Over emancipatie en vrouwen aan de haard enzo ...

Dat er van vrouwen tegenwoordig veel verwacht wordt, is alom geweten. Mensen zoals in the Gentlemom spelen daar met recht en rede op in! Je moet als jonge mama poverdorie over een enorme dosis energie, geduld en uithoudingsvermogen beschikken om te overleven in een wereld, die je lijkt opgelegd te zijn (de combinatie: werken, gezin, kinderen, huishouden... is immers VANZELFSPREKEND).

Terwijl iedereen staat te roepen dat het leven als jonge mama onhoudbaar zwaar is en het onmogelijke van je verwacht wordt, kijken veel mensen er tegelijkertijd toch gek van op als ik zeg dat ik ervoor gekozen heb om NIET mee te doen aan deze ratrace... Alsof ze weigeren aan te nemen dat die keuze 'ook nog' bestaat...(da's toch iets van vroeger, neen?)

Dé vraag, die mij de afgelopen maanden geregeld werd gesteld: 'Wat doe je toch zoal overdag als jij thuis bent en de kinderen op school?' Het intrigeerde blijkbaar menig persoon (fijn dat mensen zo begaan zijn met mij -zucht-).

Zonder hier complete, persoonlijke dagschema's uit de doeken te komen doen, antwoord ik erg graag op deze vraag. Uiteraard zijn mijn dagen al goedgevuld met wassen en plassen, drie kids (en enkele bijhorende zorgjes), koken, poetsen, bo'kes smeren en de recent aangeschafte Duitse herder.... Maar dat alleen zou de creativiteit in mezelf iets te veel doden, denk ik... Thuisblijfmama zijn, betekent voor mij meer dan 'huissloofje' spelen. Het is geen job, het is een levenswijze... die ik met plezier deel met fijne mensen, die er naar vragen.

Mij gaat het allemaal om het 'bewust leven'. Er bewust voor kiezen om me volledig te kunnen richten op dat wat ikzelf en mijn gezin nodig heeft, is iets wat me veel minder makkelijk zou lukken als ik zou gaan werken. Een voorbeeldje? Met plezier, eentje uit ons (privé)leven gegrepen: mijn bloedjes hebben na school erg veel behoefte aan structuur, regelmaat, maar vooral VOORAL aan RUST! Deze rust vergt (tegenstrijdig klinkend genoeg) enorm veel energie van mij. Het is een hele klus om die rust te bekrijgen én te behouden. Ik doe het bijv. door op voorhand mijn eten al klaar te zetten, zodat ik mijn handen volledig vrij heb voor hen. Zo kan ik helpen met huiswerk en taakjes, kan ik luisteren naar hun verhalen/bekommernissen/ergernissen/nieuwe plannen, ik kan ZIEN en AANVOELEN WAT zij op die ogenblikken nodig hebben om te bekomen van een (voor hen dikwijls) zware dag.... Ik kan er in 1 woord voor hen ZIJN...  (moest ik terwijl eten moeten maken, boterhammen smeren, kleertjes klaarleggen, wassen en plassen... zou ik mijn aandacht nooit zo aan hen kunnen schenken). 

Onze oudste maakt enorme dingen mee op een dag (ze beleeft heel intens en heeft een enorme behoefte om daar na school uitvoerig over te kunnen praten/veel dingen en gevoelens een plekje te geven, tot rust te komen, te verwerken...), de middelste heeft het geregeld lastig met de overgang tussen school en thuis en komt op deze momenten geregeld tot een kleine tot grotere tot mega 'meltdown' --> tijdens zo'n meltdown kan ik alleen maar met hem bezig zijn en moet al de rest eventjes wijken (zelfs de zusjes dan), de jongste is nog erg jong en heeft mijn nabijheid nog zoooo nodig --> ze moet worden  geknuffeld, opgetild, gedragen, vastgehouden te worden, moet kunnen 'verdwijnen' in mijn haren bij wijze van spreken... (bovendien heeft ze het dus ook nog vaak van doen dat ik haar 's middags kom halen, waardoor ze in de namiddag thuis is). 

Die behoeften kan je 'onnodig' achten en het ook erge verwennerij vinden dat ik er zomaar op inga... Ik heb de keuze zelf of ik dat doe of niet, maar stel dat ik het niet zou doen, dan verandert dat niets aan hun behoefte op dat ogenblik, want die IS er nu eenmaal of ik ze nu zou negeren of niet. Ik kies er dus voor om er wél op in te gaan (laat het me kort houden bij het feit dat dit nu eenmaal hoort bij de zelfontworpen, aanvoelende, bewuste, empathische opvoedingsstijl die ik hanteer (eyla dat klinkt al chique eh! misschien schrijf ik er ooit wel eens een boeksken over), waarbij ik handelingsgericht ga kijken naar WAT mijn kindjes op DAT ogenblik in DIE situatie nodig hebben en hoe ik daar het beste voor kan zorgen).

Zorgen voor mijn kinderen maakt hen niet verwend, hen dompelen in een wereld waarin verzamelwoede de maatstaf lijkt te zijn, wél.  But hey, that's just an opinion of course...

Moest ik gaan werken, kan ik deze rust niet brengen in huis op de momenten dat ze het zo nodig hebben, aangezien ik me dan bezig zou moeten houden met de taken die ik overdag al reeds heb gedaan.

Maar dit klinkt nu allemaal eigenlijk nog best wel wat 'huissloverig' he? Wel...

Werken als thuisblijfmama betekent voor mij ook  dat ik zelf beter in staat ben aan te voelen wat IK nodig heb en  dat is iets wat de meeste werkende mama's als eerste overboord gooien, nl.: hun eigen behoeften en dat vind ik héééél erg! Je eigen behoeftes opzij schuiven, is eigenlijk een klein beetje zelfmoord plegen!

Ik zeg niet dat werken hetzelfde is als zelfmoord plegen (amai m'n oor)! Maar eigen behoeftes opzij schuiven wel! En het is voor veel vrouwen (sorry mannen) nu eenmaal écht niet evident om zowel een carrière, huishouden, kinderen én tijd maken voor jezelf te kunnen combineren! En dat was eigenlijk heel mijn punt in dit blogje! Dat er potverdikke enorm veel van ons 'verwacht' wordt! En dat het dus mijn keuze is om niet aan die 'verwachtingen' toe te geven.

Een geëmancipeerde vrouw gaat werken, zorgt voor het huishouden, regelt het zo dat ook haar man zich mee inzet voor de opvoeding van de kinderen, terwijl ze dikwijls toch nog het merendeel op haar eigen nek terecht krijgt en is daar allemaal heel content mee?? Neen, een geëmancipeerde vrouw zou het recht moeten hebben om ervoor uit te komen wat wat ze wel en niet aankan en de keuze kunnen maken wat ze wel of niet wil! Aan alle andere 'emancipatie' veeg ik mijn ... Enfin u begrijpt me wel.

Om ten slotte nog te antwoorden op de tmisschien nog MEER gestelde) vraag 'hoe lukt het jullie dan toch om rond te komen met 1 inkomen?' verwijs ik met heel veel plezier door naar al die alleenstaande collega-ouders, die hun kinderen evengoed geven wat ze nodig hebben. Zij MOETEN het maar zien te redden met 1 inkomen... of ze er nu voor kiezen of niet. RESPECT aan hen!!