwerp vast en wordt het een stuk makkelijker om aan de slag te gaan. De juffen helpen deze kinderen door te starten met een woordspin (in het midden staat een kernwoord en daar rond worden losse woorden genoteerd).
Deze teksten worden eerst in hun kladschrift genoteerd, vervolgens verbeterd door de juf met een code (zodat de leerlingen zelf de fout uit het woord moeten halen), nadien overgetypt op de computer, afgeprint én voorzien van een passende illustratie. Een illustratie is NIET: een simpel tekeningetje waarvoor ze 10 minuten tijd krijgen en thuis verder moeten afwerken, WEL: de keuze uit verschillende door de juf aangereikte technieken (sjablonen, achtergrondrollers, collagetechnieken, verschillende verven, inkt, potloden, krijt...). De bijhorende illustratie wordt dus evengoed als erg waardevol gezien!
Rekenen gebeurt in onze school op dezelfde manier als in het traditionele onderwijs: met rekenmethode en bijhorende leerblaadjes. In andere freinetscholen probeert men dit al eens te variëren door 'levend te rekenen' (dwz eveneens ervaringsgericht en niet vanuit een handboek). Dochterlief rekent dus op KRAK dezelfde manier als haar oude klasgenootjes (laat dit vooroordeel dus eveneens verdwijnen aub).

Hoe ziet een dag in een freinetklasje eruit?
Wel, ik kan natuurlijk alleen maar spreken over mijn eigen kinderen en zal het hebben over het lager onderwijs. Mijn dochter zit momenteel in het derde leerjaar en een dag ziet er gemiddeld als volgt uit:
- 's Morgens wordt er ELKE DAG gestart met het kringgesprek (opnieuw iets ERG waardevols binnen freinet). De kinderen krijgen hier de kans om iets te vertellen, te tonen, een gelezen boek voor te stellen, elk kind krijgt geregeld ook de opdracht om iets uit de actualiteit te komen voorstellen... Vaardigheden als actief luisteren, mekaar naar waarde schatten, respect tonen voor mekaar,  voor een groep praten op duidelijke en rustige manier, inleven in andere hun interesses... en ga zo maar voort worden hier actief gestimuleerd. Het zorgt ook voor een enorm hechte sfeer in de klas, want iedereen leert mekaar net iets dieper kennen en leert mekaars sterktes en zwaktes kennen en deze worden ook helemaal geaccepteerd en aanvaard! De juf heeft op dit ogenblik enkel de rol van: ondersteuner (waar nodig) én observator (kijken wat er leeft binnen de klas, welke interesses er boven komen om er later op te kunnen inspelen bij het bepalen van thema's, lees- en rekenlessen etc.). Verder wordt er tijdens dit moment een 'groepsleider' uitgekozen en iemand, die alles noteert in het kringboek (dit kringboek wordt elke dag in de gang gelegd zodat de ouders ELKE dag kunnen lezen wat er verteld geweest is)
Mooie bijkomstigheid is dat de kinderen echt leren met respect om te gaan met mekaar en mekaar niet uitlachen als ze van mekaar leren dat de ene anders in mekaar zit dan de andere! Ze gaan het zelfs voor hen opnemen! Dit heb ik al enkele keren mogen ondervinden en vind ik persoonlijk wel een groot verschil met hun vorige school.

- Vervolgens wordt de rest van de voormiddag gewijd aan taal of rekenen (ja echt hoor!! ook hier krijgen de leerlingen dus écht les! Ongelooflijk he! Ook onze kinderen moeten al eens stil op hun stoeltje zitten en luisteren naar de juf :D!).

- Het middagmaal wordt niet in een bomvolle, lawaaierige refter genuttigd, waar het OFWEL oorverdovend druk is OFWEL net geen woord mag gezegd worden, de leerlingen eten samen met hun juf gezellig in de klas. Er worden taakjes verdeeld om de drankjes rond te delen en om de klas netjes te houden.

- In de namiddag is het ofwel 'werktijd' ofwel 'stille werktijd'. De leerlingen krijgen de kans om hun taal-, reken-, WO-, vrije teksten-... af te werken én gaan op onderzoek! Onderzoekjes zijn zelfgekozen mini-projecten, die alleen of (meestal) in een klein groepje van 2 of 3 leerlingen worden uitgewerkt. Er wordt gekeken WAT ze precies te weten willen komen over hun onderwerp, HOE ze dat kunnen opzoeken (in boeken, door op uitstap te gaan, op het internet, door enquêtes af te nemen, iemand te gaan interviewen...) en gaan vervolgens aan de slag. Dit wordt uiteraard ook sterk begeleid door de juf, die stimuleert door ook vragen te stellen, die sowieso al in het leerplan staan --> de leerlingen leren dus zonder het zelf te beseffen en alle nieuwsgierigheid, leergierigheid wordt dus enkel maar geprikkeld! Vervolgens worden deze onderzoeken in fiches 'gegoten'. Voorzien van een passende foto, illustratie, kunstwerk, maquette of ...

- Vrijdagnamiddag: ofwel is het voorstellen van de projecten ofwel atelier ofwel forum.

Voorstellen van de projecten: de leerlingen vertellen aan de rest van de klas WAT ze te weten gekomen zijn over hun onderzoekje. Eigenlijk geven zij hier de WO-lesjes onder begeleiding van de juf (die de voorstelling eerst al heeft voorbereid en ingeoefend met hen). Ze stellen voor dmv filmpjes, foto's, meegebrachte materialen, een powerpoint, een zelfgemaakte poplet (animatiefilmpje dat ze op de computer maakten), een toneeltje... De rest van de klas kijkt geboeid (en dus ook weer respectvol naar mekaar toe) en is opnieuw aan het leren zonder het eigenlijk te beseffen ;-) (hihihi ze worden er daar nogal ingeluisd eh :-D). Tijdens deze voorstellingen zijn de ouders STEEDS welkom! De ouders, die willen mogen dus komen kijken en zetten zich achterin de klas.
Eerlijk is eerlijk, eerst dacht ik (mijn eigen vooroordeel dus): als kinderen zelf mogen kiezen waarover ze leren/opzoeken, ga je toch alleen maar thema's krijgen als: 'dinosaurussen, pony'kes, tv-programma's, ballerina's etc.', awel daar ben ik misschien nog het meest van al van geschrokken! We mogen er écht wel op vertrouwen dat onze kinderen ALLE nodige dosis leergierigheid in zich hebben om zich effectief te verrijken/ontwikkelen. Enkele voorbeelden van projectjes (lang niet allemaal dus) die dit jaar de revue passeerden in dochterlief haar klas: de spijsvertering, Anne Franck, het roodborstje, de oude steenkoolmijnen, waar komen de kleuren uit een regenboog vandaan, planeten, de eerste en tweede wereldoorlog, de titanic, wat is 'bloed' precies?, wat moet je doen als je een bloedneus hebt?, Moeder Theresa (ik ben dat hier niet aan het uitvinden he), hoe wordt een animatiefilm gemaakt?, hoe werken graanmolens?, hoe ongezond is frisdrank?, het Verenigd Koninkrijk, de jaguar, de zee en nog veel meer!! Ik sta nog steeds versteld wat mijn dochter soms allemaal komt te vertellen! Ik denk niet dat ik op mijn 8 jaar al enig besef had over wie Hitler geweest is, over de functie van de endeldarm, over wie Moeder Theresa was, laat staan dat ik het onderscheid had kunnen maken tussen gewervelde en ongewervelde dieren... Bovendien stopt het leren thuis niet! Waar vroeger na school de boeken TOE gingen, gaan ze nu soms nog verder op onderzoek uit (zo stelde onze zoon de vraag: hoe wordt papier eigenlijk gemaakt? En hoeveel soorten bakstenen bestaan er? --> wupakee onderzoeken die thuis gevoerd worden, zonder dat ik er ook maar iets voor moest aanmoedigen).
Na afloop krijgen alle kinderen alle fiches in hun map en de leerkracht voorziet geregeld een toets (jaja ze krijgen er ZELFS ook toetsen) over de leerstof, die je terug kan vinden in de einddoelen. (zo giet ze zelf alle onderwerpen in de tijdlijn en stelt ze bijkomende vragen, zodat deze passen binnen het leerplan).

Atelier: (en hier moet ik écht proberen objectief te blijven, want hier ben ik MEGA fan van!): Als voorbereiding op het latere beroepsleven worden er allerlei ateliers georganiseerd in de hele school (het hele gebouw wordt trouwens ook écht gebruikt en staat ter beschikking van de kinderen, zowel tijdens werktijden als tijdens ateliers als tijdens onderzoeken...). De hele school (ook de jongste kleuters) mag kiezen aan welk atelier hij/zij wil deelnemen (dit wordt uiteraard op voorhand georganiseerd en gepland). Zowel leerkrachten als ouders mogen ateliers organiseren. Dus waaruit kunnen de leerlingen zoal kiezen (en hoe meer ouders er komen helpen, hoe uitgebreider deze keuzewaaier): breien, schilderen (zelf verf leren maken), kleien, technologie, robotatelier (leren programmeren), houtatelier, bouwatelier, naaien en haken, tuinieren, bewegingsatelier, toneelatelier, dansatelier, uitstap naar het rusthuis, uitstap naar de struisvogelboerderij, paardrijden, yoga, verhalen vertellen, pizza maken, smoothies maken ... Het aanbod is elke keer weer anders en elke keer weer immens! Om de 14 dagen worden deze ateliers gehouden, zodat de kinderen een heel schooljaar lang kunnen 'proeven' van deze vaardigheden, die vaak niet bij het schoolleven geplaatst worden, maar wel des te belangrijker zijn in onze samenleving en in de échte wereld!

Forum: De hele school komt samen en sommige klassen stellen hun klasproject (de kleuters en eerste graad werkt soms nog klasonderzoeken uit waaraan de hele klas meewerkt) voor, verjaardagen van groot en oud worden gevierd en er worden schoolafspraken gemaakt of herhaald.

Verder ook nog:
 Waarin Freinetonderwijs zich ook nog onderscheid van het reguliere onderwijs:
- Bewust kleinere klasgroepen waarin ELK kind aan bod kan komen (en niet met ellebogen moet werken om zichzelf toonbaar/hoorbaar te maken)
- Een enorme ouderparticipatie: ouders zijn op elk moment van de dag welkom! Zo mogen we mee verjaardagen vieren in de kleuterklassen, mee komen helpen tijdens bijv. paasontbijt, carnavalfeest, kerstfeest, ateliers..., we mogen 's morgens bij onze kinderen op de speelplaats blijven tot de bel gaat en gaan onze kinderen 's avonds halen aan de klas zelf (zo hebben we dus ELKE dag de kans om een praatje te maken met de juf van onze kinderen), worden in de klassen uitgenodigd tijdens toneeltjes, projectvoorstellingen etc.
- Er werd dit jaar een heel (anti)pest-buddy-methode opgericht om pesten nog meer te voorkomen en genezen! Hierbij gaat er zowel aandacht naar het slachtoffer als naar de 'pester' (want ook deze heeft aandacht nodig en liefst iets meer dan enkel even 'gestraft' te worden).
- Er heerst een enorm huislijke, vertrouwelijke sfeer in de klassen en op school. Als je de directie tegenkomt in de gangen of op de speelplaats, zwaait ze je van verre al gedag en je kan ALTIJD (zelfs onaangekondigd) bij haar terecht met vragen, opmerkingen waar ook ALTIJD naar geluisterd wordt (én indien mogelijk ook iets mee gedaan wordt!). Je hebt er niet het gevoel dat er een hiërarchie heerst met bovenaan directie, dan leerkrachten en onderaan de leerlingen! Er heerst een enorm respect tussen iedereen! Van leerlingen naar leerkrachten en omgekeerd! Deze huislijke sfeer wordt ook nog eens in de hand gewerkt op allerlei manieren: de kinderen van de lagere school mogen hun pantoffels aandoen in de klas, de juffen moeten niet met 'juf' aangesproken worden (ook al doen we dat meestal uit gewoonte wel :D)... Maar toch zonder dat er een anarchie gaat heersen (uiteraard zijn er afspraken, waar iedereen zich aan dient te houden, het zou nogal schoon zijn anders :D).
- Ze proberen erg om de school als een geheel te beschouwen, waarbij de oudere kinderen de kleintjes kunnen helpen (tijdens ateliers, tijdens klasdoorbrekend werken, leerlingen van de lagere school komen voorlezen of poppenkast spelen in de kleuterklassen...).

Hoe uit zich het ervaringsgerichte nog?
Op school is er een leerlingenraad met uit elke klas enkele 'vertegenwoordigers'. Op deze raad worden allerlei vragen, opmerkingen, ideeën voorgesteld. Hier wordt echt naar geluisterd en indien mogelijk ook iets mee gedaan. (dit lukt jammer genoeg niet altijd: zo wilden de leerlingen heel graag een zwembad op de speelplaats, maar er is hen dan wel uitgelegd geweest dat dit praktisch niet haalbaar was én ook uitgelegd waarom niet :D LOL, charels!) Zo werd er onlangs op vraag van de leerlingen opnieuw een overnachting op school gepland, een carnavalsfeest georganiseerd (dat is dus niet standaard, het hangt echt van de leerlingen zelf af) en zelfs het thema van het schoolfeest wordt volledig  door de leerlingen zelf gekozen (dit jaar 'een reis rond de wereld' --> een ideetje dat dochterlief nog mee geopperd had zelfs, kan je nagaan hoe trots ze is dat mede haar idee werd uitgekozen!)

Ik vergeet nu misschien nog 101 dingen die maken dat een freinetschool een freinetschool is, maar de belangrijkste heb ik nu zeker wel opgesomd. Kernwoorden: ervaringsgericht, respect, ouderparticipatie, welbevinden! 


Dusss nogmaals: NIET de leerstof maakt het verschil wel de leerMETHODE! 

dinsdag 25 april 2017

Grote wasjes, kleine wasjes...

Het is een tijdje stil geweest in blogland, maar daar zit de paasvakantie uiteraard wel voor iets tussen (lees: geen tijd). Slecht excuus? Misschien wel, maar so be it!

Ondertussen ben ik aan het experimenteren geslagen met het maken van natuurlijke verzorgmiddeltjes. Sommige onder jullie vroegen me om een aantal receptjes te delen, dus hieronder mijn voorlopig best bevonden middeltjes:

DEO:

Dit is écht de moeite! Ik ging er aanvankelijk nog vanuit dat geen enkele zelfgemaakte deo ging kunnen tippen aan de varianten uit de winkel, maar niets is minder waar. Deze deo doet wat hij hoort te doen (zweetgeurtjes weg houden), smeert gemakkelijk uit (zonder vlekken) en momenteel ook ideaal van textuur en geur énnn last but certainly not least: bevat dus uitsluitend GOEDE dingen (wat over de winkelbroertjes en -zusjes niet gezegd kan worden --> aluminium, alcohol... zijn allemaal NIET ok!):

Ik gebruikte een klein weckpotje (te koop bij ikea per drie) en vulde dit met volgend mengsel:

8 el maizena (ik heb dat zelf niet dus ik gebruikte arrowroot, maar laat dit jullie er niet van weerhouden de maizena-versie te proberen)
8 el baking soda (ik koop deze online via pit-pit.com)
6 el gesmolten kokosolie
enkele druppels etherische olie (ik gebruikte lavendel)

In een papje onder mekaar mengen en in je weckpotje doen en klaar!! Alleen een beetje uitkijken bij warmer weer, want dan wordt de kokosolie dus vloeibaar en smeerrt je deo minder makkelijk uit (ik zet hem dan even in de koelkast).

WASMIDDEL:

Zie vorige blog! Soms heb ik het gevoel dat er toch nog wat vlekken op mijn kleding zit... maar toen ik overschakelde op mijn vorig wasmiddel had ik dat eerlijk gezegd ook nog... Ik wissel nu dus een beetje af tussen het ene en het andere.

VLOERREINIGER:

Zie vorige blog! Ik gebruik mijn wasmiddel dus evengoed als vloerreiniger en hier ben ik dan weer wel supertevreden over!

WASVERZACHTER:

1 kopje baking soda
6 kopjes azijn
etherische olie

Let op! De baking soda en azijn beginnen samen enorm te bruisen, voeg de azijn daarom stapsgewijs toe en blijf. Indien je het mengsel in een plastic fles giet, laat je deze best open staan tot alles wat is uitgebruisd. Ik merk op dat er telkens een laagje baking soda naar de bodem van de fles zakt, daarom schud ik voor elk gebruik flink met de fles én draai ik vervolgens ook snel het dopje van de fles open zodat je niet plots met een kleine explosie zit :-).

SHAMPOO:

HELP!! Hier heb ik nog steeds geen absoluut goed recept voor gevonden. Ik probeerde volgend recep uit:

- 16 gr natuurzeep (dat kan olijfzeep, castillezeep... zijn, ik gebruikte een blok van weleda)
- 1l kokend water

Op zich maakte dit het haar wel schoon, maar door de moeilijk 'inkneedbare' structuur vond ik hem niet makkelijk in gebruik en gebruikte ik er bovendien weer veeeeeel meer van dan bij een gewone shampoo.
Dan heb ik een tijdje geprobeerd onze haren te wassen louter en alleen met de BLOK natuurzeep en eerlijk is eerlijk... dit werkte evengoed (iets minder gekokkerel dus).

Eigenlijk werkt het wassen met water ook best prima, ZEKER bij zoonlief met zijn prachtig dikke blonde manen!

Alleen... zucht... eerlijk is eerlijk... miste ik soms wel écht die frisse geur van pasgewassen kinderhaartjes en ben vervolgens weer in de val gestapt en opnieuw shampoo uit de winkel gekocht (shame on me!). Maar ach... alles is een leerproces, dus ik blijf voorlopig een beetje afwisselen tussen dit alles (blok zeep, geen zeep, winkelshampoo...).

Verder gebruiken we hier erg veel kokosolie voor allerlei dingen: kokosolie + wat etherische olie laten afkoelen en je kan dat gebruiken als lippenbalsem (of zalfje op bijv. muggenbeten of geschaafde knietjes). Gebruik je een antibacteriële olie zoals bijv. tea tree heb je meteen ook een ontsmettend zalfje in huis (mama's met erg jonge kindjes: tea tree is nog niet geschikt voor de allerjongsten, een alternatief is ravinsara deze is wél geschikt voor baby's en peuters!!).

Ziezo ondertussen blijf ik recepten opzoeken en uitproberen! De échte aanraders zal ik jullie niet weerhouden en kom ik nog wel posten ;-)!






vrijdag 17 maart 2017

Over labels en hokjes...


Over het toekennen van diagnoses bij kinderen (en volwassenen) valt veel te zeggen en het lijkt de  laatste jaren nogal een hot item te zijn, waar we vaak gewoon niet omheen kunnen, want... steeds meer en meer kinderen krijgen 'etiketjes' opgekleefd: autisme, adhd, dyslexie, hoogsensitief, dyspraxie, dyscalculie, add etc. Niet geheel onterecht dus dat er veel mensen zijn, die kritiek uiten over dit overdreven 'hokjes denken'.  Je zou er zelf bijna rillingen van gaan krijgen totdat ... je in de positie komt te staan dat je merkt dat er een en ander 'anders' loopt bij je eigen kind. Plotseling maakt het dan niet meer uit of er nu in hokjes gedacht wordt of niet, zolang jij maar weet WAT er precies met je kind aan de hand is en... meer specifieker nog: WAT je kan doen om je kind zo optimaal mogelijk te begeleiden in zijn/haar ontwikkeling!

Ik vergelijk het een beetje met een vitamine- of mineralentekort... je kan langs de buitenkant signalen opmerken waarvan je niet weet waar ze vandaan komen. Je kan je door een ijzertekort erg moe voelen en daardoor ga je wat vroeger slapen elke avond, maar ... deze reactie gaat weinig verandering brengen in je lichaam natuurlijk, zolang je ijzergehalte te laag blijft. Een onderzoek kan dus leiden tot een oorzaak, waaruit soms ook enkele behandelingen kunnen voortvloeien. Bij het stellen van een diagnose (of toekennen van een 'labeltje') is het vaak precies zo...

We hebben allemaal (of toch de meesten onder ons) een opvoeding meegekregen van thuis en baseren ons daarop als we zelf onze kinderen gaan opvoeden (we kijken welke dingen we willen meenemen en welke dingen we net helemaal anders willen gaan doen). Heel vaak (hoop ik toch) baseren we ons ook op ons buikgevoel... maar... ik spreek nu uit ondervinding dat dit 'buikgevoel' bij een kind mét labeltje niet altijd leidt tot een correcte aanpak. Zo weet ik dat ik een hoogsensitieve dochter niet moet gaan straffen als hij/zij een arrogante mond opzet en dat ik veel meer bereik met begrip, compassie en een goed gesprek waaruit naar boven komt wat er binnenin haar speelt waardoor ze zich zo gaat gedragen. Ik weet dat ik een zoon met autisme net wél even duidelijk moet maken dat zo'n arrogantie NIET ok is en dat hij er helemaaaaal geen baat bij heeft dat ik daar dan al te veel op inga (en een 'woordenwaterval' op hem afvuur). Hij vraagt eigenlijk bijna de tegenovergestelde aanpak.

Het gaat hem dus om het combineren van een moederinstinct (buikgevoel) met een dosis theoretische kennis. Dat kleine beetje achtergrondinformatie zorgt soms voor een wereld van verschil... In mijn ogen is het stellen van diagnoses (indien ze correct gebeuren UITERAARD en het liefst nog multidisciplinair) helemaal niet zo verkeerd, omdat ze je handvaten geven waar je anders misschien nooit zelf opgekomen zou zijn.


De kunst is om deze theoretische kennis in je achterhoofd te bewaren, terwijl je blijft opvoeden vanuit je hart/buik/ziel en daarbij komen die 'labeltjes' dan écht wel op de allerlaatste plaats. 





dinsdag 14 maart 2017

Zij is twee en ik zeg... HELP!


'Ik ben twee en ik zeg NEE', elke ouder van een opgroeiende tweejarige kent dit fenomeen. En zodus ook wij... We zitten momenteel voor de derde keer op rij in die gezellige fase van de peuterpuberteit. Wat een dankbaar gegeven!

Ouders die zich ook in deze fase bevinden, voelen zich soms ten einde raad en weten begot niet meer wat nog allemaal uit de kast toveren om hun kleintje weer kalm te krijgen: negeren, time-outs, toegeven, troosten, vasthouden in een houdgreep om te doen kalmeren, even naar hun bedje brengen, straffen in de hoek, kwaad worden en roepen, voor afleiding zorgen, een 'pets' op de billen... om eigenlijk allemaal tot hetzelfde resultaat te komen: NIETS! Want zo'n kleintje laat zich door niets of niemand tegenhouden en raast als een kleine orkaan alsmaar door!

Momenteel zitten er twee van deze kleintjes in onze familie en naar aanleiding daarvan schrijf ik dit stukje. Wat doe IK? Hoe pak IK het dan aan? De ervaring van mijn twee vorige kinderen leert me dat ik echt compleet van mijn stuk kan geraken als mijn tweejarige een driftbui krijgt. Na wat dieper te gaan graven in deze gedachte, kwam ik erachter waarom dat zo is... Niet alleen kan het gekrijs, getier, gebonk en soms oorverdovende lawaai me tegen het plafond jagen... de hoofdvraag die ik me steeds stel is echter: 'welke behoefte schuilt hier nu achter?'. Wat heeft MIJN KIND, op DIT ogenblik, in DEZE situatie nodig- en hoe kan ik daaraan tegemoet komen?

Wel, eigenlijk is het heel simpel: op deze momenten heeft je kind het gewoon NODIG om eens goed tekeer te gaan... Niet overtuigd? Probeer dan eens toe te geven en kijk wat er gebeurt... Bijv.: huilt je kind om een snoepje? --> geef er eens eentje, ik durf erom te wedden dat binnen de korste keren hij/zij opnieuw aan je been staat te gillen om NOG een snoepje of NEEN NIET DAT SNOEPJEEEE EEN ANDERRRRR!!!! Ze hebben het gewoon even nodig om hun vervelende gevoel kwijt te kunnen en zoeken daarom situaties op waarin ze hun zin niet krijgen, want dat geeft een reden om even lekker te kunnen zeuren/hangen/brullen/tieren/kwaad zijn...

Ik ben dus absoluut geen voorstander van 'negeren' op die momenten, simpelweg omdat ze je erg nodig hebben dan (niet je fysieke contact daarom, wél je nabijheid en je aandacht/verduidelijking wat er met hen aan de hand is). Ik verwoord ook steeds wat ik zie: 'ik zie dat je boos/verdrietig bent, dat is ok, wees maar eens lekker even boos', maar zonder toe te geven aan elke gril (neen dat snoepje krijg je nu niet). Dat stelt hen gerust, al duurt het dan vaak nog wel even voordat het razen wegebt. Ik moet ook erg mijn best doen om niet te vervallen in een soort afleidingsmanouvre waarbij mijn doel is om zo snel mogelijk de rust weer in huis te doen keren! Want ook dat werkt averechts en kinderen gaan gewoon verder en verder totdat ze ergens anders op stuiten wat hen doet 'ontploffen'.

De truk is dus om jezelf niet constant de vraag te stellen hoe je de driftbui zo snel mogelijk weer over kan laten gaan, maar hem gewoon even te laten 'zijn' (niet gemakkelijk zenne als je aan de schoolpoort staat, je kind in de auto moet krijgen om op tijd te kunnen vertrekken, je in de winkel aan de kassa staat...)

Na drie kinderen ben ik inmiddels niet meer zo bezig met de vraag wat mijn kind nodig heeft tijdens die momenten, ik ga er gewoon vanuit dat ze het nodig hebben om eens lekker uit te razen. OPGELET!! Uiteraard gaat het hier enkel op typische peuterpubertaferelen... als mijn kinderen oprecht honger hebben of moe zijn, geef ik wel toe aan hun vraag... zou maar erg zijn anders. Ik ga echter wél dieper in op mijn EIGEN behoeften (en die van de oudste 2). De oudste krijgen een hoofdtelefoon of gaan even uit de  buurt, ikzelf durf die koptelefoon dan ook wel eens even opzetten (maar blijf wel in de buurt) of ik ga wél even uit de kamer als manlief in de buurt is (mekaar een beetje aflossen helpt), ik zoek naar oplossingen voor MEZELF om deze situatie de baas te kunnen (zo laat ik bijv. enkele mantra's door mijn gedachten glijden: 'het is een fase en alles gaat voorbij' of 'liefdevol handelen is de oplossing voor alles'...

Het lijkt zo moeilijk, die KLIK maken, maar als het je lukt, krijg je er zooooveeel rust in je hoofd voor in de plaats! Je laat je niet langer meevoeren door het moeilijk moment, maar ziet het relatieve ervan. Maarrrr HEY, ik ben moeder Theresa niet en ik val best nog wel eens in de valkuil me wél te laten meeslepen. Dan begin ik te tieren, roepen, gaat mijn hart tekeer... Vreselijk, zowel voor mezelf als voor mijn kleintje! Maarrrr... me hiervan bewust worden, kan dan vaak ook weer voor een ommekeer zorgen, want IK en alleen IK ben verantwoordelijk voor mijn daden én ook mijn gedachten. 


Aan allen die zich momenteel in deze fase bevinden: veel succes, maar ook veel plezier! Want uiteindelijk is het wél waar wat ik hierboven schreef: het IS maar een fase en eens die voorbij is, ga je nog met heimwee terugdenken aan dat grappig, roodaangelopen varkentje dat op de grond staat te stampen, omdat je zijn stift waarmee hij de muren vol schreef, afpakte!