Een jaartje voorbij...

Een jaar geleden stond ik voor de grootste beslissing uit mijn leven. Al lijkt het nu ik eraan terugdenk eerder 'klein', de gevolgen waren GROOT en dat besef maakte het loodzwaar...

De oudste dochter kwam al enkele maanden ziek thuis, had hoofdpijn, koorts, was moe, had geen zin om huiswerk te maken en huilde 's avonds voor het slapengaan dat haar 'hoofdje gewoon veel te vol' zat. Ik maakte me zorgen, want ook 's morgens aan de schoolpoort sloeg ze bleekjes uit en wilde ze niet binnen gaan. Zo kende ik mijn immer vrolijk luide, enthousiaste en creatieve meisje niet!

We gingen een gesprekje aan met haar juf en de tranen rolden over mijn wangen, toen ik de avond na het gesprek zag welke moeite ze had gestoken in ons meisje. Om haar zelfvertrouwen te stimuleren, gaf ze vanaf nu elke dag een briefje mee naar huis waarop iets liefs stond (bijv.: 'wat ben jij een lieve meid' of 'goed bezig!'). Het was vertederend! Maar jammer genoeg niet voldoende... de stress bleef en na gesprekken met de kinderpsychologe en thuisbegeleiding van broerlief werd het duidelijk dat de druk op school haar te veel werd. Ik stuurde een mailtje rond naar de ouders van haar klasgenootjes, om te horen hoe het met hun kind ging. Moesten we het probleem binnen de groep zoeken (misschien was de klas van 32 lln. te groot?) of was ze een alleenstaand geval? Het werd snel duidelijk dat ze geen alleenstaand geval was, maar slechts weinig klasgenootjes gingen zo extreem gebukt onder de klasdruk als zij. 

We besloten een gesprekje aan te vragen bij de directie, aangezien dit eerder om 'structurele' problemen ging (over de grootte van een klas heeft een juf bijvoorbeeld niets te beslissen, evenmin over de opgelegde prestatiedruk). Het was een erg duidelijk gesprek waarin wij onze bezorgdheden konden uiten en waarin we antwoord kregen. De school had een duidelijke visie en dat konden we enkel waarderen. Na lange gesprekken thuis bleek deze visie wel niet helemaal overeen te komen met de noden van onze kinderen. Het werden lange, slapeloze nachten! Want je kinderen van school veranderen, doe je niet zomaar. Ik kan deze blog gemakkelijk met enkele pagina's verlengen, als ik zou beginnen over mijn emoties toen, want zo'n beslissing heeft natuurlijk ingrijpende gevolgen: voor mijn kinderen in de eerste plaats, voor hun klasgenootjes (meerbepaald hun dikste vriendjes --> ik heb emmers tranen gelaten door enkel maar te denken aan hun gevoel), voor hun juffen, voor de andere juffen (zouden zij niet denken nu dat we hen niet voldoende gewaardeerd hadden de voorbije jaren?), voor ons als ouder ... 

Toch besloot ik dat de beste oplossing, niet steeds de gemakkelijkste is en we lieten hen van school veranderen. Niet alleen van school, maar ook van 'onderwijsmethode'.

Wat volgde, was eigenlijk te zot voor woorden. Onze beslissing werd ons niet in dank afgenomen en de kinderen mochten niet meer naar school komen om afscheid te nemen van hun vriendjes (ze waren nu immers ingeschreven in hun nieuwe school en dus niet meer verzekerd in de oude school??). Het brak mijn hart en sterkte me tegelijk in mijn beslissing. Een school, die zo weinig empathie kon opbrengen voor onze kinderen, hun klasgenootjes en hun juffen, past nu eenmaal niet binnen onze warme manier van opvoeden, waarbij we 'respect en zorg dragen voor mekaar' centraal zetten.

De maanden, die volgden, waren nog steeds moeilijk. Het is hard om je kind met autisme elke dag aan de schoolpoort te zien staan tijdens de speeltijden, omdat hij het niet makkelijk vindt vriendjes te maken en wetende dat hij op zijn vorige school eindelijk héél goede vriendjes had... Het is eveneens hard om je kind elke avond in slaap te zien huilen, omdat ze haar klasgenootjes mist en het zo erg vond dat ze geen afscheid had kunnen nemen van haar juf en vriendjes op school (we hebben haar knutselwerkjes meegegeven met anderen). Bovenop het te verwerken verdriet van onze kindjes, kregen we een heleboel geroddel over ons heen! Blijkbaar ging het gerucht door het dorp dat we de directie eens 'flink op haar plaats gezet hadden'?? Dat we 'te ver gegaan' waren?? Enfin blijkbaar hadden we hele foute dingen gedaan, zonder daar zelf enig besef van te hebben (ons hoofddoel bleef toch immers altijd: het welzijn van onze kinderen?)! Een gesprek waar wij zo'n goed gevoel bij hadden, dat zo respectvol was verlopen, ook al kwamen we niet op eenzelfde lijn en liepen onze meningen uiteen... werd plotseling afgebroken alsof wij de meest boertige mensen van het dorp waren (wie mij en mijn empathische kant een beetje kent, moet nu eens hard lachen denk ik :D, want IK die onrespectvol doe tegenover een ander, dat kan er niet anders dan lachwekkend uitzien, denk ik dan zo)!   

Gek gegeven dat het onderwijs zich hier zo kwetsbaar opstelt, terwijl het net diegenen zijn die mij al zo vaak in de steek hebben gelaten (ik ga hier zelfs niet opschrijven hoe dikwijls me een 'vast contract' werd beloofd en ik uiteindelijk met een kluitje in het riet werd weggestuurd). Zij leken toen allesbehalve empathisch, toen onze wereld een stukje instortte en een heel gezin zonder tweede inkomen gezet werd. Er werd ook niet stilgestaan bij wat dit allemaal doet met een mens haar zelfvertrouwen, maar soit... daar heb ik het een andere keer wel eens over - of misschien ook niet, afhankelijk of ik zin heb om die oude wondes open te rijten.

Anyway... ik wilde een erg positief blogje schrijven en dat is het ook. Want hoe hard die beslissing vorig jaar ook was, ik ben zoooo blij dat we ze hebben genomen! Onze kinderen zijn helemaal opengebloeid! Mijn dochter is verongelijkt als het woensdag is (waarom maar een halve dag school mama?!), durft zich op school te tonen zoals ze is en hoeft zich niet om te buigen om in een grote groep te passen, ze durft opkomen voor haar mening en kan haar creativiteit helemaal kwijt (haar lievelingsvak is: 'vrije tekst', een taalmethode waarbij kinderen gestimuleerd worden om vanuit zichzelf te schrijven ipv de gedicteerde zinnetjes uit het lesboek)!

En zoonlief... ik was zooo bang voor hem! Gaat hij hier ook vriendjes maken? Gaat hij zich hier goed in zijn vel voelen? Hoe gaat het hem vergaan met de slechte werkhouding, die hij had op het moment dat hij van school veranderde? Mijn zoon voelde zich nooit beter in zijn vel dan nu! Heeft echte vriendjes op school én ook nog contact met zijn vorige vriendjes (hoe rijk kan je zijn!), wandelt door de gangen van zijn nieuwe school alsof hij hier thuis door onze gang wandelt, stelt leergierige vragen, die hij op school zelf mag onderzoeken, doet alle 'moetjes' zonder morren mee en volgens de juf is het alsof er nooit een klas geweest is zonder hem erbij.

Beslissingen moeten maken, is vaak beangstigend en maakt me soms onzeker, maar deze allermoeilijkste  bleek nadien gewoon de allerbeste te zijn geweest!