Leve de liefde...

Toegegeven, ik heb een beetje op mijn luie kont gezeten wat het bloggen betreft, maar aangezien ik diezelfde kont constant in beweging moest houden om te jongleren, meen ik een goed excuus te hebben. Jaja, u hoort het goed: jongleren! Ik vergelijk de opvoeding van mijn drie kinderen nog het beste met jongleren, waarbij ik dus drie balletjes in de lucht moet proberen te laten balanceren om de boel draaiende te houden. Als er daarbij 1 balletje dwaas gaat doen, dreigen de andere 2 ook vaak op de grond te vallen. Enfin ... tot zover mijn excuses...die er dus eigenlijk ook geen zijn, omdat ik mezelf beloofd heb het me niet kwalijk te gaan nemen als mijn blog eens een tijd op zijn 'gatje' ligt.

Na de 'grote-vakantie-writersblock' diende zich echter gisterenavond een nieuw onderwerp aan, dat me voldoende stof tot schrijven gaf!

Datzelfde onderwerp wandelde gisteren met lichte tred het huis binnen met de woorden: "Ik moet geen vrouw meer zoeken hoor, mama!"..."Eh... wablieft zoneke?" (niet goed begrijpende wat hij met die woorden precies bedoelde). Zoals het een ware moeder betaamd, begonnen mijn hersencelletjes razendsnel te draaien. Had ik hem ooit het idee gegeven dat hij op zoek moest gaan naar een vrouw? Hadden we in onze opvoeding iets te veel nadruk gelegd op het vinden van een levenspartner? Hadden de voorbije weken en maanden een té grote invloed op hem nagelaten, tijdens onze eigen trouwvoorbereidingen? ... Maar voordat ik verder kon nadenken, ging hij verder: "Ik moet geen vrouw meer zoeken, mamaaa" (een beetje ongeduldiger deze keer). Aangezien er geen verdere uitleg volgde en ik toch wel erg nieuwsgierig was geworden, vroeg ik hem wat hij precies bedoelde. Dat werd me met veel plezier, overgave en op kordate toon meegedeeld: "Ik heb mijn vrouw gevonden! Ik moet dus niet meer zoeken, want ik ga trouwen met Fleur. We gaan dan later samen op een boerderij wonen en willen ook kindjes samen!". Wie mijn zoon kent, weet dat emoties niet zijn sterkste kant zijn, maar deze keer leek hij het oprecht te menen. Mijn hart sprong vertederd een gat in de lucht en ik lachte breed. Dat moet hij opgemerkt hebben, want plots besloot hij er verder maar niets meer over te zeggen.

Die stilte duurde niet lang, want een uurtje nadien vroeg hij of ik het telefoonnummer had van Fleur. Hij wilde haar eens opbellen. Mijn zoon, de kleine man wiens familie ik telkens vriendelijk moet verzoeken om zelfs NIET te bellen met zijn verjaardag, omdat hij daar nu eenmaal echt niet van houdt... vroeg nu om te mogen bellen naar Fleur, de liefde van zijn leven! Ik stond perplex!

Een dag later mocht hij van ons eens lekker een dagje 'brossen' zoals we dat hier noemen. Met grote zus op bosklassen, mocht hij als kleuter eens een dagje uitslapen in plaats van naar school gaan (onder het mom 'nu hij nog kleuter is en dat nog MAG/KAN'). WOWWW dat was wel even buiten zijn eigen kleine doch vastberaden mening! " Ik ga wél naar school, mama!!". De reden was ons inmiddels gekend!

De rest van de namiddag (thuis, want op woensdagnamiddag ben je nu eenmaal thuis... tot zijn grote spijt uiteraard) spendeerde hij achter zijn schildersezel waar hij een groot, rood hart voor 'Zijn Fleur' schilderde en achter de tafel waar hij nauwgezet elke F, L, E, U en ... (u raadt het nooit) R omcirkelde in de woorden, die ik had opgelijst.

Breed glimlachend kijk ik erop toe! Zijn hart vol vlinders geeft me een gevoel van gelukzaligheid en ik droom van een ideale wereld... Een wereld waarin hij zijn hele leven lang zo gelukkig verliefd mag blijven als vandaag...