Een mijlpaal...

Wanneer je zwanger bent en je hoofd vol verwachtingen zit, denk je aan alle mijlpalen, die je kind ooit zal bereiken... Eerste lachjes, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste keer naar de onthaalmoeder, eerste keer naar school, lagere school, eerste tandje kwijt... 

'Laatste keer naar de logopedist' stond niet in mijn lijstje destijds... Niemand gaat er immers vanuit dat iets 'vanzelfsprekends' als leren praten, aangeleerd zou moeten worden. Het komt... zoals de meeste vanzelfsprekende dingen VANZELF... toch?

Ik heb nooit het gevoel gehad dat onze kleine man later dan anderen begon te praten, maar het werd wel redelijk snel duidelijk dat hij er een eigen taaltje op nahield, dat anderen niet steeds leken te begrijpen. Geen probleem, hij had nog tijd... we gaven hem die tijd. Maar toen hij op het einde van de eerste kleuterklas nog steeds erg veel klanken systematisch verving door een 'T', was het tijd voor wat externe hulp. Zijn eigen taaltje zat nu zo 'vastgeroest' dat hij er zich maar erg moeilijk van kon losmaken, bovendien was hij voor buitenstaanders zo goed als onverstaanbaar (zelfs wij begrepen niet altijd wat hij bedoelde). Twee keer per week startte onze kleine kleuter bij de logo. Best veel voor zo'n klein mannetje, dat na schooltijd een enorme behoefte aan rust en verwerkingstijd had. Zelfs tijdens de grote vakantie bleef hij gaan: we visten hem dan even voor de les uit het zwembad om hem dan enkele minuten later met zijn natte haartjes op een stoeltje te zien zitten wiebelen. De logolesjes zelf waren superleuk en eigenlijk was het voor hem vooral een beetje gaan spelen en oefenen, maar toch wil ik er niet flauw over doen. Het vergde wel degelijk inspanning van ons kleine spook. Het was leuk om te zien hoe hij zich er amuseerde (of het varkentje al eens uithing), maar als mama speelde het toch ook vaak in mijn achterhoofd: 'Waarom moet mijn mannetje zoveel moeite doen om iets te leren wat bij andere kindjes zo vanzelf gaat?'. Niet leuk, maar veel tijd om te treuren was er niet als je zag met hoeveel plezier hij er in de spelletjeskast dook :-)! 

Vandaag is het zover! Veel sneller dan gedacht eigenlijk mogen we de logopedist volgende week gedag zwaaien! De 'klik' waar we al zo lang op zaten te wachten, is eindelijk gemaakt! Hij hoort nu zelf hoe woordjes horen te klinken en merkt het zelf wanneer hij ze fout zegt! Van het ene moment op het andere lukte het hem wél om zichzelf te verbeteren en te zoeken waar hij fout zat! Van het ene moment op het andere is hij nu ook voor andere mensen verstaanbaar! Het kost hem nog moeite, dat zie ik! Maar zijn doorzettingsvermogen en grote wil het 'goed' te willen doen, helpen hem elke dag meer en meer vooruit! Tool is nu SCHOOL, Te-he is Sterre en not is nu NOG, Bravo lieve schat!! 

Met een beetje weemoed denk ik terug aan deze periode en het valt me op hoe deze kleine man alweer het grote geluk had iemand in zijn leven te hebben, die het zoooo goed met hem voor heeft! De ideale persoon voor hem, op het ideale moment, op de ideale plaats! Zijn logopediste wist hem steeds weer te motiveren (met spelletjes, met beloningskaarten, stickers, extra grote stickers/magneten, cadeautjes, snoepjes voor verjaardagen en Sinterklaas, versieringen in haar bureau, boeken binnen de jaarthema's...), ze werd niet afgeschrikt door zijn wiebelbillen of soms ondeugende uitspattingen. Ze bleef kalm en kreeg hem op die manier telkens weer mee! Respect!!

Nu ik er bij stilsta, bedenk ik me dat hij die grote chance altijd al wel gehad heeft... Telkens weer kwamen er mensen op zijn pad, die hem met zoveel liefde, geduld en kalmte begeleid hebben dat het bijna gaat lijken alsof hij een beschermengel naast zich heeft lopen!

Zo koos ik ervoor om hem naar de supergeduldige onthaalmoeder te laten gaan (die 15 minuten verder rijden woonde dan de eerste waarbij we langsgingen, maar toch een minder goed gevoel bij hadden). Hoewel we toen van zijn problematiek nog maar weinig afwisten, kon zij hem erg goed in de hand houden en voldoende rust en structuur bieden! We zijn haar nog steeds zo dankbaar!

Dan vertrouwde ik hem met een bang hartje toe aan de peuterjuf, die opnieuw zooo liefdevol met hem omging! Die onze zorgen deelde en al-tijd wel tijd had om naar me te luisteren ipv me af te schilderen als 'overbezorgde mama'! De juf van zijn eerste kleuterklas nam hem op de drukke momenten in de gang even apart bij zich op een stoeltje naast haar zodat hij die drukte beter aankon. De juf van de tweede kleuterklas, die hem zoooo positief benaderde en zo goed aanvoelde wanneer het hem even te veel werd! De juf van zijn nieuwe school, die hem met open armen ontving en bij wie hij mocht zijn, wie hij was en die hem alle tijd van de wereld gaf om hem te laten wennen in de nieuwe klas! Uiteindelijk zijn juf van vandaag, die hem opnieuw zo liefdevol en warm biedt wat hij zo nodig heeft (ze is een krak in structuur aanbrengen)! Onze kinderpsychologe, die kijkt naar wat ons kind nodig heeft ipv blindelings de boekjes te volgen. Stuk voor stuk mensen, die zijn wereld zoveel rijker hebben gemaakt!

Dit schrijfsel begint wat te lijken op een soort bedanking op de Oscar uitreikingen, maar dat is het dan ook ergens wel. Wij zijn zo dankbaar dat deze mensen stuk voor stuk hun steentje hebben bijgedragen in ons zoontje zijn leven! Ze hebben er zo mee voor gezorgd dat ons ventje de dag van vandaag staat waar hij staat! En dat is eigenlijk veel verder dan we enkele jaren geleden hadden durven dromen! Aan al die warme, lieve mensen een welgemeende dikke MERCI!

En zo eindigt dus het tijdperk van de praatlesjes... vol trots en euforie ... maar toch ook (zoals steeds bij een mijlpaal) met een vleugje melancholie...