Voeden of opvoeden?

Stel je jezelf ooit wel eens de vraag wat 'opvoeden' voor jou betekent? Wat heeft ze voor jou betekent toen je zelf nog kind was en wat betekent het voor je nu je zelf ouder bent?

Opvoeden kan betekenen: zorgen dat je kind zich 'gepast' gedraagt (in huis, op familiebezoek, in het restaurant, op school...). Dit is althans de definitie, die ik afleid uit menig tv-programma dat over kinderen gaat, uit artikels in tijdschriften of die ik terugvind in menig opvoedkundige boeken. De supernanny's gooien tips rond onze oren om onze kinderen toch maar te laten gedragen hoe wij dat willen. We gebruiken beloningssystemen, maken gezinsafspraken, verzinnen 'nadenkstoelen', doen aan empathisch/actief luisteren, dreigen ('als je nu niet... dan...'), delen time-outs uit, worden kwaad of gaan nog een stapje verder en delen ook echte straffen uit. Begrijp me niet verkeerd, over deze methoden wil ik niet discussiëren en een deel ervan gebruik ik zelf als mama ook af en toe.

Het gaat me echter om het resultaat. Wat is de reden van ons 'opvoeden'? Staan we er zelf soms eens bij stil dat we op 'moeilijke dagen' continue bezig zijn met het 'bijsturen' oftewel plooien van onze kinderen hun gedrag? Eigenlijk leren we onze kinderen dan constant om tegen hun gevoel in te handelen...

- WAUW wat een superrrdiepe regenplas op straat!! Even testen hoe hoog ik het water kan laten spatten! --> Niet doen! Kom daaruit! Maak je nieuwe schoenen nu niet vuil!
- PFFFFF ik ben zoooo moe na deze dag school... slenter, slenter. --> Schiet op! Zo geraken we nooit thuis!
- HMMM ik vraag me af hoe dat venster zou voelen (met mijn tong!), hmm lekker glad en koud en ... --> Stop daarmee! De ruiten werden net gepoetst!
- Woehoeww (dansend)... ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo ... --> Doe eens een beetje kalmaan!
- WEEIIIIHHHHH mijn koekje is in twee gebro-keeeeeennn!! --> Niet flauw doen, droog je tranen en eet verder!
- PFJOEW ik heb echt geen honger vanavond. Bweik dan ook nog eens spruitjes! --> Eet je bord leeg voor je van tafel gaat!

Tranen moeten worden gedroogd (ook al zijn ze verdrietig), lijfjes moeten vooral RUSTIG blijven zitten/staan (ook al willen ze dansen en springen), uitdagingen en experimenten moeten worden vermeden om niet vuil te worden (ook al is dit de enige manier waarop kinderen écht kunnen leren) en gevoelens moeten worden onderdrukt (terwijl we als volwassen eigenlijk toch goed genoeg beseffen dat dit opkroppen allesbehalve goed voor je kan zijn). Alles om toch maar het 'gewenst' gedrag te bekomen... Hoe goed zitten wij -als volwassenen- in ons vel na onze eigen opvoeding? Voelen we ons gerespecteerd en gewaardeerd? Hebben wij het gevoel dat we mogen zijn wie we zijn? Mogen wij onze echte gevoelens tonen? Hebben we zelf respect voor onze lijfjes? Of gaan we toch maar beter werken vandaag ook al voelen we ons zo ziek als een hond? Knikken we toch maar van 'goed' als ons gevraagd wordt hoe het met ons gaat, ook al voelen we ons belabberd en verdrietig?

In plaats van steeds bezig te zijn met opvoeden (tonen hoe het moet en vooral wijzen op wat niet MAG), kunnen we onze kinderen ook meer VOEDEN. Je kan hen uitleggen dat je het niet leuk als je ramen worden vuilgemaakt met speeksel nadat je ze net had schoongemaakt en voorstellen om ze samen weer schoon te maken (nadat het 'experiment' is afgelopen), je kan hen laten huilen als ze daar nood aan hebben (ook al is het met tranen, tuiten en veel lawaai), je kan hun gevoelens benoemen en jezelf afvragen wat je kind 'verkeerd' doet met dansen en zingen? (tenzij je net ligt te recupereren van een zware hersenschudding, in that case ... 'Ga boven op je kamer maar wat zingen!'.

Ik voed mijn kindjes met waarden en nomen, die we zelf belangrijk achten (dus niet volgens wat 'moet' of 'niet mag' volgens de maatschappij) door hen bij te brengen hoe belangrijk het is naar je eigen lichaam te luisteren en dit te respecteren, hoe fijn het is als anderen je respecteren en jijzelf anderen respecteert (dat kan dus ook door niet met vuile handjes aan de net schoongemaakte ramen te komen), hoe heerlijk het is om te komen knuffelen na een woedebui (voelt er iets heerlijkers dan gewoon aanvaard te worden hoe je bent?), door hen te stimuleren de wereld te ontdekken (trek hen desnoods regenlaarsjes aan als je toch zo bekommert bent om hun nieuwe schoenen)... Ik voed hen met liefdevolle gedachten en ideeën, omdat ik wil dat ze later opgroeien tot wijze, empathische, respectvolle mensen... Maar ik voed hen niet OP, omdat ik wil dat ze zich gaan gedragen zoals wij -de maatschappij- dat wil of verlangt!

De eerlijkheid in mij gebiedt me erbij te vermelden dat ik deze woorden vertrouw, dat ik erachter sta, maar dat ik ze niet altijd toepas! Het leven is een leerproces en (op)voeden hoort daar ook bij. Ik probeer er wél bij stil te staan (hier gaan we weer ... daar draait heel mijn blogspot om: BEWUST leven!!) zonder mezelf te verwijten als het eens mis gaat en ik mezelf betrap op brullen en tieren, omdat dochterlief treuzelt bij het schoenen aandoen terwijl we al 5 minuten te laat zijn... Wat hey... we zijn immers allemaal maar mensen... 


Woehoeeww even iets helemaal anders nu: er komen ook nog fotootjes aan! Ik moet dringend de tijd eens nemen om mijn nieuw fototoestel grondig los te laten en dan beloof ik jullie om jullie geregeld te trakteren op een 'binnenpiepkiekje' ...