Over het toekennen van diagnoses bij kinderen (en
volwassenen) valt veel te zeggen en het lijkt de laatste jaren nogal een hot item te zijn,
waar we vaak gewoon niet omheen kunnen, want... steeds meer en meer kinderen
krijgen 'etiketjes' opgekleefd: autisme, adhd, dyslexie, hoogsensitief,
dyspraxie, dyscalculie, add etc. Niet geheel onterecht dus dat er veel mensen
zijn, die kritiek uiten over dit overdreven 'hokjes denken'. Je zou er zelf bijna rillingen van gaan
krijgen totdat ... je in de positie komt te staan dat je merkt dat er een en
ander 'anders' loopt bij je eigen kind. Plotseling maakt het dan niet meer uit
of er nu in hokjes gedacht wordt of niet, zolang jij maar weet WAT er precies
met je kind aan de hand is en... meer specifieker nog: WAT je kan doen om je
kind zo optimaal mogelijk te begeleiden in zijn/haar ontwikkeling!
Ik vergelijk het een beetje met een vitamine- of mineralentekort...
je kan langs de buitenkant signalen opmerken waarvan je niet weet waar ze
vandaan komen. Je kan je door een ijzertekort erg moe voelen en daardoor ga je
wat vroeger slapen elke avond, maar ... deze reactie gaat weinig verandering
brengen in je lichaam natuurlijk, zolang je ijzergehalte te laag blijft. Een
onderzoek kan dus leiden tot een oorzaak, waaruit soms ook enkele behandelingen
kunnen voortvloeien. Bij het stellen van een diagnose (of toekennen van een
'labeltje') is het vaak precies zo...
We hebben allemaal (of toch de meesten onder ons) een
opvoeding meegekregen van thuis en baseren ons daarop als we zelf onze kinderen
gaan opvoeden (we kijken welke dingen we willen meenemen en welke dingen we net
helemaal anders willen gaan doen). Heel vaak (hoop ik toch) baseren we ons ook
op ons buikgevoel... maar... ik spreek nu uit ondervinding dat dit 'buikgevoel'
bij een kind mét labeltje niet altijd leidt tot een correcte aanpak. Zo weet ik
dat ik een hoogsensitieve dochter niet moet gaan straffen als hij/zij een
arrogante mond opzet en dat ik veel meer bereik met begrip, compassie en een
goed gesprek waaruit naar boven komt wat er binnenin haar speelt waardoor ze
zich zo gaat gedragen. Ik weet dat ik een zoon met autisme net wél even
duidelijk moet maken dat zo'n arrogantie NIET ok is en dat hij er helemaaaaal
geen baat bij heeft dat ik daar dan al te veel op inga (en een 'woordenwaterval'
op hem afvuur). Hij vraagt eigenlijk bijna de tegenovergestelde aanpak.
Het gaat hem dus om het combineren van een moederinstinct
(buikgevoel) met een dosis theoretische kennis. Dat kleine beetje
achtergrondinformatie zorgt soms voor een wereld van verschil... In mijn ogen
is het stellen van diagnoses (indien ze correct gebeuren UITERAARD en het
liefst nog multidisciplinair) helemaal niet zo verkeerd, omdat ze je handvaten
geven waar je anders misschien nooit zelf opgekomen zou zijn.
De kunst is om deze theoretische kennis in je achterhoofd te bewaren, terwijl je blijft opvoeden vanuit je hart/buik/ziel en daarbij komen die 'labeltjes' dan écht wel op de allerlaatste plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten