Leven vanuit vertrouwen...

Deze dinsdag stond ik op met een vreselijk grieperig gevoel. Bah! Lang geleden dat ik me nog zo rot had gevoeld! Met manlief in het buitenland voor de opleiding van zijn nieuwe job kon dit zowat het ergste zijn wat had kunnen gebeuren... De kinderen ziek tot daar aan toe, maar ikzelf... HELP! Menig mama zal het beamen dat dit zowat het vervelendste/moeilijkste is wat je gezin kan overkomen... En al zeker als manlief niet in de buurt is...

Ik besloot er het beste van te maken en begon ijverig de jongste aan te kleden. Algauw bleek dat zelfs dit kleine karweitje -nu ja 'kleine karweitje'- bergen energie van me vroeg en terwijl ik ineengestuikt op de grond zat, besloot ik het op te geven... Hahaha neen, niet het leven he zottekes! Ik besloot om op te geven altijd alles zelf onder controle te willen hebben. Ik besloot om toe te geven dat ik als mama ook maar een mens ben en pas écht een goede mama kan zijn door goed voor mezelf te zorgen in de eerste plaats.

Voor het eerst in mijn leven belde ik mijn schoonvader om hulp. Hij woont bij wijze van spreken  achter de hoek en heeft het me al zo vaak heeft gezegd: "Als er iets is, dan bel je maar!" ('jaja' dacht ik dan telkens in mezelf, terwijl ik er zo rotsvast van overtuigd was dat ik het wel alleen de baas kon en dat ik mijn verantwoordelijkheden niet in een ander zijn schoenen wilde schuiven). Ik vroeg of hij de kids naar school kon brengen. Na het beëindigen van het telefoongesprek, besloot ik om vanaf nu volledig te leven vanuit vertrouwen... Vertrouwen dat er oplossingen aangereikt zouden worden, dat ik de kracht zou hebben om mijn trots opzij te schuiven om die oplossingen ook te willen ZIEN, vervolgens ook aan te nemen en dat alles wel goed zou komen... Waarom dacht ik vroeger zo vaak dat ik meer GESLAAGD was als ik het allemaal zelf deed? Alsof ik per situatie, die ik onder controle kon houden, een punt extra op mijn beloningskaart kreeg...

Ik beloofde mezelf plechtig om me niet schuldig te gaan voelen omwille van het feit dat ik mijn schoonvader zo vroeg had moeten wakker bellen of omdat mijn kinderen het helemaal niet leuk vonden dat hun dagelijkse structuur en routine verbroken werd... (geloof me dit was een kleine ramp voor hen, maar tevens dus ook een goede les in dat 'loslaten' en meer leven vanuit vertrouwen, win-win dus... al zullen zij dat nog niet op die manier hebben ervaren natuurlijk :D).

Ongelooflijk hoeveel lichter het leven op dat ogenblik plots werd! En -geloof het of niet- het leek alleen maar meer hulp aan te trekken... Een mama waarmee ik een speelafspraak had geregeld voor Sterre, stelde voor(zonder zelfs maar te weten dat ik ziek was) om Sterre woensdagnamiddag van school mee te nemen en pas na het avondeten terug te brengen, mijn schoonvader besloot om 's avonds mee te helpen tot wanneer de kinderen in hun bedjes lagen en ook voor de diertjes te zorgen, mijn mama stelde voor op donderdag te komen (dat was sowieso al gepland) en ook nog eens te helpen om het avondeten mee klaar te maken en de kids van school te gaan halen!

Ik had die dinsdagochtend mezelf verder kunnen slepen, met de nodige medicatie overladen de kids naar school kunnen brengen, uit beleefdheid alle voorstellen in de wind kunnen slaan en vooral erg erg beginnen jammeren over waarom dit nu NET NU moest gebeuren! In tegenstelling daarvan bekeek ik alles vanuit een mildheid naar mezelf toe, een vertrouwen dat alles wel op zijn pootjes zou vallen en een dankbaarheid voor alle aangereikte oplossingen! Wat een geluk had ik ook dat ik op maandag al alle inkopen had gedaan voor die week, zodat ik daar ook al niet meer aan hoefde te denken! In plaats van een ongeluksvogel zag ik mezelf nu als een ongelooflijk gelukzakje!

Enfin ... misschien schrijf ik dit nog onder lichte invloed van de koorts, waardoor ik wat meer (NOG meer :-D) dan anders begin te zweven, maar so be it... Het heeft me maar mooi geleerd dat zelfs in noodsituaties hoeft het glas niet halfleeg te zijn ;-)!