Zij is twee en ik zeg... HELP!

'Ik ben twee en ik zeg NEE', elke ouder van een opgroeiende tweejarige kent dit fenomeen. En zodus ook wij... We zitten momenteel voor de derde keer op rij in die gezellige fase van de peuterpuberteit. Wat een dankbaar gegeven!

Ouders die zich ook in deze fase bevinden, voelen zich soms ten einde raad en weten begot niet meer wat nog allemaal uit de kast toveren om hun kleintje weer kalm te krijgen: negeren, time-outs, toegeven, troosten, vasthouden in een houdgreep om te doen kalmeren, even naar hun bedje brengen, straffen in de hoek, kwaad worden en roepen, voor afleiding zorgen, een 'pets' op de billen... om eigenlijk allemaal tot hetzelfde resultaat te komen: NIETS! Want zo'n kleintje laat zich door niets of niemand tegenhouden en raast als een kleine orkaan alsmaar door!

Momenteel zitten er twee van deze kleintjes in onze familie en naar aanleiding daarvan schrijf ik dit stukje. Wat doe IK? Hoe pak IK het dan aan? De ervaring van mijn twee vorige kinderen leert me dat ik echt compleet van mijn stuk kan geraken als mijn tweejarige een driftbui krijgt. Na wat dieper te gaan graven in deze gedachte, kwam ik erachter waarom dat zo is... Niet alleen kan het gekrijs, getier, gebonk en soms oorverdovende lawaai me tegen het plafond jagen... de hoofdvraag die ik me steeds stel is echter: 'welke behoefte schuilt hier nu achter?'. Wat heeft MIJN KIND, op DIT ogenblik, in DEZE situatie nodig- en hoe kan ik daaraan tegemoet komen?

Wel, eigenlijk is het heel simpel: op deze momenten heeft je kind het gewoon NODIG om eens goed tekeer te gaan... Niet overtuigd? Probeer dan eens toe te geven en kijk wat er gebeurt... Bijv.: huilt je kind om een snoepje? --> geef er eens eentje, ik durf erom te wedden dat binnen de korste keren hij/zij opnieuw aan je been staat te gillen om NOG een snoepje of NEEN NIET DAT SNOEPJEEEE EEN ANDERRRRR!!!! Ze hebben het gewoon even nodig om hun vervelende gevoel kwijt te kunnen en zoeken daarom situaties op waarin ze hun zin niet krijgen, want dat geeft een reden om even lekker te kunnen zeuren/hangen/brullen/tieren/kwaad zijn...

Ik ben dus absoluut geen voorstander van 'negeren' op die momenten, simpelweg omdat ze je erg nodig hebben dan (niet je fysieke contact daarom, wél je nabijheid en je aandacht/verduidelijking wat er met hen aan de hand is). Ik verwoord ook steeds wat ik zie: 'ik zie dat je boos/verdrietig bent, dat is ok, wees maar eens lekker even boos', maar zonder toe te geven aan elke gril (neen dat snoepje krijg je nu niet). Dat stelt hen gerust, al duurt het dan vaak nog wel even voordat het razen wegebt. Ik moet ook erg mijn best doen om niet te vervallen in een soort afleidingsmanouvre waarbij mijn doel is om zo snel mogelijk de rust weer in huis te doen keren! Want ook dat werkt averechts en kinderen gaan gewoon verder en verder totdat ze ergens anders op stuiten wat hen doet 'ontploffen'.

De truk is dus om jezelf niet constant de vraag te stellen hoe je de driftbui zo snel mogelijk weer over kan laten gaan, maar hem gewoon even te laten 'zijn' (niet gemakkelijk zenne als je aan de schoolpoort staat, je kind in de auto moet krijgen om op tijd te kunnen vertrekken, je in de winkel aan de kassa staat...)

Na drie kinderen ben ik inmiddels niet meer zo bezig met de vraag wat mijn kind nodig heeft tijdens die momenten, ik ga er gewoon vanuit dat ze het nodig hebben om eens lekker uit te razen. OPGELET!! Uiteraard gaat het hier enkel op typische peuterpubertaferelen... als mijn kinderen oprecht honger hebben of moe zijn, geef ik wel toe aan hun vraag... zou maar erg zijn anders. Ik ga echter wél dieper in op mijn EIGEN behoeften (en die van de oudste 2). De oudste krijgen een hoofdtelefoon of gaan even uit de  buurt, ikzelf durf die koptelefoon dan ook wel eens even opzetten (maar blijf wel in de buurt) of ik ga wél even uit de kamer als manlief in de buurt is (mekaar een beetje aflossen helpt), ik zoek naar oplossingen voor MEZELF om deze situatie de baas te kunnen (zo laat ik bijv. enkele mantra's door mijn gedachten glijden: 'het is een fase en alles gaat voorbij' of 'liefdevol handelen is de oplossing voor alles'...

Het lijkt zo moeilijk, die KLIK maken, maar als het je lukt, krijg je er zooooveeel rust in je hoofd voor in de plaats! Je laat je niet langer meevoeren door het moeilijk moment, maar ziet het relatieve ervan. Maarrrr HEY, ik ben moeder Theresa niet en ik val best nog wel eens in de valkuil me wél te laten meeslepen. Dan begin ik te tieren, roepen, gaat mijn hart tekeer... Vreselijk, zowel voor mezelf als voor mijn kleintje! Maarrrr... me hiervan bewust worden, kan dan vaak ook weer voor een ommekeer zorgen, want IK en alleen IK ben verantwoordelijk voor mijn daden én ook mijn gedachten. 

Aan allen die zich momenteel in deze fase bevinden: veel succes, maar ook veel plezier! Want uiteindelijk is het wél waar wat ik hierboven schreef: het IS maar een fase en eens die voorbij is, ga je nog met heimwee terugdenken aan dat grappig, roodaangelopen varkentje dat op de grond staat te stampen, omdat je zijn stift waarmee hij de muren vol schreef, afpakte!