Het dinomuseum

Note to myself: volgend jaar meer 'uitstapjes' onder de kerstboom leggen! Met ons gezin op pad gaan, loopt niet altijd vanzelfsprekend, is op sommige momenten een hele opgave en vergt sowieso een berg energie (van voorbereiding tot het uitstapje zelf tot eventuele 'naverwerking'), maar ALS het dan lukt, zijn het herinneringen om te koesteren tot in de eeuwigheid!

Zo zijn we vandaag naar het museum voor natuurwetenschappen gegaan, beter bekend als: 'het dinomuseum' in Brussel! Omdat de groots- en wijdsheid (lol wat een leuk woord is dat: wijdsheid! :D) voor de jongste veel te innemend zou zijn, besloten we haar een dagje te laten verwennen bij opa en gingen we met de oudste patatjes op pad.

Het plezier begon al in de trein, waar het -tot onze grote vreugde en opluchting- erg rustig was (rust geeft een uitstapje altijd al net iets meer kans op slagen 😃). In het museum zelf aangekomen, was ik vergeten hoe ongelooflijk kindvriendelijk het daar is! Alles is er erg gericht op kinderen en ondanks dat het er dus ook wat luidruchtiger  aan toegaat (wat normaal ook een nadeel kan zijn), maakte het ook dat onze kids iets minder 'opvielen' in de drukte. Ze konden rennen, experimenteren, kijken, voelen enthousiaste kreetjes slaken, fladderen en op knopjes drukken ... dat het een lieve lust was!

Het deed onszelf, als ouder, er even bij stilstaan zelf hoe we onze opvoeding soms 'kleuren'  wanneer we het huis verlaten. Alsof we ons toch meer dan we willen iets aantrekken van de mening van 'buitenaf' en bang zijn dat anderen onze kids algauw als 'wild, vervelend, tegendraads of stout' zouden bestempelen, waardoor we onze kids op die momenten in een soort keurslijf willen dwingen, terwijl we daar eigenlijk helemaal niet achter staan (en wat vaak zelfs averechts werkt).

Een nieuw voornemen (dat mag nog he, nu we nog maar begin januari zijn) voor 2017 ontstond: meer ons 'buikgevoel' volgen tijdens het opvoeden zonder ons daarbij te laten leiden door meningen/blikken van buitenaf. Niet dat we onze kinderen willen laten verloren lopen in een wereld zonder afspraken of grenzen, maar hoe meer mijn man en ik het erover hadden, hoe meer we vonden dat mensen (in het algemeen) eigenlijk ook best wat verdraagzamer mochten worden... Maar we zijn geen zeurpieten en geloven nog steeds dat je, als je dan toch de wereld wil veranderen, je best bij jezelf begint. We kunnen ons eigen denken, 'doen en laten' aanpassen en geloven erin dat deze positieve vibes dan ook wel terecht zullen komen bij anderen (dat bewijs kreeg ik ondertussen al van verschillende lezers, die me erg lieve woordjes stuurden na het schrijven van enkele vorige blogposts, waarvoor dikke merci!! Ze gingen recht in mijn hart! 💕). 

Na een geslaagd museumbezoekje was er niets heerlijkers dan thuiskomen, het kacheltje aan te steken en met een kopje melk met honing samen in de zetel te ploffen. Wat mij betreft: missie geslaagd! En meermoedaniezijn!