Hét geheim van goed ouderschap...

...heeft volgens mij NIETS te maken met opvoeden zelf. Probeer dat trouwens maar eens los te laten, je kind heeft kracht genoeg in zichzelf om goed te ontwikkelen en vooruit te geraken! Vertrouwen hebben in je kind, is een mooie aanvulling op dat veelbesproken opvoeden! Het grootste geheim schuilt hem volgens mij trouwens eerder in het creëren van een goede organisatie.

Als mama lijk ik steeds een stapje VOOR te moeten zijn op alles en hoe beter ik dit onder de knie krijg, hoe meer rust er in ons gezinnetje komt. Toegegeven: in ons zorgintensieve gezin is een goede organisatie bijna van levensbelang en ik kan me voorstellen dat dit iets minder prioritair is in gezinnen met wat minder zorg. Zowel hoogsensitiviteit als autisme zorgen er hier voor dat een klein beetje minder voorbereiding op sommige dagen kan ontaarden in enorme overprikkelingskids met woedeuitbarstingen, driftbuien, huil/krijsuurtjes als gevolg en hey... eigenlijk is dat best ok. Soms hebben kinderen écht even nood aan lekker uithuilen (liefst van al nog met mond wagenwijd open, lekker veel lawaai en soms zelfs nog wat gestampvoet erbij). Dat is echt helemaal OK! En op die momnten is het echt heel zinloos om je er tegen te willen verzetten. Gewoon even ondergaan, empathisch reageren en er gewoon even 'zijn' voor hen is dan al voldoende en dan keert de rust vanzelf weer terug.

Maar als zo'n huilbui wordt veroorzaakt door overprikkeling, kan ik ze soms net door die voorbereiding wat voor zijn. Enkele voorbeeldjes, waarvan elke mama er ongetwijfeld wel enkelen van zal herkennen:

- Op woensdagnamiddag hebben mijn kinderen steeds een REUZEHONGER! Tegen dat we van school thuis zijn, is het ruim 13u gepasseerd en zijn ze echt compleet uitgehongerd :-D. De tafel op voorhand klaarzetten zodat we METEEN kunnen beginnen eten, helpt hier enorm! 

- Tijdens de gewone schooldagen kan honger eveneens zorgen voor een mega-overprikkeling en dus voorzie ik steeds een snackje voor onderweg in de auto of voor als ze thuis zijn.
- Vakantie/weekend = veel 'oningevulde' vrije tijd = op sommige momenten een hel voor mijn zoontje --> op voorhand activiteiten plannen en deze op zijn kalender zichtbaar maken, helpt.
- Als thuisblijfmama heb ik het grote voordeel heel veel te kunnen voorbereiden zonder de kindjes rondom mij: kleertjes klaarleggen voor de dag nadien, boterhammen smeren, tafel alvast dekken, snackjes klaarleggen die ze zelf in hun boekentas moeten stoppen, verse fruitsapjes maken zodat deze klaar zijn als ze thuiskomen...
- Op tijd kleertjes aankopen voor het nieuwe seizoen voorkomt: overprikkelde kinderen die als het plots mooi weer wordt shirtjes/schoenen aanmoeten, die knellen of niet goed meer zitten OF te dikke truien waarin ze gaan zweten (te warm hebben, is hier bij alledrie een ENORME oorzaak van uitbarstingen). --> al moet ik toegeven dat dit punt het allermoeilijkste blijft voor zoonlief en alle voorbereiding van de wereld helpt hem op sommige momenten nog niet op deze moeilijke momenten jammer genoeg (het ultieme hulpmiddel hiervoor blijf ik echter zoeken, want waar een wil is, is een weg!)
- Altijd een stapje vooruit denken door bijv. op tijd de verkleedkleertjes voor Carnaval te zoeken/knutselen --> ruim op voorhand testen op vervelende naden/kriebelende etiketjes of prikkende stoffen (dit bespaart een hoop ellende als de dag zelf iets niet in orde blijkt te zijn).
- Zelfs het spelen kan je organiseren: zo zet ik soms eens een bak speelgoed (waar al een tijdje niet meer mee gespeeld werd) op tafel en dit nodigt vanzelf uit tot zelfstandig spel. Of ik vervang geregeld onze speelgoedbakken door bakken, die ik even opzij gezet had. En je kan ook gewoon eens een 'knutselnamiddag' organiseren door al het knutselgerief demonstratief tentoon te stellen --> werkt GEGARANDEERD!
- Verveling in de auto kan je tegengaan door bakjes/zakjes met zo'n zipsluiting (dat is niet het juiste woord, maar kom je snapt wel wat ik bedoel...) te vullen met prulletjes, waar ze ook al tijdlang niet meer naar omkeken.
- Onze peuterpuber weigerde na een vermoeiende schooldag om mee naar huis te komen. Ze tierde, gilde en ging op de grond liggen, wilde niet mee stappen, maar ook niet gedragen worden. Sinds ik haar met een buggy ga halen waarin ze rustig mag zitten met haar knuffel/tutje/stukje appel gaat het veel beter. Die buggy zorgt ervoor dat ze even in haar veilig coconnetje kan kruipen en dat is net hetgene waar ze na een drukke schooldag behoefte aan heeft. Bovendien is zo'n buggy ook nog eens reuzehandig om alle boekentassen/zwemzakken van de anderen aan te hangen --> bye bye muilezeltje mama of zeurende kids die hun boekentasje niet willen dragen.
- ...

BELANGRIJK IETS!! Om je kindjes te sussen/troosten als ze een uitbarsting hebben/gaan krijgen, is het GEEN goed idee om iets in hun mondje te stoppen: tutje, snoepje, stuk brood/appel... Waarom niet? Als we als volwassenen vaak teruggrijpen naar voedsel tijdens een moeilijkere periode (emo-eters) ligt de oorzaak daarvan vaak in onze kindertijd. Het klinkt misschien erg vergezocht, maar als je je kindje telkens wanneer het zich boos/verdrietig/ongemakkelijk voelt, iets te eten gaat geven of een tutje in zijn/haar mond stopt, is het niet verwonderlijk dat ze deze gewoonte ook als volwassene mee zullen dragen.

Voor de mama's van mini's raad ik graag enkele boeken van Aletha Solters aan: 'De taal van het huilen' of 'baby's weten wat ze willen' ;-)! Hier lees je meer over waarom het gebruik van fopspeentjes en dergelijke troostmiddelen vaak af te raden zijn...

 Ongetwijfeld zijn er nog een hoop zaken, die ik nu vergeet op te sommen en ongetwijfeld gebruiken jullie zelf ook van deze 'magische' hulpmiddelen. Maar ik ben ook erg benieuwd naar wat jullie helpt! Laat het gerust weten, ik kijk er al naar uit om wat nieuwe tips toe te kunnen voegen aan onze routine ;-)!