donderdag 1 juni 2017

Regenbooguitbreiding ...



... Jawel hoor, spannend nieuws in ons blogland... ondertussen zijn we fier in verwachting van nummertje vier! Een droom, die we al een tijdje hadden en die vervolgens  toch weer uitgesteld werd om nadien zelfs even helemaal te  verdwijnen, die dan dan weer opgepikt werd om waar gemaakt te worden.

Een keuze, die in ons gezin niet zo evident was, want ook al zei mijn hart al jaren dat dit wel bij ons paste, de realiteit gebood me wel om even wat langer stil te staan dan ons puur blindelings in dit nieuwe avontuur te storten. Die realiteit is dat in ons gezin de kans op een kindje met autisme opnieuw ongeveer 21% is (als het niet meer is) én ons gezin momenteel al om redelijk wat extra zorgjes vraagt. Naast autisme, passeerden nog wel wat andere dingen de revue hier de afgelopen jaren. Onder andere  hoogsensitiviteit is iets waar mensen nog zo weinig over weten, maar wat een gezin wél danig wat uitdaging geeft, pavor nocturnus is een slaapstoornis die we ondertussen ook reeds wisten te overwinnen... nu ja... ze is vanzelf uitgedoofd oeff... (zoek maar eens op op youtube, maar schrik niet! --> ook onder de term 'night terror' te vinden), een fonologische stoornis,  vermoeden van autisme, mogelijks nog wat dyslexie bovenop het potje... Enfin, geen dingen om zielig over te gaan doen, maar ook niet iets om zomaar aan voorbij te gaan vind ik en allerminst te onderschatten. Ik kan je wel vertellen dat mijn woordenschat aan psychische termen erop vooruit gaat :-), binnenkort ben ik een wandelende DSM (diagnosehandboek voor psychiatrische aandoeningen), LOL!

Er is een tijdje geweest dat manlief erg graag voor nummer vier wilde gaan, maar ik het beeld in mijn hoofd had van een braaf, rustig, meegaand kind. Dit is (sowieso nooit) GEEN realistisch beeld en ik dwong mezelf om eerlijk te zijn met mezelf en eerlijk was ik... de extra zorgen dat een kindje met autisme (of iets dergelijks) met zich mee zou brengen, zag ik NIET zitten bovenop ons huidige gezinnetje. Niets is minder eerlijk voor een (zelfs nog) onverwekt kind om reeds zulke verwachtingen boven zijn/haar hoofd te hebben hangen, dus stelde we onze wens nog even uit tot wanneer ik wél klaar was om EENDER welk kindje in mijn hart én leven te kunnen ontvangen (een ingesteldheid, die ik alle toekomstige ouders toewens)!

Voor  mensen, die weinig of geen persoonlijke ervaring met zorgenkindjes hebben, lijkt het me soms alsof wij (mama's mét zorgenkindje) constant alleen maar over die diagnoses liggen te zaniken... Ik sta daar vaak bij stil, want ik wil ook niet zélf het gevoel krijgen dat ik alleen maar daarmee bezig kan zijn. De realiteit is echter dat de diagnose het op zoooveel momenten makkelijker om te dragen maakt. Het is zooooveel liever om over je kind te denken: 'hij heeft het moeilijk, hij heeft het zwaar nu, we bieden te weinig structuur/duidelijkheid op dit moment...' dan wanneer je hem andere 'diagnoses' gaat toekennen: 'stouterik, onbeleefde jongen, koppigaard, luierik, ongehoorzaam kind'  OF diagnoses voor jezelf: 'slechte mama, je geeft te weinig aandacht, je bent te laks, wees wat strenger'! DAT is het grote verschil en DAAROM zijn we vaak bezig over dat 'etiketje', het sust ons, troost ons, maakt ons verdrietig en biedt tegelijk ook handvaten en brillen om door te kijken naar het kind dat zich alweer een beetje vreemd gedraagt.

Autisme... ik kan erover blijven schrijven en het zal me ook mijn levenlang blijven boeien (momenteel verdiep ik me in de epigenetica en lees ik de boeken van Temple Grandin over de wetenschap achter het autistische brein. Het blijft zo interessant!

Maar dus ... superfier in verwachting van nummertje vier!! Een zwangerschap, die weer helemaal anders loopt als bij de broer en zusjes. Helemaal uniek! Opnieuw laat ik me opvolgen door de vroedvrouw, al heb ik het gevoel dat zij deze keer eerder als ondersteuning dient. Ik voelde reeds enkele weken geleden zelf al tot waar mijn baarmoeder kwam (en wist dat het goed zat), heb met een eigen dopplertje al naar het hartje geluisterd (en wist dat het goed zat), weet zelf ondertussen wat ik nodig heb op welke momenten (ijzer, rust, extra vitamientjes, meer water...). Heerlijk, dat gevoel van ontspannenheid en compleet vertrouwen!

De kinderen zelf reageerden een beetje gemengd op het nieuwtje. De oudste werd -gevoelig als ze is- overladen met emoties gaande van jaloezie, intens verdriet, stilaan wat blijheid, grote angst (dat ze aan aandacht zou moeten inboeten, terwijl ze dat net wél heel erg nodig heeft) --> op zo'n momenten is het fijn om een dochter te hebben, die helemaal in mekaar zit zoals ikzelf en ik perfect weet hoe ik met deze momenten moet omgaan (dit inzicht mis ik best vaak bij mijn zoon). Dus mijn lieve meid ziet de toekomst inmiddels gelukkig alweer wat rooskleuriger in en kijkt zelfs uit naar de komst van haar nieuwe brus!

De zoon reageerde enthousiaster dan verwacht, maar wel op zijn eigen rationele manier door op te springen, naar mijn buik te kijken en zonder zijn ogen op te richten te vragen: "Wordt het een jongen of een meisje?". Hij kijkt er naar uit om een nieuwe 'partner in crime' te leren kennen en maakt alvast plannetjes om samen de pyjamahelden te spelen. Heerlijk!

Mini-dochter was het meest content van allemaal. Ze gilde: "Jaaaaa!!!!" en wilde meteen naar de baby kijken (ehm.... door mijn shirt omlaag te trekken, mijn buik aan grondige inspectie te onderwerpen om dan te constateren: "Neen mama, is niet dik, is niet een baby in.").  Ze is enorm begaan bij alles wat de zwangerschap aangaat en doet niet liever dan op youtube filmpjes van bevallingen te bekijken (:-O) en die dan te voorzien van commentaren: "is een beetje bloed op hoofdje, is normaal", "dat is de snavel (= navelstreng) en dat is de koek (= moederkoek)". Nadat ik haar een eerste filmpje had getoond (zonder geluid en waarvan ik van tevoren wist dat het een 'mooie' bevalling was), wist ze van geen ophouden meer en nu komt ze me telkens vragen om filmpjes van baby's (bevallingen dus).

De reacties in de omgeving waren erg positief. Ik had me van tevoren reeds scenario's in mijn hoofd gehaald, waarin mensen ons gewoon voor zot zouden verklaren (hahaha daar had ik eigenlijk ook nog écht wel om kunnen lachen), maar de realiteit was minder waar. Ik kreeg supermooie reacties uit hoeken waarvan ik het het minste had durven dromen. Gaande van: 'we hadden dit sowieso wel zien aankomen bij jullie' tot (de mooiste): 'als je ergens als kind zou geboren willen worden, is het toch wel in jullie gezin zeker, dus super voor jullie' (slik!). Mooie cadeautjes, stuk voor stuk!


En in die mooie roes gaat dat volgend avontuur weer verder... Mijn man en ik zijn ervan overtuigd: we rijden alvast in de goede richting! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten