A letter to you...

Ik heb even getwijfeld of ik deze brief wel op mijn blog zou zetten... Hij is erg intiem en ik wist niet of ik mijn persoonlijke woorden wel wilde delen met de rest van de wereld. Anderzijds voel ik vertrouwen genoeg in mij om te zien dat de mensen, die mijn blogje lezen échte mensen zijn. Respectvolle en liefdevolle mensen (ik trek trouwens heel bewust ook alleen nog maar deze soort mensen aan in mijn leven en dat lukt :-D!)... Mensen met wie ik met veel plezier en liefde het volgende wil delen.

Lieve zoon,

Enkele weekjes verwijderd van je laatste stappen in de kleuterschool, schrijf ik je deze brief. Een brief waarin ik je wil vertellen hoe erg ik jou bewonder!

Weet je, zoonlief, jij bent een denkertje en een doener! Dat siert je! Ikzelf ben een denker en een voeler. Ik heb geen 'filtertje' op die gevoelens staan en dat maakt dat ik meteen SUPERblij of SUPERverdrietig ben, een 'beetje blij zijn' dat ken ik niet. Mijn emoties kanaliseren, lukt nauwelijks tot niet en daardoor ben ik een open boek, maar ik heb daarmee leren leven (en leer nog elke dag bij). Ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is ... ok. Mijn tranen rollen gul en geregeld. Ik huil als ik verdrietig ben, maar ook als ik ontroerd geraak, meeleef met iemand of trots ben... Ik voel tranen als ik mooie muziek hoor, een mooie associatie maak in mijn hoofd, een mooi kunstwerk zie, als ik kinderen zie spelen, een kuikentje zie in het park... Ik huil zelfs soms gewoon al wanneer ik jou of je zusjes het woord 'mama' hoor zeggen! De moeite he :-D?! Mijn tranen zijn echter voor jou niet altijd even duidelijk. Huilen staat vaak gelijk aan verdriet, vandaar dat ik je dit even wat beter wil uitleggen.  

Ik ben zo trots op jou schat! Zo trots dat ik heb gehuild toen je:

- geboren werd
- je eerste stapjes zette
- voor het eerst naar de onthaalmoeder ging
- toen je je laatste dagje bij de onthaalmoeder ging
- je eerste plasje op het potje deed
- ik je eerste schoentjes kocht
- toen je voor het eerst naar school ging
- een eerste dag flink geweest was op school
- je eerste keer ging voetballen (ook al bleef het maar bij die eerste keer)
- voor het eerst zonder pampertje de nacht door kwam
- na jaren eindelijk eens bij me in bed kroop 's morgens om te knuffelen, ook al duurde die knuffel maar een enkele seconde en voelde hij eerst nog erg ruw
- voor het eerst zelf naar me toe kwam om een knuffel te geven
- toen je voor het eerst naar je nieuwe school ging
- toen je plotseling enkele lettertjes juist uitsprak!
- toen je zelfs totaal onverwachts ALLE lettertjes juist uitsprak en je niet meer naar de logopedist hoefde!
- me vertelde dat je helemaal zelf had opgezocht welke soorten bakstenen er bestaan!
- toen ik hoorde van mama's van vriendjes uit je vorige school dat ze je zo misten
- ik huil op elk schoolfeest als ik je zie optreden
- ik zal (uiteraard) ook huilen als je straks je laatste stapjes in de derde kleuterklas zet en als je het eerste leerjaar zult binnenwandelen

Ik huil misschien zelfs extra tranen, omdat ik weet waar we ondertussen al vandaan komen. Het is niet altijd evident als mama om de toekomst even positief te blijven bekijken als ik zag hoe je je als baby of peuter gedroeg.

Geen knuffels willen, andere kindjes/diertjes pijn doen, wild met je hoofdje tegen me aan bonken of je van me weg duwen, je in je park achterover gooien met je hoofdje tegen de spijlen/speelgoed, speelgoed keihard tegen de venster keilen, jezelf tegen het veiligheidshekje botsen, expres tegen andere kindjes op de speelplaats aanbotsen, niet getroost willen worden als je je pijn had gedaan, geen pijn voelen als je knalhard op de grond viel, na het uit de zetel vallen na wild gedrag er een bloedneus aan overhield en vervolgens gewoon opnieuw uit diezelfde zetel ging hangen, mijzelf een kras op mijn oogbol bezorgen gewoon door wild met je armen te zwaaien (pets in mijn oog zeg patat!)... Vraag me niet hoe het komt (een moederinstinct zal er sowieso  mee te maken gehad hebben), maar al die tijd bleef ik het tegenstrijdige gevoel hebben dat net JIJ moest beschermd worden in plaats van de anderen rondom jou. Dat net JIJ diegene was, die de meeste last had. Dat net JIJ zo'n behoefte had aan veiligheid, ook al duwde je me wild weg als ik je wilde troosten na een valpartij of tijdens een huilbui. Ik vertrouwde dit gevoel en bleek gelijk te krijgen nadien.

Je papa en ikzelf zagen je opgroeien van rondstuiterend, ongeleid projectiel tot rustig ventje dat écht leerde genieten van dingen zoals knuffels krijgen, liefde ontvangen, op ontdekking gaan in de wereld en daarbij steeds nieuwe dingen uitproberen, hulp vragen, om te gaan met mensen en dieren... Een leerprocesje dat we gaan blijven exploreren samen en waar ik al naar uitkijk!  

Als ik je dan zie optreden op het schoolfeest, zie ik niet gewoon een schattig ventje dat ze leuk hebben aangekleed om een koddige vertoning op te voeren samen met zijn klasgenootjes. Ik zie een klein WONDER! Een mirakeltje, waar ik jaren geleden al steeds in ben blijven geloven, maar wat soms mijlenver leek te liggen van wat realistisch zou kunnen zijn...

Als jij straks dat eerste leerjaar binnenwandelt, zie ik niet gewoon een 6-jarig knulletje dat klaar is om nieuwe horizonten te verkennen. Ik zie opnieuw dat wonder! Mijn mirakeltje, dat zich zo ongelooflijk goed kan stand houden in deze -voor hem toch wel- buitengewoon complexe, lawaaiierige, drukke, snelle, chaotische, vaak onbegrijpbare, moeilijke wereld vol woorden (terwijl jouw hoofdje, lijf en hart meer uit beelden bestaat)...

Ik weet als GEEN ANDER hoeveel moeite het je heeft  gekost om te staan, waar jij nu staat! Ik heb samen met jou de tegenslagen opgevangen, de moeilijkheden aangepakt, de 'ik kan het nietjes' omgetoverd tot 'ik kannetjes', vol goede moed opnieuw rechtgestaan als we even gevallen waren, samen doorgebeten als het moeilijk of ronduit vervelend was! En dat blijven we samen doen, schat! Als een echt team! Een team, waarbij we steeds meer en meer lieve en begane mensen rond ons aantrekken, die jou daar nog eens extra bij willen helpen!

En daarom lieve, lieve schat, ben ik zo trots op jou! Maar net zoals bij die andere gevoelens, kan ik niet 'gewoon trots' zijn, de omvang van 'mijn' trots is niet in woorden te vatten...

Liefs,

Je mama