Ik kan dat niet?

Enkele dagen geleden passeerde er op facebook een foto van een vroegere klasgenoot van me. Op de foto was een prachtig aquarelschilderij te zien dat ze net had gemaakt. Mijn eerste idee was: "Wauw! Zo mooi!", gevolgd door een: "Dat kan ik niet... Kon ik dat maar...". Gelukkig voor mezelf nam ik  die gedachten meteen onder de loep... (een aanradertje trouwens; denken over je denken).

KAN ik dat niet? Kan ik DAT niet? Kan IK dat niet? Kan ik dat NIET? Hoezo? Ik heb twee handen, vingers, een tafel, papier en ZELFS aquarelpotloodjes in huis? Hoezo ik kan dat niet? Ik hoef je niet te vertellen wat eruit volgde... hupakee! Potloodjes, papier, bekertje water en penselen op tafel! Ik besefte dat het resultaat misschien niet zo mooi zou zijn als dat van mijn facebook-vriendinnetje, maar waarom hoefde het ook al daarom te draaien? Waarom zijn we zo gefocust op dat eindproduct? Zolang ik handen, potlood en papier heb, is er geen reden om aan te nemen waarom ik niet zou kunnen tekenen (hoe het eruit zou gaan zien, was een andere vraag). 

Gaandeweg kwamen ook mijn jongste dochtertje, zoonlief en een vriendje dat bleef spelen bij me zitten. Samen lekker knutselen! Mijn gedachten dwaalden weer af... Op welk moment beginnen wij in ons leven zo te twijfelen aan onszelf en aan ons kunnen? Als opgroeiende kleuter ben je nog apetrots op alles wat je doet. 'KIJK EENS MAMA! ZIE EENS WAT IK AL KAN!! EN IK KAN NOG MEER ZENNE!!'... Ik hoorde de twee jongens tegen mekaar praten: 'Kijk eens wat ik gemaakt heb?!' en 'Ja dat kan ik ook!' . Wanneer beginnen we onze tekeningen te verstoppen achter ons hand als er iemand passeert? Wanneer stoppen we met zingen als we merken dat er iemand de kamer binnenkomt? Vanaf wanneer durven we niet meer enthousiast te dansen op de dansvloer, tenzij we voorafgaand enkele glazen achterover kappen? Wanneer kiezen we ervoor om alles waar we als kind zooo zeker van waren in ons leven (KIJK EENS WAT IK KAN!) plots in twijfel te gaan trekken? En waarom?

Mijn gedachten gingen verder en ik bekeek mezelf even als mama-zijnde. Hoe draag ik ertoe bij dat mijn kinderen gaan denken dat enkel het resultaat telt? Ik besef dat ik al best veel in dat  potje 'resultaatgerichtheid' gestoken heb. Elke keer als mijn kinderen een knutselwerk komen tonen, is mijn eerste reactie: "Goh wat mooi!" (of dat nu mooi is of niet). Hoe onbewust en goedbedoeld die woorden ook zijn, ze dragen er wel toe bij dat mijn kinderen gaan denken dat alles wat ze nu knutselen 'mooi' moet zijn. Uiteraard spreek ik ze, net als elke andere ouder, uit om mijn kind zijn/haar zelfvertrouwen te vergroten, maar is dit de juiste manier dan? Ik besloot om enkele alternatieven te bedenken en kwam op de volgende uitspraken (eveneens erg positief, echter veel minder productgericht):
- Vertel eens iets over je tekening! Of simpeler nog, als een kind je iets toont dat hij gemaakt heeft, zeg je: 'Vertel!'
- Ik zie dat je veel (bijv.) oranje hebt gebruikt. Hou je van die kleur? Of waarom heb je dat gedaan?
- Wat vond je het moeilijkste om te doen?
- Heb je ervan genoten om deze tekening te maken?
- Hoe ben je aan de slag gegaan? Hoe heb je dit gemaakt?
- Hoe voelde het voor jou om dit te maken?
-...

Terwijl ik eigenlijk zo kan genieten van de processen an sich, zijn de woorden die uit mijn mond komen, toch vaak eerder gericht op dat eindresultaat... Uit gewoonte... omdat ze zelf tegen mij gezegd geweest zijn toen ik klein was... omdat ik er nog nooit eerder bij stilstond...? Als ik zie hoe onze kids in de tuin een tent in mekaar steken, is dat PUUR GENIETEN! En wat doe ik? Onbewust rollen die woorden weer uit mijn mond: 'Wauw wat een leuke tent mannen!'. Terwijl ik eigenlijk bedoel: 'Ik vind dit zo fantastisch dat jullie samen aan het werken zijn en oplossingen bedenken! Het is zo leuk om jullie samen te zien ploeteren en wroeten!' Pas op hoor ik overdrijf nu een beetje om mijn bedoeling hier weer te geven, uiteraard zeg ik ook wel zo'n dingen, maar toch merk ik dat die resultaatgerichte antwoorden sneller/makkelijker in me opkomen.

Toen ik ontwaakte uit mijn gedachtenwolk en naar mijn tekening keek, die stilaan wat vorm begon te krijgen, moest ik lachen... het resultaat zag er inderdaad niet uit zoals op de foto op facebook, maar was lang ook niet zo slecht als ik eerst had gedacht. Maar dat interesseerde me ondertussen allang niet meer... de levensles, die ik meekreeg tijdens het tekenen, was me zoveel meer waard dan het eindproduct.