Halloween...

Wat ooit leuk en gezellig spannend moest zijn, is ondertussen uitgegroeid tot een ware nachtmerrie... Wapperende spoken aan deurgevels, griezelige zombies, overal spinnenwebben, schel lachende heksen met pukkels op hun neus en skeletten aan het raam... We doen er al een tijdje niet meer aan mee. Het is allemaal al een tijdje 'te veel'...

Ik stond vroeger nooit eerder stil bij wat dit goedbedoelde, 'leuke' feest niet kon veroorzaken bij (jonge) kinderen! Gek! En dat terwijl ik zelf vroeger hét schrikkescheetje bij uitstek was! 

Sommige dingen leer je pas als je ze zelf van kortbij meemaakt zeker? Onze zoon eet al dagen minder goed 's middags ('ik vind de versiering in het eethuisje NIET leuk mama!') en ook het superleuke griezelboek met leuke geluidjes bij de logopedist wees hij subtiel (of minder subtiel) af. Deze stoere ridder heeft het al benauwd bij het aanschouwen van het kaboutertje in Tivoli, laat staan dat hij zit te wachten op spinnewebben en spoken (maar laat ik dit niet gezegd hebben, in al zijn stoerheid zal hij dit niet luidop durven toegeven).

Eigenlijk zie ik het al jarenlang. Toen ik nog werkte als kleuterjuf, zag ik dat deze dagen voor veel kleuters écht, maar dan ook écht niet leuk waren! Met als apotheose dé vrijdag voor de herfstvakantie: HALLOWEEN op school! Heerlijk akelig geschminkte gezichten, gruwelijke maskers, vieze attributen, zombies, spoken, heksen, bloed, bijlen door hoofden... Het lijkt allemaal zo onschuldig, banaal en plezant! Maar ik zie/zag ook de andere kant: de huilende snoetjes aan de schoolpoort, bibberende tranen in doodsbange oogjes en tot slot kids die allesbehalve nog zin hebben om die avond te gaan slapen! Geen énkele peuter zit hierop te wachten! Waarom is een wit geschminkt gezichtje en laken over je hoofd niet voldoende? Een leuk uitziend heksenjurkje of tovenaarsbroek? Alles lijkt tegenwoordig zoooo 'over the top' te moeten om nog 'mee te zijn'... Kinderen, die moeite hebben met het onderscheid tussen werkelijkheid en fantasie vinden er werkelijk NIKS aan! 

Ik ben dan ook erg blij dat mijn kids op een school zitten waar de griezeligheid aan banden gelegd wordt en waar er de ouders gevraagd wordt om niet te 'overdrijven', om ook eens aan de jongere (én gevoelige) kindjes te denken... Maar als ik op facebook het ene eng verklede/geschminkte/van attributen voorziene kind na het andere zie passeren, stel ik mezelf nog maar 1 vraag: hoeveel kindjes gaan er deze nacht fijn in slaap vallen? Ik ben in dezelfde vallen getrapt, stond er niet bij stil, maar nu ik zelf aan de andere kant van de schoolpoort sta, voel ik mee met alle mama's die me vroeger even kwamen toefluisteren dat hun kind wel een dagje zou 'skippen' die dag.

Verder wens ik jullie alvast  een fijn, maar vooral sfeervolle Halloween! 

Pruttelende peuterpubergelukjes...

Hoe je merkt dat je peuter stilaan écht wel klaar is om naar school te gaan?

Laat er me een blogje aan wijden (dacht ik zo)!

1. Als elk rondslingerend potlood, wascokrijtje, stift of pen in huis benaderd wordt als potentieel wapen! (waarmee lustig behang, vloer, kast of raam mee versierd kan worden) Waardoor special agents Mama en Papa zich ontpoppen tot ware ninja krijgers door met de meest creatieve tijgersprongen 'onopgemerkt' het strijdmiddel in handen proberen te krijgen om het vervolgens ergens achterin  een reeds met peuterverboden projectielen uitpuilende kast te proppen.

2. Als zindelijkheidstraining meer begint te lijken in een tik- of verstopspel, waarbij peuterlief het verfoeit om nog langer op dat plastic 'babypotje' te kruipen ('Mwoeahahaha zie mijn mama achter mij aan crossen, dit is zoooveel cooler dan dat onnozele stickertje achteraf!!?')

3. Als moederlief de naderende schoolstart steeds meer gaat gebruiken als excuus om uitstelgedrag goed te praten: 'Mijn cursus afmaken? Dat doe ik wel als de jongste naar school gaat! Dat boek uitlezen? Gebeurt wel als ze eindelijk naar de peuterklas gaat! Den boven nog eens fatsoenlijk schoonmaken? Is makkelijker als petatje niet langer voor de voeten kan lopen en op school zit! Ademen? Dat doe ik wel als... ehm neen... WAT precies is ademen ook alweer??)'

4. Als elke klus in huis wel 5x zo lang duurt dan anders; Een zakdoek uit de wasmand nemen, een dansje placeren. De zakdoek vouwen, een appel schillen. Verder vouwen, beker water bijvullen. Zakdoek opzij in de kast, gemorste water gaan opkuisen. Kast sluiten, beker water gaan weggieten, omdat er eigenlijk liever melk gedronken wordt.

5. Als elk vezeltje in je lijf tijdens de meditatiemomenten eigenlijk heel luid "WAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!! EAT THIS BUDHAAAAAA!!" wil brullen.

6. Als elk stuk uit je hart goed genoeg beseft dat dit kleine wezen straks haar eerste pasjes in die grote wereld zal zetten zonder jou... en dat stiekem (of niet zo stiekem) best wel wat bij je losmaakt...(en dat laatste kunt u letterlijk nemen).

Hieronder een foto van mijn mandarijntje: 

Dan weer zoet, dan weer zuur, immer mijn! 

Leve de liefde...

Toegegeven, ik heb een beetje op mijn luie kont gezeten wat het bloggen betreft, maar aangezien ik diezelfde kont constant in beweging moest houden om te jongleren, meen ik een goed excuus te hebben. Jaja, u hoort het goed: jongleren! Ik vergelijk de opvoeding van mijn drie kinderen nog het beste met jongleren, waarbij ik dus drie balletjes in de lucht moet proberen te laten balanceren om de boel draaiende te houden. Als er daarbij 1 balletje dwaas gaat doen, dreigen de andere 2 ook vaak op de grond te vallen. Enfin ... tot zover mijn excuses...die er dus eigenlijk ook geen zijn, omdat ik mezelf beloofd heb het me niet kwalijk te gaan nemen als mijn blog eens een tijd op zijn 'gatje' ligt.

Na de 'grote-vakantie-writersblock' diende zich echter gisterenavond een nieuw onderwerp aan, dat me voldoende stof tot schrijven gaf!

Datzelfde onderwerp wandelde gisteren met lichte tred het huis binnen met de woorden: "Ik moet geen vrouw meer zoeken hoor, mama!"..."Eh... wablieft zoneke?" (niet goed begrijpende wat hij met die woorden precies bedoelde). Zoals het een ware moeder betaamd, begonnen mijn hersencelletjes razendsnel te draaien. Had ik hem ooit het idee gegeven dat hij op zoek moest gaan naar een vrouw? Hadden we in onze opvoeding iets te veel nadruk gelegd op het vinden van een levenspartner? Hadden de voorbije weken en maanden een té grote invloed op hem nagelaten, tijdens onze eigen trouwvoorbereidingen? ... Maar voordat ik verder kon nadenken, ging hij verder: "Ik moet geen vrouw meer zoeken, mamaaa" (een beetje ongeduldiger deze keer). Aangezien er geen verdere uitleg volgde en ik toch wel erg nieuwsgierig was geworden, vroeg ik hem wat hij precies bedoelde. Dat werd me met veel plezier, overgave en op kordate toon meegedeeld: "Ik heb mijn vrouw gevonden! Ik moet dus niet meer zoeken, want ik ga trouwen met Fleur. We gaan dan later samen op een boerderij wonen en willen ook kindjes samen!". Wie mijn zoon kent, weet dat emoties niet zijn sterkste kant zijn, maar deze keer leek hij het oprecht te menen. Mijn hart sprong vertederd een gat in de lucht en ik lachte breed. Dat moet hij opgemerkt hebben, want plots besloot hij er verder maar niets meer over te zeggen.

Die stilte duurde niet lang, want een uurtje nadien vroeg hij of ik het telefoonnummer had van Fleur. Hij wilde haar eens opbellen. Mijn zoon, de kleine man wiens familie ik telkens vriendelijk moet verzoeken om zelfs NIET te bellen met zijn verjaardag, omdat hij daar nu eenmaal echt niet van houdt... vroeg nu om te mogen bellen naar Fleur, de liefde van zijn leven! Ik stond perplex!

Een dag later mocht hij van ons eens lekker een dagje 'brossen' zoals we dat hier noemen. Met grote zus op bosklassen, mocht hij als kleuter eens een dagje uitslapen in plaats van naar school gaan (onder het mom 'nu hij nog kleuter is en dat nog MAG/KAN'). WOWWW dat was wel even buiten zijn eigen kleine doch vastberaden mening! " Ik ga wél naar school, mama!!". De reden was ons inmiddels gekend!

De rest van de namiddag (thuis, want op woensdagnamiddag ben je nu eenmaal thuis... tot zijn grote spijt uiteraard) spendeerde hij achter zijn schildersezel waar hij een groot, rood hart voor 'Zijn Fleur' schilderde en achter de tafel waar hij nauwgezet elke F, L, E, U en ... (u raadt het nooit) R omcirkelde in de woorden, die ik had opgelijst.

Breed glimlachend kijk ik erop toe! Zijn hart vol vlinders geeft me een gevoel van gelukzaligheid en ik droom van een ideale wereld... Een wereld waarin hij zijn hele leven lang zo gelukkig verliefd mag blijven als vandaag...